2Mexico

Als mensenrechtenwaarnemer in een inheems en autonoom natuurreservaat van de Zapatisten

Ik heb al veel gehoord over HUITEPEC, een plek in de bergen aan de rand van de stad San Cristobal de las Casas. Vanaf het dakterras van Junax, waar ik woon, heb ik uitzicht op de antennes. Het is een plek waar regelmatig waarnemers naartoe gaan vanwege spanningen sinds het gebied in 2007 is uitgeroepen tot INHEEMS EN AUTONOOM ECOLOGISCH RESERVAAT door de Zapatisten. In tegenstelling tot veel andere plekken waar je als waarnemer naartoe gaat, vliegen hier de dagen voorbij omdat de dag begint met een ongeveer 3 uur durende wandeling door het reservaat. Het is een plek met fantastische uitzichten, maar voor de 9 zapatisten families hier, staat het leven in teken van de strijd voor de bescherming van het grondgebied.

Heuvel van water gewild bij velen
De bergen van Huitepec staan in de belangstelling van veel verschillende partijen. Transnationale ondernemingen zijn geinteresseerd in het WATER, anderen willen er WONINGEN BOUWEN onder druk van de bevolkingsgroei van San Cristobal de las Casas, TOERISTISCH is het een interessant gebied. De bewoners van de tweede sectie in Huitepec willen een stokje steken voor deze moderniseringsgolf. Deze bewoners, behorend tot de inheemse tsotsil gemeenschap, zijn voor hun levensonderhoud afhankelijk van dit bos. Daarom besloten de zapatisten het gebied uit te roepen tot natuurreservaat en het gezamenlijk te beschermen. Dit in lijn met het recht op zelfbestuur en het recht op grond.

Op weg naar Huitepec
Voor we het reservaat Huitepec binnenmogen moeten we eerst toestemming vragen bij het BESTUURSCENTRUM VAN DE ZAPATISTEN in Oventic. Nadat een van de mannen met typische bivakmuts onze namen noteert mogen we al vrij snel naar de 'Goede Regering' om een papier te verkrijgen dat ons toestemming geeft in Huitepec te verblijven.
Teruggekomen in San Cristobal gaan we met de taxi naar Huitepec. Het is een prachtige rit waarbij we al slingerend de berg op rijden en uitkijken over een deken van wolken. Aangekomen bij het kampement in Huitepec bevinden we ons op ruim 2700 meter. Zoals gewaarschuwd is het er flink koud. Een van de Zapatisten laat ons het houten huisje zien waar we zullen verblijven. Van de binnenkant is het voorzien van plastic om de wind een beetje tegen te houden. Er bevinden zich 4 houten bedden en een gaskooktoestel, maar aangezien het koud is koken we bijna ons hele verblijf op het houtvuur.

Reservaat beheerd door Zapatisten
Een van de compa's (zoals zapatisten elkaar en hun medestanders noemen) vertelt ons wat meer over het kampement in Huitepec. Tot 2009 waren er nog veel spanningen met overige bewoners die het niet eens waren met de bescherming van het gebied door de Zapatisten. Regelmatig werd er hout gekapt, water afgetapt en werden bloemen en voedsel geroofd. Nu is het al een hele tijd rustig. Sinds de Zapatisten het tot een reservaat hebben uitgeroepen wordt een gebied ter grootte van 102 hectare GEMEENSCHAPPELIJK BEHEERD. Elke dag doet afwisselend een van hen een ronde door het gebied. In Huitepec wonen op dit moment 8 zapatisten families. Andere families die eerder wel tot de Zapatisten behoorden zijn afgehaakt, vooral vanwege de taak het reservaat te beschermen. Dit neemt veel tijd in beslag, waardoor het moeilijk te combineren is met een andere baan. Bovendien biedt de regering hulp aan mensen die hun strijd stoppen. 'Deze programma's bieden ze alleen aan in gebieden waar Zapatisten zijn', aldus een van de wachters die een praatje kwam maken.

