HumanRights4Chiapas@Mexico

During the forum on torture a lady was talking about her brother being arrested, including her father and another brother for robbery. Her brother in particular was held for a long time and was severely tortured. You can imagine - blind folded, heavily beaten, chocking on water, undressed and so on. Meanwhile there were 17 others arrested for the same robbery! All tortured. Interesting enough they all confessed guilty for the same crime, due to the severe threats & torture.

So what is happening here? A justice system that does not work? Yes. That torture is part of the justice system? Yes. But above all it is the oil to keep a corrupt system going, bringing fear - fear to resist this corruption.

There are many cases as the one above. In fact in 2014 there were 40 innocent men and 3 innocent women held in prison and tortured, from which 3 died in custody. Women are especially tortured in a sexual manner. All were innocent. The majority are indigenous people, poor, unable to read or write, therefore, they easy loose this "process". Structural racism is a reality here. You name it, police, judges and even doctors collaborate together.

In Chiapas there is a torture manual but a scientific investigation for crime does not exist. In fact there is a huge lack of will to do any reliable investigation, it is simply not in their interest. Even though some of the people were released (there are many cases of innocent people remaining in jail for years) the case itself is usually not resolved - impunity - hence the right perpetrator runs free. Furthermore, the damaged caused to the victims and their families is not repaired. The physical and physiological damage is immense.

We thank the people that stand up and speak about their experiences and keep their head up high, as it helps other cases.

Frayba helps these people and their families to achieve justice to their memories, to get damage repaired, to get innocent people out of jail, to force the government to take responsibility, collaborate with international institutions, and think of alternative justice. These processes are long and costly.

If you want to do something you can! Keep this region in your prayers, spread the word, or donate! The organization is completely independent, therefore, in need of resources to continue the work - partly from good hearted people like yourselves. You are welcome to donate through this page.

Mijn eerste werkdag bij de lokale mensenrechten organisatie werd gelijk gemarkeerd met een belangrijk bezoek dat mij nog steeds is bijgebleven. Het is tevens een van de redenen waarom ik de verhalen door wil en moet vertellen.

Met een Deense overheidsdelegatie (gevolgd door de geheime politie) zijn we naar Acteal afgereisd, een mooie dorpje verborgen in het heuvellandschap. Nou ja dorpje, Acteal is eigenlijk een vluchtelingenkamp.

Eind jaren '90 vond daar een massamoord plaats. Terwijl hele gezinnen, inclusief zwangere vrouwen en jonge kinderen aan het bidden waren in hun kerk werden zij vanuit het niets door paramilitairen aangevallen. 45 mensen dood.

We luisteren naar een van de overlevenden, die ons en de delegatie aanspreekt. Met hart en ziel spreken ook enkele andere bewoners. Er is namelijk nog geen gerechtigheid voor deze daad en het verdriet zit diep. Met een brok in mijn keel lopen we door de kerk en bezoeken we het monument waar vele foto's hangen van slachtoffers. De tranen springen in mijn ogen, het is duidelijk dat het verdriet en de rouw nog erg levend is. Het ergste is dat men weet wie het gedaan heeft, maar de vele daders zijn nog steeds niet opgepakt.

Deze groep in Acteal, die deel uitmaakt van De Bijen verzetsgroep, waren een van de vele vluchtelingen verdreven van hun eigen land. Acteal was niet de enige plek waar een massamoord plaatsvond. In de jaren 90, na jarenlange oppressie van de arme inheemse bevolking in dit gebied en land invasie zijn velen in opstand gekomen. Gemarkeerd door de bekende Zapatista opstand. De bijen, of Abejas een van de vele andere verzetsgroepen stond achter de opstand van de Zapatistas en hun idealen. Alleen kozen zij de weg van vreedzaamheid, verzet door middel van bidden tegen de onderdrukking. De overheid wilde al het soort verzet in de kiem smoren. Militairen keken van bovenaf toe in '95.

De woorden staan nog gegrift in mijn geheugen- 'vertel aan de buitenwereld alsjeblieft wat hier is gebeurt, wij willen ten kosten van alles elke massamoord waar dan ook in de wereld voorkomen.'


