Vera neemt waar

Na vijf maanden in Mexico is het zover: ik ga weer naar Nederland! De laatste weken waren druk en af en toe ronduit hectisch. Zo kwamen personen uit Ayotzinapa naar San Cristóbal, medestudenten en ouders van de 43 studenten uit Guerrero die verdwenen zijn. Zij hadden de hulp van Frayba ingeroepen bij het organiseren van hun bezoek, maar de plannen waren veranderd en zij lieten 's avonds weten de volgende dag al te komen. In één dag zijn er bijeenkomsten geregeld met verschillende organisaties, is er een optocht geregeld en is een persconferentie gepland (en alles nog dezelfde dag uitgevoerd). Het is uiteindelijk allemaal soepel verlopen, maar het was heel druk en af en toe een beetje chaotisch. Het was een bijzondere ervaring om dit allemaal te regelen en om enkele ouders van de verdwenen studenten te ontmoeten.

Daarnaast is er een persconferentie geweest als aftrap van een nieuwe campagne van Frayba over gedwongen verhuizingen. Zoals gezegd in vorige blogs gebeurt het regelmatig dat mensen van hun land en uit hun huis verdreven worden. Deze campagne is erop gericht dit probleem zichtbaar te maken. De site van de campagne (ook in het Engels) is te vinden via deze link:

http://www.rostrosdeldespojo.org/inicio/

Hier is ook een petitie te vinden. Graag allemaal tekenen!

Maandag vertrek ik weer naar Nederland en dinsdag zal ik weer op Schiphol staan. Ik heb er zin in om naar Nederland te gaan, maar ik zal San Cristóbal zeker gaan missen. De stad is fijn, de mensen zijn gezellig en het werk is zwaar maar fantastisch. Ik ben dan ook van plan om snel weer terug te komen. Want het werk hier is nog lang niet klaar!

Ik ga de laatste dingen regelen voordat ik in het vliegtuig stap. Tot volgende week in Nederland!

De afgelopen weken is er veel gebeurd hier in Chiapas. Zo zijn er verschillende persconferenties, optochten en fora geweest.

Een van de gebeurtenissen die voor mij heel interessant was, was het foro de la tortura van Frayba (het forum over marteling). Gedurende de hele dag kwamen mensen aan het woord van verschillende organisaties die te maken krijgen met marteling, zoals het centrum voor de rechten van de vrouw en een organisatie die opkomt voor homorechten. Er waren ook enkele personen die over hun eigen ervaringen vertelden en er waren doktoren en psychologen die vertelden over hun professionele ervaring. Hoewel het heel interessant was om te horen wat er allemaal gebeurt en wat de kijk van de organisaties en de professionals is op de gebeurtenissen, was het ook een erg lange en vermoeiende dag. Het is toch intensief om zolang naar zulke ingrijpende verhalen te luisteren. Zo vertelde een jonge man over het feit dat hij regelmatig was opgepakt en gemarteld, alleen omdat hij met zijn vriend hand in hand over straat liep. Volgens de politie was dat strafbaar en hebben ze hem opgepakt en mishandeld. Hij wordt nog steeds bedreigd met zijn leven en hij zei dat dit eigenlijk erger is dan dat ze hem daadwerkelijk vermoorden, omdat hij dagelijks in angst leeft. Of het verhaal van een moeder die gedwongen werd te luisteren hoe haar dochters seksueel gemarteld werden. Daarnaast was er het verhaal van een advocate die een familie bijstaat. Een van de zoons is een tijd geleden op onduidelijke gronden opgepakt en meegenomen in een busje. Twee uur later is hij naar het ziekenhuis gebracht, maar hij was al overleden. De politie heeft gezegd dat de jongen zelfmoord heeft gepleegd door zich op te hangen, maar volgens getuigen waren er duidelijke tekenen van mishandeling. De familie probeert nu gerechtigheid te krijgen en de advocate helpt hierbij. Helaas wordt de familie bedreigd en de advocate en haar familie ook. Er worden berichten gestuurd en via de telefoon gezegd dat zij vermoord zullen worden, de zoon en de dochter van de advocate worden bedreigd met de dood en met verkrachting. Het is zelfs zo erg dat de familie en de advocate hun woonplaats hebben moeten ontvluchten.