Wandelen door beschermd gebied
Bij de eerste dagelijkse wandeling laten de kinderen die met ons meelopen zien dat je de rode bloemetjes die er groeien kunt uitzuigen voor een zoetige smaak. Er zijn kleine appeltjes te vinden, blaadjes om thee van te trekken en ongetwijfeld zijn er nog vele andere planten te vinden die bruikbaar zijn. Slingerend aan de LIANEN, klimmend in de bomen en op zoek naar allerlei planten en beestjes vermaken de kinderen zich prima. De volgende dag lopen we mee met een vrouw die ons naar een plek brengt om BLOEMEN te plukken die ze vervolgens verkoopt in San Cristobal de las Casas.
Tijdens een andere wandeling komen we langs de gemeenschap Alcanfores. We zien de pijpen die vanuit de een waterbron binnen het reservaat van de zapatisten gaat naar de gemeenschap Alcanfores. Doordat de hoeveelheid water die de gemeenschap gebruikt vele malen groter is dan wat normaal gesproken nodig is gaan de geruchten dat het water wordt verkocht aan de nabije COCA COLA FABRIEK.
De laatste dag lopen we vlak langs de antennes vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op San Cristobal.

Al met al verliep het heel rustig, maar voor de Zapatisten vraagt de bescherming van het gebied veel werk. De aanwezigheid van waarnemers in Huitepec is dan ook bovenal een morele steun. Het geeft aan, ook aan de andere bewoners, dat ze er niet alleen voor staan.

Veel heftige verhalen

Eind november/ begin december liep ik twee weken mee op de afdeling 'Zona Altos' van Frayba. Op deze afdeling worden inheemse groepen uit de Zona Altos in Chiapas bijgestaan in hun strijd voor rechtvaardigheid. Ze documenteren gebeurtenissen, geven (juridisch) advies, zorgen voor publieke bekendheid van de gebeurtenissen en werken samen met andere organisaties om de regering op te roepen iets te doen aan deze misstanden.
Mijn werk bestond onder andere uit het invoeren van interviews in de computer, het zoeken van informatie over (politieke) organisaties in de regio; ik ging mee naar een vergadering in Acteal over de een mogelijke terugkeer van de bijna 100 vluchtelingen naar Puebla (in ieder geval voor de koffieoogst) en er waren nog tal van andere klusjes. Elke dag las of hoorde ik zo verhalen, waarvan ik me nauwelijks kan realiseren dat het echt gebeurt. Zoals het verhaal van de vluchtelingen uit Banavil die hun verhaal kwamen vertellen tijdens een persconferentie op het kantoor van Frayba.

Vluchtelingen uit Banavil doen persoonlijk verslag
De situatie van de vluchtelingen uit Banavil is een van de processen die de afdeling Zona Altos bijstaat. Zo werd er op 4 december een persconferentie georganiseerd om bekend te geven aan hun situatie en de regering op te roepen om iets te doen.
Het verhaal van de vluchteling uit Banavil begint in 1996, toen Alonso Lopez Ramirez hen uitnodigde om een basis van het Zapatische Nactionale Bevrijdingsleger (EZLN) te worden. Hij was een van de vertegenwoordigers van de EZLN. "Na een tijdje zei hij dat we ons zouden terugtrekken als EZLN basis", vertelt Lorenzo Lopez Giron in een video die is gemaakt over hun situatie, "want hij begon hulpprogramma's van de regering te ontvangen, op het gebied van woning, het 'kansen-programma', PROCAMPO en meer. En hij was er niet blij mee dat wij niet hetzelfde deden'. Vanaf die tijd werden de families, die de programma's van de regering niet accepteerden, op verschillende manieren lastig gevallen en bedreigd. Uiteindelijk heeft dit geleid tot de kidnapping en waarschijnlijk de moord op Alonso Lopez Luna.