Zonder de hulp van de lokale mensenrechten organisatie Frayba zouden vele schendingen niet aan het licht komen en vele zaken nog steeds in straffeloosheid liggen. Zij steunen allen die gerechtigheid zoeken voor de schending van mensenrechten, ongeacht etnische of religieuze achtergrond. Steun van buitenaf is nodig. Als je graag wil helpen met de voortzetting van gerechtigheid, doneer dan via deze pagina. Dankjewel!

First part in Dutch, below in English.

En dus begin ik eindelijk aan mijn eerste blog!

Er is in de tijd dat ik hier ben zo veel gebeurt en heb ik weinig tijd gehad om alles op te schrijven. Laat ik maar met het meest recente beginnen, onze reis naar De Realiteit.

Op 24 mei, zijn wij als Frayba team afgereisd naar La Realidad, oftewel De Realiteit, om eer te betonen aan de vermoorde compañero (kameraad) en leraar Galeano, en een belangrijke bijeenkomst bij te wonen.

Op 2 mei hebben een groep paramilitairen een aanslag gepleegd op de Caracol La Realidad - een van de autonome overheidscentrums van de Zapatistas, oftewel EZLN. Daarbij zijn 15 ernstig gewond geraakt, is Galeano vermoord en zijn de autonome school en medische kliniek verwoest. Alhoewel er constante gewelddadige aanvallen plaatsvinden in vele Zapatista gemeenschappen is dit echter de eerste keer dat zij een Caracol zijn binnengedrongen. Deze actie wordt daarom ook gezien als een ernstige schending op hun autonomie en uiteraard mensenrechten. Het duwt de EZLN in een positie om te reageren. Vandaar deze belangrijke bijeenkomst dit weekend op 24 mei 2014 in La Realidad.

In een caravan van auto's vanuit het hele land zijn wij naar La Realidad afgereisd. Een reis wat normaal 4 uur duurt duurde 24 uur. Het was erg vermoeiend, maar het wachten waard. De publieke manifestatie van de Zapatistas, met representanten uit alle dorpen uit heel Chiapas, was indrukwekkend. Na jaren is Subcommandante Marcos (SubMarcos) weer in het publiek verschenen (tevens zijn laatste keer).

Als Frayba waren wij aanwezig als onpartijdige mensenrechten organisatie, 'vredes kamp', en natuurlijk ook om steun te betuigen. De weg ernaartoe was erg lang. Met vele auto's moesten we constant op elkaar wachten. Maar zoals de Zapatistas zeggen 'wij gaan met de snelheid van de langzaamste'. Met enkele korte en zeer lange stops, in gebieden waar veel onrust heerst, mochten we de auto vaak niet verlaten.

Na 24 uur arriveerden we eindelijk en werden we ontvangen door de Zapatista gemeenschap, jong en oud, in hun typische bivakmutsen en rode doeken voor hun gezicht (het symbool van de EZLN), met daaronder traditionele inheemse kleding. Een menigte van bedekte gezichten, scherpe blikken, en strijdvaardigheid. Eenmaal uit de auto werden we verwelkomt met de vriendelijke stemmen en glimlachen achter deze maskers.

De realiteit hier in Mexico is dat er vrijwel geen vrijheid van meningsuiting is - als je enigszins je mond open doet loop je een risico opgepakt te worden of erger. Voordat wij vertrokken als team, en op vele gelegenheden tijdens ons werk zijn we ervan bewust dat de overheid 'orejas' stuurt, oftewel oren van de overheid (geheime politie) die dan vervolgens foto's maken en ons volgen. Vandaar dat bedekking van het gezicht een preventie kan zijn (dacht ik persoonlijk). Tevens is het hun symbool van resistentie. EZLN zegt zelf dat door het dragen van de maskers zij eindelijk een gezicht hebben gekregen.