Wat ook veel indruk op mij heeft gemaakt de afgelopen weken waren de optochten die gehouden werden in heel Mexico. Dit had te maken met de 43 verdwenen studenten van Ayotzinapa, waar jullie wellicht over hebben gehoord in het Nederlandse nieuws. Op internet verschijnen foto's vanuit het hele land waarbij duizenden mensen te zien zijn die duidelijkheid en gerechtigheid eisen voor deze jongeren. Ook in San Cristóbal zijn twee optochten geweest. Tijdens de eerste optocht heb ik meegelopen. Het was erg indrukwekkend om met zoveel mensen de straat op te gaan. Er werden verschillende leuzen geschreeuwd, zoals "vivos los llevaron, vivos los queremos" (levend hebben ze hen meegenomen, levend willen we ze terug) en "gobierno farsante, que matas estudiantes" (neppe regering die studenten vermoordt). De tweede keer heb ik niet actief meegedaan, maar het was nog steeds bijzonder indrukwekkend. Uiteindelijk zijn de afgelopen dagen berichten gekomen dat de regering verschillende politieagenten en personen van een bende in Iguala heeft opgepakt op verdenking van betrokkenheid bij de zaak. Ook de burgemeester en zijn vrouw zijn gearresteerd en de gouverneur heeft zijn functie neergelegd. Helaas is het zo dat het hier niet zeker is dat hiermee gerechtigheid komt. Zoals vaak in Mexico is de kans groot dat de gearresteerde personen niet berecht worden. Het is zelfs te betwijfelen of de opgepakte personen daadwerkelijk iets met deze zaak te maken hebben of dat er zomaar mensen van de straat zijn gepakt die gemarteld zijn om een bekentenis te krijgen. De regering staat onder druk om deze zaak af te handelen, maar dat is geen garantie voor gerechtigheid.

Helaas is dit de bittere realiteit van Mexico. Daarom is het werk van Frayba ook zo belangrijk. Ik ben dan ook blij dat ik langer gebleven ben, zodat ik hopelijk nog iets meer bij kan dragen aan het werk dat hier hard nodig is.

Eindelijk weer een nieuwe blog vanuit Mexico! De tijd is voorbij gevlogen en ik wil nog lang niet naar huis. De stad is geweldig, de mensen zijn hartelijk en het werk is uiteraard nooit af.

Wat betreft mijn werk op kantoor de laatste weken is het helaas moeilijk veel te vertellen. Sommige van de zaken waar wij aan werken zijn nog niet of niet volledig in de pers geweest, dus ik mag niet alles vertellen. Ik ben vooral bezig met stukken overtypen, interviews uitwerken en informatie zoeken over zaken. Dit kunnen de mensen bij de afdeling waar ik werk dan weer gebruiken om hun zaken te onderbouwen bijvoorbeeld. Daarnaast help ik bij persvoorlichtingen en notuleer ik bij besprekingen binnen FrayBa en bij bijeenkomsten in comunidades. Zo worden er regelmatig cursussen gegeven (bijvoorbeeld over hoe mensen mensenrechtenschendingen moeten documenteren of hoe zij zich beter kunnen beschermen) of worden er besprekingen gehouden over de huidige situatie en welke stappen er hierna genomen moeten worden.

Het is altijd erg druk met besprekingen en voorbereidingen, want zoals gezegd is er altijd veel te doen. Zo zijn wij bezig met verschillende zaken van personen die onterecht in de gevangenis zitten en die gemarteld zijn om een bekentenis te krijgen. Of met een project waarbij een weg aangelegd gaat worden tussen San Cristóbal en Palenque waarbij tientallen gemeenschappen van hun land weg moeten en/of waarvan hun (heilige) grond verwoest wordt. Of met zaken waarbij mensen van hun land verdreven worden door paramilitairen. Een van deze zaken is van een vrouw van 84 die al sinds 1967 op een stuk land woont waar zij samen met haar man een oogkliniek heeft gehad. Dit land is hen destijds geschonken door de familie van de toenmalige gouverneur. Sindsdien hebben zij en haar (inmiddels overleden) man daar mensen gratis van zorg voorzien. Inmiddels wil de huidige gouverneur (kleinzoon van die in 1967) dit land gebruiken voor zijn paarden. Daarom kwamen op 27 augustus 2014 politieagenten aan de deur van de dokter om haar het huis uit te zetten. Hierbij werden spullen uit het huis en uit de kliniek verwijderd en werden verschillende personen, waaronder een man van 91 jaar, met geweld gedwongen het pand te verlaten. In zulke gevallen hebben wij onder andere gesprekken met de mensen die contact hebben gehad met de politie, er wordt informatie verstrekt via internet, er worden persconferenties gehouden en nog veel meer.