De moord op Alonso Lopez Luna
Het is 4 december 2011. De familie Lopez Luna zet koffie, bakt tortilla's en ontbijt om zich op te maken voor een mis in Tenejapa. Dan vallen leden van de politieke partij PRI hun huis met geweld binnen, gewapend met stokken, stenen en vuurwapens. Ze nemen de vader, Alonso Lopez Luna, mee en zijn broer Lorenzo Lopez Giron raakt gewond en wordt gevangen genomen.
Verder wordt Francisco Santiz Lopez, simpatizant van de EZLN, voor 14 maanden onterecht beschuldigd van de moord op een van de mensen die het huis van Alonso Lopez Luna binnenvielen. Pas na een intensieve internationale campagne wordt Francisco Santiz Lopez vrijgelaten.
Later wordt een arm gevonden, waarvan de familie bevestigt dat het de arm is van Alonso Lopez Luna, vanwege een leedteken op een van de vingers.

Een onmenselijk leven
Als gevolg van dit geweld vluchten vier families uit Banavil, 14 mensen in totaal, naar San Cristobal de Las Casas. Ze hebben hun huis en land achter moeten en laten en leven op dit moment in onmenselijke omstandigheden: in een zeer kleine woning, zonder drinkwatervoorziening en zonder toegang tot medische hulp. Ondertussen lopen de daders, van wie de namen bekend zijn op vrije voet, terwijl de slachtoffers zelf worden beschuldigd.

Vanwege deze situatie is Frayba van mening dat:
mensenrechten worden geschonden: integriteit en persoonlijke veiligheid, eerlijk proces, juridische waarborg, bewegingsvrijheid en verblijf. Deze rechten zijn allen opgenolmen in internationele overeenkomsten die ook zijn getekend door de Mexicaanse overheid.

Daarom eist Frayba het volgende:
- Dat zo snel mogelijk omstandigheden worden gecreerd zodat de vier families terug kunnen keren naar Banavil
- De uitvoering van de arrestatiebevelen tegen 13 mensen die worden beschuldigd van de gedwongen verdwijning van Alonso Lopez Luna en de mishandeling van Lorenzo López Giron.
- De annulering van de arrestatiebevelen tegen Alonso López Luna, Pedro en Antonio López Girón, simpatisanten van de EZLN en slachtoffers van de gewapende aanval op 4 december 2011.
- De bekendmaking van de verblijfplaats van Alonso López Luna, die sinds 4 december 2011 is verdwenen.

Op You Tube is een filmpje te zien waarin de slachtoffers in detail vertellen wat hen is overkomen (Spaanstalig):
http://www.youtube.com/watch?v=hyuMJEV6W7s

Tegen straffeloosheid, de herinnering

In Chiapas is sinds 1994, na de opstand van de Zapatisten een oorlog met lage intensiteit gaande. De Zapatisten kwamen in opstand tegen de lange geschiedenis van onderdrukking van de inheemse bevolking. De oorlog die de regering sinds die tijd voert lijdt tot een groot aantal mensenrechtenschendingen, waarvan met name inheemse mensen die opkomen voor hun rechten het slachtoffer zijn. Ze hebben te maken met bedreigingen, mishandelingen, kidnapping, moord, gedwongen verhuizingen, brandstichting moord en andere vormen van geweld. Deze misdaden blijven top op heden onbestraft.
Daarom is er een permanente rechtbank van het volk opgericht die de oorzaken onderzoekt van mensenrechtenschendingen, vaststelt of er daadwerkelijk mensenrechten zijn geschonden en maakt deze schendingen publiekelijk bekent. Deze erkenning van geweld is erg belangrijk voor de slachtoffers en het uiteindelijk doel is dat de Mexicaanse staat ook de mensenrechten van de bevolking gaat beschermen.
Vrijdag 6 en zaterdag 7 december bevond de rechtbank zich in Susuclumil, in het noorden van Chiapas. In dit dorpje, niet te vinden op google maps, kwam nationale en internationale pers bijeen om te luisteren naar de getuigenissen van familieleden, overlevenden en getuigen van de misdaden als gevolg van deze 'vuile oorlog'.