Bij binnenkomst in de Caracol, stond het leger opgesteld rond het plein. De hele dag stonden ze daar in de brandende zon zonder een fin te bewegen, in hun zwarte bivakmutsen met houten knuppels. Zij waren zeker een aanwezigheid! beschermer van het volk, en symbool van de resistentie. Tevens de vriendelijkste en beleefdste soldaten ooit. Met alle rust en kalmte werden we door enkelen in de goede richting begeleid. In de middag vormde er zich een menigte op het plein voor het podium. Vanuit alle hoeken van Chiapas waren EZLN gemeenschappen bijeengekomen. Vrouwen, mannen, kinderen in bivakmutsen of rode doeken, in hun kleurige kleding, vormde georganiseerde rijen op het plein. Met de militairen marcherend. Het plein was VOL! Stilte…en huilende babies hier en daar. Opeens verschijnt er een man op een paard, met een pijp in zijn mond en een oogklep op. Hij zwaait naar het publiek…en steekt vervolgens zijn middelvinger op (wetende dat de overheid mee kijkt via de media). Het is SubMarcos. Even kon ik het niet geloven. Tegen mij zei iemand, hij zal hier niet aanwezig zijn, hij is al jaren niet meer publiekelijk verschenen. Meer paarden arriveren. Het publiek begint te zingen 'EZLN EZLN EZLN', 'wanneer er één wordt geraakt, worden we allemaal geraakt', 'Galeano Vive', 'jullie zijn niet alleen'. En ze verdwijnen.

Normaliter showt de EZLN niet met hun militaire eenheid, hun strategieën worden binnenshuis gehouden. De manifestatie had daarom een extra sterke symboliek. In de speech die later volgt van Subcommandante Moises en SubMarcos wordt duidelijk wat vandaag hier aan de hand is. Wat begon in '94 als een inheemse gewapende opstand als noodkreet tegen de onderdrukking, is nu over het algemeen uitgegroeid tot een vredelievende beweging die strijd voor autonomie, justitie, democratie en vrijheid. Zij kiezen de rebellie, wat betekent, zij kiezen voor het leven, zoals ze dat zelf zeggen. En die oogkleppen, die hebben ook betekenis. Zij kijken door het linker oog, het oog dat in direct contact staat met het hart.

De Zapatistas zijn woedend en in pijn over de moord van Galeano, en de invasie van de paramilitairen op hun autonomie. Zoals je in de speeches kan lezen wordt dat fel geuit. Maar deze energie wordt ingezet om juist verandering te brengen en de strijd voort te zetten, niet om wraak te nemen. Het belangrijkste deel van deze beweging is het volk. Alles gebeurt in samenwerkingsverband. Het leger is dus een klein onderdeel, en in service van het volk (onderaan kan je de links naar de speeches vinden).

S 'avonds worden we georganiseerd in rijen. Aan de buitenkant de Zapatista's met daarbinnen de steunbetuigers (ons dus). Er worden leuzen gezongen. Vervolgens worden we georganiseerd om een voor een naar het graf van Galeano te lopen. Met wat kaarsen en bloemen betonen we eer en omarmen we zijn familie. Toen sloeg de realiteit bij mij wel wat dieper in. De huilende moeder, vrouw en familie. Het is realiteit. Iemand is vermoord. En hun strijd voor de vrijheid is niet makkelijk.

Laat in de avond, wordt er aangekondigd dat SubMarcos een mededeling heeft. Hij begint met het aanspreken van de aanwezigen en de pers. Dat deze mededeling waarschijnlijk niet helemaal begrepen zal worden. Alsof er wat ontbreekt en nog hangende is. Misschien na weken, maanden, jaren, zullen we het begrijpen. Vol met symboliek, verteld hij over de strijd en opbouw die de Zapatistas tot nu toe hebben geleverd, de zeer lastige situaties waarin zij (en vele anderen in Chiapas, Mexico en in de wereld) mee te maken hebben, en over enkele EZLN strategieën. Een daarvan was de constructie van personaliteit SubMarcos. Een strategie deels ter afleiding, die nu kort gezegt niet meer nodig is. "In plaats van Galeano zetten we een andere naam, zodat Galeano leeft en dood geen leven neemt maar slechts een naam - een paar letters leeg van enige betekenis, zonder hun eigen geschiedenis of leven. Daarom hebben we besloten dat Marcos vandaag ophoudt te bestaan."