Er zijn nog veel meer andere zaken waar ik graag over zou willen vertellen, maar waar ik helaas niet meer over mag zeggen. Het is mij in elk geval duidelijk dat het werk van FrayBa hard nodig blijft. Het blijft daarom van het grootste belang om deze informatie te delen met andere mensen en om te blijven doneren! Dit is ook de reden dat ik heb besloten langer in Mexico te blijven en FrayBa nog een tijdje te helpen. Het duurt daarom nog iets langer voor ik weer in Nederland ben!

Hiernaast wil ik hier nog even de tijd nemen om de mensen te bedanken die geld hebben gedoneerd via het rekeningnummer en die daarom niet op deze site verschijnen:
M. Hersman
A. Nicolai
Stichting Melk en Zo
Uitvaartzorg Ineke
Lemmink
Wagemaker
Geen zorgen, jullie donatie is ontvangen. Het is alleen helaas niet mogelijk om deze donaties op het overzicht van de site te laten zien. NB: dit overzichtje is bijgewerkt t/m 29-7, dus mocht er een donatie niet tussen zitten, laat het me dan even weten.

Ik ga nog even hard werken en genieten van de tijd die ik hier nog over heb!

Twee weken geleden zijn wij teruggekomen uit La Realidad. Dit is een dorp op ongeveer 3 uur rijden van San Cristóbal. La Realidad is Caracol I van de 5 caracoles (autonome gebieden van zapatisten) die er zijn. Hier is op 16 maart 2014 door paramilitairen een vrachtwagen met medicijnen en grind voor het bouwen van een slaapzaal tegengehouden. Op 2 mei zijn de paramilitairen teruggekomen. Hierbij hebben zij de school en de kliniek van de zapatisten vernield. Zij hebben zapatisten op de weg tegengehouden en bekogeld met stenen. De ongewapende compañeros hebben toen met hun vuisten gevochten. Eén van hen, José Luis Solís López, beter bekend als Galeano, is hierbij geslagen met knuppels en uiteindelijk een aantal keer in zijn lijf en uiteindelijk in zijn hoofd geschoten. Verschillende andere zapatisten raakten (ernstig) gewond. Dit is trouwens een van de redenen dat Subcommandante Insurgente Marcos zijn naam heeft veranderd naar Galeano, om deze medestrijder voort te laten leven (zie voor meer informatie over deze naamsverandering en over de situatie in La Realidad in het algemeen http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2014/05/25/entre-la-luz-y-la-sombra/ - ook in het Engels). Op 5 mei zijn een aantal personen opgepakt, maar niet de personen die Galeano vermoord hebben. Hierom is ook een kampement opgezet in La Realidad, want de situatie is nog steeds niet opgelost. Het is zelfs zo slecht dat familieleden die tot verschillende partijen behoren niet met elkaar praten en elkaar niet groeten.

Toen wij in La Realidad waren was net het Congreso Nacional de Indigenas (CNI) aan de gang. Dit is een evenement dat sinds 1974 gehouden wordt. De eerste bijeenkomst was een feest om Fray Bartolomé de Las Casas te herdenken, een bisschop die streed voor gelijke rechten voor indígenas. Als voorbereiding op deze bijeenkomst gingen inheemse groepen zich verenigen en zo zijn zij gaan nadenken over hun rechten. Zij hebben het hierbij gehad over landbezit, gelijkheid en gerechtigheid, de prijzen van voedsel, educatie en gezondheid. Hierdoor kwam men erachter dat in heel Chiapas de situatie hetzelfde was. Hierna zijn indígenas zich gaan organiseren en zijn er congressen en organisaties opgericht. Tijdens het CNI hebben de indígenas het gehad over problemen die spelen in verschillende comunidades en wat daaraan te doen is.