Op weg naar gerechtighheid
Voorafgaand aan de publieke rechtbank in Susuclumil vond op het kantoor van Frayba een persconferentie plaats. Hierbij beschreef de president van de organisatie 'Las Abejas' de publieke rechtbank in Susuclumil als een historische gebeurtenis. De 'Abejas' zijn ontstaan uit protest tegen het geweld tegen inheemse groepen en strijden voor rechtvaardigheid. Zo herdenken zij nog elke maand het bloedbad van 22 december 1997 in Acteal, waarbij 45 mensen om het leven kwamen tijdens het bijwonen van een mis. Ze nemen geen genoegen met geld, maar willen dat de daders worden gestraft. Vrijdagochtend 6 december vertrok ik samen met het voltallige bestuur van de 'Abejas' in de laadbak van een auto die gehuurd was van de Zapatisten, richting Susuclumil, op weg naar rechtvaardigheid.

Strategieen van de vuile oorlog
Pedro Faro, werkzaam voor Frayba, gaf voorafgaand aan de getuigenissen voor de publieke rechtbank uitleg over de context waarin de mensenrechtenschendingen plaatsvinden. Zo heeft Frayba een uitgebreid bestand met getuigenissen van vele misdaden die hebben plaatsgevonden.
Hij vertelde over verschillende strategieen van de regering toepast om de zapatisten te stoppen. Zo begon de regering groepen paramilitairen op te leiden, die werden voorzien met wapens en andere benodigdheden. Het geweld van deze groepen heeft gezorgd voor een groot aantal moorden en vluchtelingen. Eerst in het Noorden van Chiapas, later ook in de hooglanden. Een andere strategie van de regering is het creeren van sociale projecten waarbij mensen bijvoorbeeld worden gevraagd hun land te verlaten in ruil voor geld. Dit zorgt voor allerlei interne conflicten.

Verdriet omzetten in rechtvaardigheid
De getuigenissen vonden plaats verdeeld over 5 blokken van verschillende typen misdaden. In elke blok vonden meerdere getuigenissen plaats van overlevenden, familieleden en getuigen van de misdaden. Daarbij vertelden ze in gruwelijke details welke misdaden hier plaats vinden en die nog steeds onbestraft zijn, zelfs als de daders bekent zijn en het bewijs er ligt. Soms worden daders opgepakt en al snel weer vrijgelaten of slachtoffers worden sociale projecten of geld geboden. Maar ze zijn niet op zoek naar geld of sociale projecten, maar naar gerechtigheid. Door dit tribunaal kunnen de slachtoffers hun verhaal publiekelijk maken en deze publieke erkenning van deze misdaden betekent veel.

Alleen dit jaar al zijn meer dan 90 vrouwen vermoord in de regio Chiapas

25 November is het de Internationale Dag Tegen Geweld Tegen Vrouwen. Deze dag werd hier aangegrepen om aandacht te vragen voor het grote aantal moorden op vrouwen in de regio Chiapas: al bijna 90 slachtoffers tussen januari en oktober 2013. In een bijeenkomst op 24 november werden de oorzaken en gevolgen van dit probleem besproken en er werd over mogelijke oplossingen nagedacht.
De dag er op vond er een protestmars plaats in het centrum van San Cristobal de las Casas om de regering op te roepen tot actie. Aansluitend waren er verschillende culturele optredens in het centrum van San Cristobal.

Noodkreet uit Juarez
Vlak voor ik naar Mexico vertrok las ik het boek 'Noodkreet uit Juarez', geschreven door Arsene van Nierop, wiens dochter Hester in 1998 werd vermoord in de stad Juarez, in het noorden van Mexico. Arsene van Nierop beschrijft hoe moeilijk het is om na zo'n gebeurtenis weer verder te gaan.
Het werd haar snel duidelijk dat Hester een van de vele vrouwen is die in Mexico is vermoord en dat het rechtsysteem in Mexico ernstig faalt bij het oppakken van de daders. Ze besluit daarom een stichting op te richten met het doel om vanuit Nederland het opvanghuis Casa Amiga te steunen die slachtoffers van geweld helpt met medische, psychische en juridishe ondersteuning. Verder geeft Casa Amiga voorlichting over hoe geweld te voorkomen, houdt het statistieken bij over het aantal vrouwenmoorden en verdwijningen. Lees meer over Stichting Hester op www.hester.nu