Ik realiseer me nu dat ik aanwezig was bij een belangrijk historisch moment van de EZLN. Het was erg indrukwekkend om dit allemaal te kunnen observeren. Van dichtbij kunnen meemaken hoe de Zapatistas zich organiseren, waar ze voor staan, maar vooral ook welke strijd zij constant moeten leveren om hun gemeenschappen op te kunnen bouwen. Het is niet makkelijk, maar ze geven niet op. Een situatie waar ik alleen maar respect voor kan hebben.

In de woorden van Galeano: "Het kwade systeem heeft geen plaats in ons. We bouwen een ander model waar er geen overheerser bestaat, maar waar de mensen denken, hun mening geven en beslissen. Dat is vrijheid. Dat is onze droom voor Mexico en voor de wereld".

Zonder de hulp van de lokale mensenrechten organisatie Frayba zouden vele schendingen niet aan het licht komen en vele zaken nog steeds in straffeloosheid liggen. Zij steunen allen die gerechtigheid zoeken voor de schending van mensenrechten, ongeacht etnische of religieuze achtergrond. Steun van buitenaf is NODIG en de aanwezigheid van internationale waarnemers om zoals in deze caravan en bijeenkomst te schendingen te voorkomen/waar te nemen en ze international daglicht te geven. Als je graag wil helpen, of mij wilt helpen met het werven van fondsen voor Frayba, voor de voortzetting van gerechtigheid, doneer dan via deze pagina. Dankjewel!

///////////////////////////////////////////////////////////////////////

And so finally I start my first blog!

A lot has happened in the time I have been here, and I had little time to write everything down. Hopefully I'll be able to catch you up with some of the stories. Let me just start with the most recent event, our trip to The Reality.

On 24 May, we travelled as Frayba team to La Realidad, or The Reality, to pay homage to the murdered compañero (comrade) and teacher Galeano and attend an important Zapatista gathering.

On 2 May, a group of paramilitaries attacked the Caracol La Realidad - one of the autonomous governance centres of the Zapatistas, or EZLN. 15 were seriously injured, Galeano was murdered and the autonomous school and medical clinic destroyed. Although constant violent attacks occur in many Zapatista communities this is, however, the first time that they have invaded a Caracol. This action is therefore seen as a serious infringement on their autonomy and human rights. It pushes the EZLN in a position to respond. Hence this important meeting the weekend of May 24, 2014 in La Realidad.

We travelled to La Realidad in a caravan of cars from all over the country. A trip that normally takes 4 hours lasted 24 hours, very tiring, but worth the wait. The public manifestation of the Zapatistas, with representatives from all the villages across Chiapas was impressive. Furthermore, after years Subcomandante Marcos (SubMarcos) reappeared in public as well his last time.

As Frayba we were present as an impartial human rights organization, " peace camp", and of course to show support. The road was very long. With so many cars we had to constantly wait for each other. But as the Zapatistas say "we are going with the speed of the slowest ." With some short and long stops in areas where there exist a lot of unrest, we were often not able to leave the car.

But after 24 hours we finally arrived. We were welcomed by the Zapatista community, young and old, in the typical black ski-masks and red handkerchiefs to cover their faces (the symbol of the EZLN). A crowd of black and red covered faces, sharp glances, and combativeness. Once out of the car we were welcomed with the friendly smiles and voices behind these masks.

Here in Mexico there is no real freedom of expression - if you open your mouth slightly you are in risk of being arrested or worse. Before we left, and on many occasions during our work, we are aware that the government sends ' orejas ', or ears of the government (secret police, which take pictures and follow us. Hence, covering of the face can be a preventive (I personally thought). It is also the sign of resistance of the Zapatistas. EZLN says that they finally have faces by wearing the masks.

Upon entering the Caracol, the army was drawn up around the square. They stood in the blazing sun all day without moving a fin, in their black ski-masks holding wooden bats. They were definitely a presence! protector of the people, and a symbol of resistance. I found them to be the most friendliest and most polite soldiers ever. With all the peace and tranquillity we were escorted by some in the right direction. A crowd was formed on the square in front of the stage in the afternoon. From all corners of Chiapas, EZLN communities had come together. Women, men, children, in balaclavas or red cloths wearing their colourful clothing, organizing in rows on the square. With soldiers marching around. The square was FULL! Silence ... and crying babies here and there. Suddenly, a masked man appears on a horse, with a pipe in his mouth with his right eye covered. He waves to the crowd ... and then sticks out his middle finger (knowing that the public authorities are watching through the media). It is SubMarcos. For a moment I could not believe it. Someone told me earlier he will not be here, he has not appeared in public for years. More masked men and women on horses arrive. The crowd is chanting 'EZLN EZLN EZLN' , 'when one is hit, we are all hit' , 'Galeano Vive', 'you are not alone.' And they disappear.