Wij mochten niet alle dagen aanwezig zijn bij het CNI, alleen zaterdag en zondag waren mensen van buitenaf uitgenodigd. Wij werden persoonlijk uitgenodigd door de Junta de Buen Gobierno die naar ons kampement kwamen. Op zaterdag was de afsluiting van het congres, waarbij de conclusies gepresenteerd werden. Op zondag was een persconferentie, waar wij ook bij mochten zijn.
Het was erg indrukwekkend om zoveel mensen bij elkaar te zien (het waren ongeveer 1800 personen), waarvan de meerderheid bivakmutsen droegen. Hoewel het in eerste instantie voor mij nogal overweldigend was om bij zo'n groot evenement te zijn en om zoveel zapatisten in het echte leven te zien, werd het snel "gewoon". Op tv komen zapatisten op mij vaak intimiderend over, maar toen ik daar te midden van zoveel zapatisten was bleek de sfeer heel vrolijk en gemoedelijk. Er werden wel veel veiligheidsmaatregelen getroffen, maar iedereen heel hartelijk. Het was voor mij heel bijzonder om bij dit congres te zijn, want dit is normaal iets dat je alleen op internet ziet. Daarnaast hebben wij ook Moisés, Tacho en Galeano gezien (zie foto's). Dat kan toch niet zomaar iedereen zeggen!

Behalve de drukte van de grote menigte mensen die bij het CNI aanwezig was en de helikopters van de regering die dagelijks overvlogen om alles in de gaten te houden was het verder gelukkig erg rustig in het kampement. Sommige mensen hebben geholpen met het bouwen van de nieuwe school, andere mensen hebben vooral boekjes gelezen. Je mag verder niet van het kampement af en je mag alleen praten met de mensen die zijn aangewezen als contactpersonen, dus veel was er ook niet te doen.

Inmiddels ben ik weer terug in San Cristóbal. Bij FrayBa ben ik nu begonnen bij Zona Los Altos, waarbij ik vooral help met informatie zoeken en waarbij ik regelmatig naar dorpen ga om zaken te bespreken met mensen. Volgende keer meer hierover!

Iedereen trouwens heel erg bedankt voor de donaties en berichtjes! Ik heb de laatste tijd helaas weinig beschikking tot internet en ik heb niet van iedereen contactgegevens, dus ik kan niet altijd iets van me laten horen. (En daarom komt dit bericht ook met vertraging.) Maar het is in ieder geval heel fijn om te weten dat mensen dit volgen en dat ik met mijn verhalen mensen in Nederland kan bereiken.

Op 22 juli vertrok ik samen met andere mensen van FrayBa naar Acteal, een dorp op ongeveer anderhalf uur van San Cristóbal. Hier wordt sinds 1997 elke 22e van de maand een herdenking gehouden van de massamoord die in dit dorp plaatsvond.