Noodkreet uit Chiapas
Jaren na de dood van Hester lijkt er nog weinig veranderd. Zo zijn er in de regio Chiapas, in het zuiden van Mexico, van januari t/m oktober 2013 al 84 slachtoffers geregistreerd. Naar aanleiding hiervan zijn verschillende organisaties samen een campagne gestart. Het doel van de campagne is om mensen te informeren en bewust te maken van de oorzaken van vrouwenmoorden; om een verandering in de relatie tussen mannen en vrouwen voor elkaar te krijgen en om de regering op te roepen de daders van deze misdaden te straffen.
Tijdens een bijeenkomst op 24 november werd het probleem besproken. Er was aandacht voor het grote aantal moorden op vrouwen, het gebrek aan hulp voor vrouwen die te maken hebben met geweld, maar ook over gevolgen van de neo-liberale politiek van de regering.

Zo klonken er tijdens de protesmars van 25 november de volgende kreten:

"Moorden en Verkrachtingen - Nooit meer"

" machismo is dodelijk"

"Straf de daders"

"Onmiddelijke vrijlating aan politiek gevangenen"

"Prijsstijging van suiker, prijsstijging van bonen, dat is voor de regering modernisatie"

"Moeder aarde is van mannen en van vrouwen"

"Het land wordt niet verkocht, we hebben het, bewerken het, en verdedigen het"

Samen met een meisje (28) uit Zweden en een vrouw (49) uit Zwitserland vertrok ik voor twee weken naar het dorpje Acteal. Dit dorpje ligt ongeveer 1.5 uur rijden noordwaarts van San Cristobal de las Casas. In Acteal leven op dit moment bijna 100 mensen die gevlucht zijn uit hun dorp Colonia Puebla. Ze horen bij de 'Las Abejas' (De Bijen), een inheemse groep die strijd voor autonomie en gerechtigheid. Ook is in Acteal het kantoor van 'De Bijen' gevestigd. Door de bijna constante aanwezigheid van mensenrechtenwaarnemers is de kans kleiner dat er in Acteal geweld plaatsvindt.

Kennismaking met Acteal
Aangekomen in Acteal dalen we de trappen af richting de 'Las Abejas' gemeenschap in Acteal. We worden ontvangen door een vertegenwoordiger die ons laat zien waar we kunnen slapen, douchen en eten kunnen koken. Hij heeft weinig tijd, want er zijn veel bezoekers die voor het kantoor wachten om hem te spreken. Dus installeren we ons in de zaal en koken we vervolgens een maaltijd in de gezamenlijke keuken. De vrouwen delen tortillas, bonen en een maisdrankje (Pozol). We gaan vroeg slapen en rond een uur of 8 staan we op om een ontbijtje van koffie met havermoutpap klaar te maken. Aangezien de vertegenwoordiger van Las Abejas nog steeds onophoudelijk mensen over de vloer heeft, lopen wij een rondje, knopen een praatje aan met wat mensen, lezen een boek, en beantwoorden de vragen van nieuwsgierige kinderen.

Op de vlucht voor vrijgelaten Paramilitairen
Er is veel activiteit in de gemeenschap. Er wordt lustig op losgetimmerd, het eten wordt bereid, vrouwen weven en borduren hun traditionele kleding, kinderen spelen met steentjes, de was wordt gedaan en er klinkt regelmatig het geluid van een gitaar. Er lijkt weinig aan de hand.
Toch zijn deze mensen gevlucht uit hun dorp Colonia Puebla. In dit dorp zijn ze een katholieke minderheid. Het geweld laaide op na de vrijlating afgelopen voorjaar van een aantal paramilitairen uit Colonia Puebla, die in 1997 een bloedbad aanrichtten in Acteal. Bij dit bloedbad kwam 45 mensen om het leven, waaronder veel vrouwen en kinderen.