The EZLN does not usually show like this, as I was told. Their military strategies are held indoors. Therefore, this event had an extra strong symbolism. In the speech that follows later from Subcommandante Moises and SubMarcos it becomes clear what is going on today.

What began in '94 as an indigenous armed insurrection as a desperate cry against oppression, has now generally become a peaceful resistance movement which focusses on constructing autonomy, standing for justice, democracy and freedom. The Zapatistas, with many other indigenous movements and communities here in Chiapas, are faced with a strong reality - a government that imposes their agenda without consultation, collaborates with paramilitaries and other criminal forces. There is an internal war going on in Chiapas, and there are many unethical strategies being implemented. One is called - divide and conquer. "Offering" government projects to the communities (e.g. payments, infrastructure, political party 'support'), which results often in inner community conflicts as one side decides to receive from the government and the other side decides to remain in resistance and continue to stand what they believe in. The Zapatistas in particular, want to remain independent. They choose rebellion, meaning, they choose life, as they say themselves - to build a different reality, one that respects diversity, the collective and mother earth. By the way those pirate eye covers have a meaning. They look through the left eye, the eye that is in direct contact with the heart.

The EZLN is furious and in pain over the murder of Galeano, and the invasion of the paramilitaries on their autonomy. As you can read in their speeches (you can find the links below) it is strongly expressed. But this energy, as they say, is used to make change and continue walking without taking revenge. The main part of this movement are the people. Everything is done in collaboration. The army is, therefore, only a small part and in service of the people.

Before the night falls we are organized in rows. The visitors/supporters on the inside, surrounded by the Zapatistas on the outside. Slogans are being sung. Then we are organized to walk one by one towards the tomb of Galeano. With some candles and flowers, we pay homage and we embrace his family. Then reality hits me a bit deeper. The weeping mother, wife and family. It is reality. Someone was murdered. And their struggle for freedom is not easy.

Later in the evening they are announcing that SubMarcos has a word to share. He begins by addressing the audience and the press. That his communication will probably not be fully understood. As if there is something lacking and is still pending. Perhaps after weeks, months, years, we will understand. Full of symbolism, he speaks about the struggle and construction, the challenging situations in which they (and many others in Chiapas, Mexico and the world) have to deal with, and some EZLN strategies. One was the construction of personality SubMarcos. A strategy which served partly as a distraction, which is now, in short, no longer necessary. "Instead of Galeano we put a different name, so that Galeano lives and death takes no life but only one name - a few letters devoid of any meaning, without their own history or life. Therefore, we have decided that Marcos today ceases to exist."

I realize now that I was present at an important historical moment of the EZLN. It was very impressive to observe all this, to experience how the Zapatistas organize themselves, what they stand for, but also seeing from close the struggle they are living to be able to build their communities. It's not easy, but they do not give up. A situation where I can only have respect for.

In the words of Galeano: "The evil system has no place in us. We are building another model where there is no ruler, but where the people think, give their opinion and decide. That is freedom. That is our dream for Mexico and for the world."

Without the help of the local human rights organization Frayba many violations would not come to light, and many cases would still be in impunity. They assist all who seek justice for human rights violations, regardless of ethnic or religious background. Support from outside is NEEDED as well international presence as in this case, and sharing the impunity situation internationally. If you would like to help, or want help me with raising funds for Frayba, to continue justice, please donate via this page. Thank you!

Speech Moises in Spanish: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2014/05/26/palabras-de-la-comandancia-general-del-ezln-en-voz-del-subcomandante-insurgente-moises-en-el-homenaje-al-companero-galeano-el-dia-24-de-mayo-del-2014-en-la-realidad-chiapas-mexico/
Speech Marcos in English: http://enlacezapatista.ezln.org.mx/2014/05/27/between-light-and-shadow/