Zoals ook in vorige blogs is vermeld, is er in Chiapas sinds 1994 sprake van gedwongen verplaatsing, bedreigingen en moorden door paramilitairen. Op 22 december 1997 was er daarom een groep inwoners van Acteal in de kerk van het dorp aan het bidden voor vrede in de regio. Zij behoren niet tot de Zapatisten, maar tot een groep die Las Abejas (de bijen) heet. Deze groep wil in vrede op hun land kunnen blijven leven en zij protesteren op een vredige manier tegen het geweld in de regio. De groep personen in de kerk waren mensen die hier zojuist vanuit andere dorpen waren kwamen wonen, omdat zij daar verdreven waren. Het waren vooral vrouwen en kinderen en zij waren allen ongewapend. Plotseling omsingelde een groep van ongeveer 90 paramilitairen het dorp en begonnen zij op de kerk te schieten. Het lijkt duidelijk dat er sprake is van inmenging van de staat, aangezien een groep van militairen, politie en rechterlijke macht zich op ongeveer 200 meter van de plaats delict bevond en zij niet hebben ingegrepen. Tijdens deze massamoord zijn 45 "Abejas" vermoord, vooral jongeren, kinderen en vrouwen, waaronder 5 zwangere vrouwen. Er zijn ook 26 personen gewond geraakt, vooral jongeren, waarvan verschillende blijvend letsel hebben opgelopen. Na de schietpartij zijn de paramilitairen de kerk in gegaan en zijn zij verder gegaan met de schendingen van mensenrechten. Hier hebben zij volgens getuigen onder andere palen in de vagina van vrouwen gestopt en hebben zij baby's uit de buik van hun moeders gesneden, dit alles terwijl de vrouwen al dood waren. Pas 12 uur later zijn politie en militairen gekomen om de situatie op te nemen. Hierbij hebben zij geen onderzoek ingesteld, maar hebben zij slechts de lijken verplaatst en de kerk enigszins schoongemaakt. Uiteindelijk zijn er slechts 18 paramilitairen opgepakt en terechtgesteld, waarvan inmiddels het merendeel zelfs weer vrij is.

De herdenking begon met een groep mensen in klederdracht die in processie zingend van de kerk naar de plek van bijeenkomst liep. Nadat zij plaats hadden genomen werden de personen die niet tot de Abejas behoorden gevraagd zich kort voor te stellen en werd iedereen welkom geheten. Hierna werd kort de situatie van 22 december 1997 samengevat en werd er gevraagd om gerechtigheid voor de overlevenden en voor de martelaars van de massamoord. Wat ik heel bijzonder vond was dat hierbij ook aandacht werd gevraagd voor alle gewonden en doden in Palestina, want "ook al weten zij waarschijnlijk niet waar Acteal is, wij leven met hen mee". Na deze uiteenzetting werd een katholieke dienst gehouden in het tzotzil, de taal die in Acteal wordt gesproken.

Na de dienst gingen wij in optocht naar een soort kelder onder de plaats waar de herdenking was gehouden. Hier waren alle muren prachtig beschilderd en waren overal kruizen met de namen en leeftijden van de personen die in 1997 zijn overleden. Hier bleken deze personen ook begraven te zijn. Door de dorpsbewoners werd uitgebreid gebeden. Het voelde heel bijzonder, maar ook een beetje vreemd om bij deze zo persoonlijke gebeurtenis te zijn.

Dit was het einde van de herdenking en alle bewoners gingen weer naar boven. Hier werd naar goed gebruik een maaltijd van rijst en bonen geserveerd voor alle aanwezigen. Na de maaltijd hebben wij nog een gesprek gehad met het hoofd van het dorp, waarbij wij vragen konden stellen. Hij vertelde hierbij dat de regering ontkent dat er een massamoord is geweest in Acteal en dat er daarom nog geen gerechtigheid is geweest. Blijkbaar heeft de regering 3 theorieën: de moorden waren het gevolg van een religieus conflict; de personen uit Acteal zijn niet vermoord, maar zij zijn vanzelf doodgegaan; de Abejas hebben doden uit andere dorpen in de omstreek gehaald en die zelf in de kerk neergelegd. Op deze manier probeert de regering te voorkomen dat zij een onderzoek moeten instellen naar de gebeurtenissen in Acteal. Er zijn wel gesprekken geweest tussen de Abejas en de paramilitairen, maar deze laatste stellen dat zij alleen de wapens neer zullen leggen nadat de Zapatisten dat hebben gedaan, terwijl de Abejas hier geen onderdeel van zijn. Om toch te proberen hun situatie te verbeteren proberen de Abejas op een vreemdzame manier te strijden. Zij doen dit onder meer door hun verhaal te vertellen aan iedereen uit binnen- en buitenland, door samen te werken met (internationale) organisaties en door mee te doen aan zaken als de TPP (zie vorige blog). Zij zijn daarom altijd blij als hun verhaal gedeeld wordt en ik ben blij dat ik dat voor hen kan doen.
Voor meer informatie over Acteal en over de Abejas, zie http://acteal.blogspot.mx/p/english.html (ook in Engels).