Inheemse bevolking de dupe van straffeloosheid
In Colonia Puebla werd eerst hun pasgebouwde kerk vernietigd, de enige katholieke kerk in het dorp. Vervolgens werden sommige onterecht beschuldigd van het vergiftigen van het water. Een aantal van hen werd mishandeld en opgepakt. Daarop vluchtten de mensen korte tijd naar San Cristobal de las Casas. Wanneer ze in augustus terug willen keren naar Colonia Puebla worden ze opgewacht door een groep tieners die met stenen naar hen gooien, ook worden er die nacht twee huizen verbrand. Ondanks aandringen van Frayba onderneemt de overheid geen enkele actie tegen deze misdaden. Een duidelijk voorbeeld van straffeloosheid in Mexico waarvan met name de inheemse bevokling de dupe is. Daarop vluchten 97 personen, 15 families naar Acteal, waar ze in afwachting zijn van een oplossing. Het is een onzekere situatie.

Veel activiteiten in de strijd voor rechtvaardigheid
Er vinden allerlei activiteiten plaats die in het teken staan van de strijd voor rechtvaardigheid. Er vond een herdenking plaats van Manuelito, een jongen wiens ouders zijn omgekomen tijdens het bloedbad van Acteal in 1997. Hij overleed aan een infectie door een spinnenbeet, na genezen te zijn van hersentumor. Zijn overlijden wordt geweten aan nalatigheid van het ziekenhuis in San Cristobal de las Casas. Bij de herdenking waren verschillende mensenrechtenorganisaties buiten Acteal aanwezig, er was een voorstelling van clowns en een Mariachi band (typische Mexicaanse band betaande uit twee violen, twee trompetten, gitaar, basgitaar en zangers) zorgde voor de muziek. Verder was er een tweedaagse training van CORECO om psychische hulp te bieden aan de vluchtelingen, 'versterking van het hart' genoemd. Ook vond er donderdag november een pelgrimstocht plaats waaraan verschillende gemeenschappen in de regio Chenalho deelnamen. Deze pelgrimstocht had de bedoeling om de regering aan te dringen tot gerechtigheid en om ervoor te zorgen dat de vluchtelingen zo snel mogelijk veilig terug kunnen keren naar Colonia Puebla.

Systematisch geweld tegen inheemse bevolkingsgroepen die strijden voor autonomie
Helaas staat de situatie waarin de vluchtelingen in Acteal zich bevinden niet op zichzelf. Het is een van de vele voorbeelden waarbij inheemse groepen die voor autonomie strijden worden bedreigd. Wat in Colonia Puebla in eerste instantie lijkt op een religieus conflict lijkt heeft dus vooral te maken met politiek. Zo zijn de vluchtelingen in Acteal niet alleen katholiek, maar vooral lid van de Las Abejas. Volgens de wet hebben ze het recht op autonomie en eigen land, maar dit staat economische plannen van de regering in de weg. Toch zijn de Abejas vastbesloten in hun strijd voor rechtvaardigheid en Frabya ondersteunt hen daarbij.

Bartoleme de las Casas
Na een paar dagen strand in Playa del Carmen, waar het water al net zo blauw is als reisbrochures je doen geloven en een bezoek aan een Maya-ruine in Tulum, ben ik vrijdag aangekomen in San Cristobal de las Casas. Daar gingen wel 19 uur overheen in een schommelende bus, maar door een indrukwekkend landschap langs verschillende lagunes en door de hoogvlakten van Chiapas. Het is moeilijk te beseffen dat in deze gebieden zoveel onrecht plaatsvindt.
De stad San Cristobal de Las Casas is overigens vernoemd naar Bartoleme de las Casas, een bisschop die al vroeg opkwam voor de rechten van de inheemse bevolking. De organisatie waar ik voor werk, Frayba, is ook naar hem vernoemd.