Morgen vertrek ik naar een comunidad, dus dan ben ik weer een week niet bereikbaar. Volgende week meer over mijn ervaringen daar!

Vorige week ben ik begonnen met mijn werk op het kantoor van FrayBa. De eerste dagen heb ik vooral veel artikelen en getuigenverklaringen gelezen, ter voorbereiding op de hoorzitting van het Tribunal Permanente de los Pueblos op vrijdag. Dit tribunaal (in het Nederlands Permanent Volkerentribunaal) is een internationaal opinietribunaal met een niet-gouvernementeel karakter, dat zich richt op de oorzaken van schendingen van fundamentele rechten van mensen. Hierbij wordt door een groep van mensen die een erkende morele autoriteit hebben gekeken of er daadwerkelijk sprake is van schendingen van mensenrechten en uiteindelijk wordt er voor de internationale publieke opinie een uitspraak gedaan tegenover de schenders van deze rechten. Voor meer informatie over dit tribunaal zie http://www.tppmexico.org/que-es-el-tpp/ (in het Spaans) en http://nl.wikipedia.org/wiki/Permanent_Volkerentribunaal (in het Nederlands).

Op donderdagochtend vertrokken wij met een groep van FrayBa naar Limonar, een dorpje op ongeveer 7 uur rijden van San Cristóbal. Na een mooie, maar vermoeiende reis met veel hobbels en haarspeldbochten kwamen we aan in het dorp, waar we direct getuige waren van de slachting van een koe voor het ontbijt van de volgende dag.

's Avonds was er een persconferentie, waarbij personen uit verschillende dorpen hun aanklachten van de volgende dag alvast kort vertelden. Nouja, kort... In Mexico is het heel gewoon dat mensen hun punt een aantal keer herhalen, om er zeker van te zijn dat het goed over komt wat ze bedoelen.
Uiteindelijk was het klaar en moesten wij aan het werk met het uitzoeken van de foto's, audio, video en verslagen, om alles later op internet te kunnen plaatsen.

Na het werk heb ik het feest maar overgeslagen, omdat we de volgende ochtend weer vroeg op moesten. Er was namelijk om 5 uur 's ochtends een Maya-ritueel gepland. Gelukkig begon dat uiteindelijk pas om 7 uur (in Mexico moet je er rekening mee houden dat alles minimaal een half uur later begint dan afgesproken).

Na het ritueel begon de zitting. Hierbij kwamen verschillende zaken aan bod. Per regio mocht een groepje personen vertellen over de gebeurtenissen bij hen in het dorp, wat eraan vooraf gegaan was en over de huidige situatie. Hierbij vertelden mensen over de gedwongen verhuizingen in de regio (doordat inwoners bedreigd worden door paramilitaire groeperingen zien zij zich gedwongen elders te gaan wonen), over verdwijningen van personen en over massamoorden. Een van de zaken die hierbij aan bod kwam was de massamoord van Acteal, waar ik in mijn volgende blog meer over zal vertellen. Gelukkig had ik bijna alle getuigenverklaringen van tevoren al gelezen, waardoor ik al voorbereid was op de verhalen. Het was en blijft echter moeilijk om mensen te horen vertellen over de manier waarop hun zus is mishandeld, verkracht en vermoord.

Een van de verhalen die mij het meest is bijgebleven was van een man waarvan zijn vader was verdwenen na een inval van paramilitairen in hun dorp. Na een paar maanden zijn ze erachter gekomen dat zijn vader is mishandeld en gemarteld en uiteindelijk om het leven is gebracht. Zij hebben zijn botten gevonden samen met de botten van een andere man. De zoon herkende de kleding van zijn vader, waardoor zij wisten dat zijn vader vermoord was. Toen de mensen van de regering kwamen om het graf leeg te ruimen, hadden zij slechts een laken bij zich waar alle botten met geweld op werden gegooid, zoals de zoon zei: "alsof het botten van beesten waren, zo respectloos". Hierna heeft de zoon vele malen navraag gedaan bij verschillende instanties om de botten van zijn vader terug te krijgen. Telkens werd hij naar een andere instantie gestuurd of werd hem bij de instantie verteld dat ze niet wisten waar de botten gebleven waren. Zijn familie heeft zo vaak navraag gedaan over het overschot van zijn vader, dat de politie zelfs dreigde personen op te pakken, omdat ze de familie niet konden of wilden helpen. Voor deze familie is de manier waarop de botten van zijn vader behandeld zijn of het feit dat ze de vader niet kunnen begraven bijna nog erger dan het feit dat hij vermoord is.

Het is heel triest om de hele dag naar deze verhalen te luisteren (het duurde tot 18.00 uur). Daarnaast is het frustrerend, omdat je weet dat het heel moeilijk is om deze situatie te veranderen. Uit alle verhalen werd namelijk duidelijk dat de regering niet bereid is om te helpen, de inheemse bevolking tegenwerkt of zelfs paramilitairen betaalt om mensen te bedreigen of vermoorden. In alle gevallen werd duidelijk dat de regering de schendingen van mensenrechten niet of niet voldoende heeft onderzocht, waardoor de daders vaak niet gestraft worden.

Na alle getuigenverklaringen te hebben gehoord, maakten de rechters hun vonnis bekend. Zij besloten dat er inderdaad sprake was van de schending van mensenrechten en dat de regering hiervoor verantwoordelijk gehouden kon worden. Dit was een van de 3 voorbereidingen op de echte zitting die zal plaatsvinden in september 2014. Hier zal dan ook pas een echte uitspraak gedaan worden door het TPP.

De volgende dag was ik blij dat ik weer in San Cristóbal was. Hoewel veel verhalen die tijdens de hoorzitting verteld werden al bekend waren, gaat het je toch niet in de koude kleren zitten om deze getuigen hun verhaal te horen doen. Na een hele dag verklaringen over geweld en wreedheden is het dan fijn om je even ergens anders mee bezig te kunnen houden. Deze bijeenkomst heeft er echter ook voor gezorgd dat ik nog meer ben overtuigd van het goede werk dat FrayBa doet en ik hoop dat ik hier mijn steentje kan bijdragen.

Volgende week meer over de gebeurtenissen in Acteal en over de herdenkingsdienst die ik daar heb bijgewoond!

P.S. Mochten er vragen zijn, dan kan er natuurlijk altijd contact met mij opgenomen worden door een reactie te sturen of door mij te mailen via vera_eliens@live.nl

Twee weken geleden vertrokken wij 's ochtends vroeg naar een comunidad op ongeveer 3 uur rijden van San Cristóbal de Las Casas. Eerst moesten wij naar de junta van de caracol, dat wil zeggen naar het bestuur van de autonome gemeenschap van Zapatisten. Wij kwamen aan bij een dorpje met overal hele mooie muurschilderingen van belangrijke figuren van de Mexicaanse revolutie, zoals Emilio Zapato en Pancho Villa en met teksten als "La tierra es de quien la trabaja" (De grond is van degene die haar bewerkt). Hier moesten wij eerst aangeven wie wij waren en wat we kwamen doen. Wij kregen toestemming om de volgende ochtend naar de comunidad te gaan.

's Morgens vroeg vertrokken wij naar Diez de Abril, het dorp waar wij die week zouden verblijven. Bij aankomst zagen wij bij de weg twee autowrakken staan die een tijd geleden door paramilitairen in brand zijn gestoken toen zij de comunidad kwamen opzoeken. Na de opkomst van de Zapatisten in 1994 en de daarop volgende herovering van land heeft een groep boeren zich in dit gebied in de buurt van Altamirano gevestigd. Sinds 2007 zijn er regelmatig groepen paramilitairen langsgeweest, die onder andere bomen en gewassen hebben vernield. Dit heeft voor veel schade en verlies van inkomsten voor de bevolking gezorgd. In januari heeft een groep van ongeveer 300 personen stenen gegooid naar de compañeros van de comunidad en zij hebben ze geslagen met stokken. Hier kregen deze personen $100 per persoon voor. Verschillende personen van de comunidad zijn hierbij ernstig gewond geraakt. Het ambulancepersoneel dat deze personen wilde helpen werd tegengehouden door de paramilitairen en is zelf ook aangevallen.

Inmiddels is de rust voorlopig teruggekeerd in de comunidad. Op het moment dat wij er waren lieten de compañeros ons weten dat er (tijdelijk) geen sprake meer is van bedreigingen of geweld. Zij vertelden ons echter wel dat zij er rekening mee houden dat deze mensen elk moment terug kunnen komen om hen van hun land te verdrijven.

In het dorp hangt op het moment een hele rustige sfeer. Ik heb geen moment het gevoel gehad dat er een dreiging was of dat er iets zou kunnen gebeuren. Wij hebben vooral genoten van het mooie uitzicht en de geweldige natuur. Het was wel even wennen aan de omstandigheden in het dorp, bijvoorbeeld om op een houtvuur te koken (het duurde gemiddeld een uur voordat wij een maaltje van rijst en bonen hadden bereid en alles zat onder de roet) en om als enige mogelijkheid om je te wassen een rivier aan de rand van het dorp te hebben. Het enige geweld dat wij hebben gevoeld was (gelukkig) van de muggen en vlooien die onze huid hebben aangevallen.

Ondanks het feit dat het nu rustig is in Diez de Abril blijft de aanwezigheid van mensenrechtenwaarnemers van groot belang. Dit zorgt ervoor dat de groepen die het dorp hebben aangevallen minder snel opnieuw in actie zullen komen.

Deze week ben ik begonnen met mijn werk bij FrayBa op kantoor. Op dit moment ben ik vooral veel aan het lezen, zodat ik volledig op de hoogte ben. Morgen vertrekken wij naar Limonar, waar vrijdag een voorbereiding is voor een zaak van het Tribunal Permanente de los Pueblos (Permanent Volkerentribunaal). Volgende week meer hierover en over mijn werk bij de organisatie!

P.S. een interessant stuk over de situatie: http://mexico.indymedia.org/spip.php?article3146 (in het Spaans)

Vorige week vertrok ik naar San Cristóbal de Las Casas. Na een lange reis ben ik aangekomen in een hostel met jongeren uit allerlei landen die allemaal vrijwilligerswerk doen. Iedereen werkt bij verschillende projecten, dus iedereen heeft andere ervaringen. Het is heel leuk om met elkaar informatie en culturen uit te wisselen.

Inmiddels heb ik het centrum van de stad aardig onder de knie. Meteen de eerste dag nadat ik was aangekomen ben ik naar een bijeenkomst geweest van FrayBa, de organisatie waar ik voor ga werken. Er was een presentatie over martelingen in Chiapas, waar mensen van organisaties of die te maken hebben gehad met martelingen vertelden over hun ervaringen. Dit was heel interessant, maar ook confronterend om te horen dat hier willekeurige mensen worden opgepakt voor een vergrijp dat zij niet begaan hebben en dan gemarteld worden totdat zij bekennen. Dit gebeurt op zo'n manier dat het soms voorkomt dat 20 mensen voor hetzelfde vergrijp schuld hebben bekend. Terwijl ik dacht dat de schendingen van mensenrechten hier vooral te maken hadden met het innemen van land en economische belangen, blijkt het probleem nog groter dan dat te zijn. Het was goed om direct in het diepe gegooid te worden en te beseffen waarvoor ik hier ben gekomen.

Maandag zijn we naar FrayBa geweest, waar iedereen die mee zou gaan naar de comunidades (de dorpjes op het platteland) bijeenkwam. Wij hebben veel informatie gekregen over FrayBa, de verschillende comunidades en waar we rekening mee moeten houden. Zo mogen we geen foto's maken zonder toestemming van de bevolking en we mogen op internet geen namen noemen van de mensen waar we mee praten.

Morgen vertrek ik met twee andere Nederlanders, een meisje en een jongen, naar een comunidad.
Hier zullen wij een week verblijven en ons onderdompelen in het leven van de bevolking daar. Mijn rugzak met alle spullen en eten voor de week staat klaar, de taxi is besteld. Morgen gaat het echte werk beginnen! Volgende week mijn ervaringen met het leven in de comunidad!