Mooi begin
Ik werd bij het busstation in San Cristobal opgehaald door een medewerkster van Frayba. Ze bracht me naar Junax (spreek uit als Goenasj), een huis met allemaal vrijwilligers en studenten waar ik zal verblijven als ik niet als waarnemer in een dorp ben. Ze kwam gelijk met goed nieuws: een politiek gevangene die 13 jaar lang onterecht in de gevangenis heeft gezeten is donderdag 31 oktober vrijgelaten. Dit nieuws haalde zelfs de nationale televisiezender en het is een zaak waar Frayba zich al vele jaren hard voor maakt.

Het echte werk
Morgen vertrek ik naar Acteal als waarnemer. In dit dorp leven op dit moment bijna 100 vluchtelingen uit Puebla. Zij zijn gevlucht na bedreigingen en intimidaties van dorpsgenoten. Als waarnemer zien we toe op hun situatie en beschrijven we hun verhalen. In de tussentijd vraagt Frayba de regering om maatregelen te nemen zodat deze mensen zo snel mogelijk veilig terug kunnen keren naar hun dorp.

Een hele week van deur tot deur koffie verkopen in Geesteren heeft het mooie bedrag van ruim 1100 euro opgehaald. Zo zijn er in totaal 750 pakken verkocht. Mensen die geen belang hadden bij de koffie gaven bovendien dikwijls een donatie. Bedankt allen voor jullie support!

Als mensenrechtenwaarnemer heb ik toegezegd om zoveel mogelijk, maar minimaal 2250 Euro, op te halen voor de mensenrechtenorganisatie Frayba. Op deze manier kan Frayba doorgaan met het ondersteunen van de inheemse bevolking, zodat zij niet zomaar van hun land worden gejaagd en zodat ze zelf hun toekomst kunnen bepalen op basis van hun cultuur.

Van 14 t/m 21 oktober ga ik daarom koffie verkopen in Geesteren: 3 pakken koffie voor 10 Euro. De koffie is voorzien van een Fair Trade en Eko keurmerk. Koffie zonder bittere nasmaak dus.

Als je niet in Geesteren woont, maar je wilt wel de actie steunen, dan kun je natuurlijk ook gewoon geld doneren via deze website.

Mexico schijnt een ontzettend mooi land te zijn: prachtige stranden, regenwoud, hoogvlaktes, watervallen, oude Maya ruïnes en noem het maar op. Toch is dit niet de reden dat ik naar Mexico ga.
In Mexico is er een langdurig en gewelddadig conflict gaande waarbij mensen worden verdreven van hun land, opgepakt zonder goede reden, bedreigd, verkracht en gemarteld. Tegelijkertijd worden de daders van deze misdaden vaak niet bestraft.

Wat ga ik er doen?
Ik ga naar Mexico als mensenrechtenwaarnemer. Ik word uitgezonden door de Nederlandse organisatie Mensen met een Missie en ga werken voor de Mexicaanse organisatie Frayba. Frayba zet zich in voor de mensenrechten van met name de inheemse bevolkingsgroepen. Ze werken in de regio Chiapas in het zuiden van Mexico, waar ongeveer 40% van de bevolking inheems is. Chiapas is een regio die rijk is aan grondstoffen, maar desondanks is het een van de armste regio's in Mexico.
De inheemse groepen heeft al eeuwenlang te maken met onderdrukking. Ze strijden vooral voor eigen landrechten, maar in deze strijd hebben ze te maken met martelingen, moord en verdwijningen.
Door het beschrijven van misdaden, processen aan te spannen, de gemeenschappen bij te staan en het nieuws te verspreiden zet Frayba zich in voor de bescherming van mensenrechten. Als waarnemer verblijf ik in verschillende gemeenschappen om verslag te doen van de situatie. De ervaring leert dat alleen al door daar aanwezig te zijn als waarnemer het risico op misdaden wordt verkleind. Mocht er iets gebeuren dan spant Frayba een rechtszaak aan of zoeken ze contact met organisaties zoals de Verenigde Naties.

De voorbereiding
Afgelopen weekend heeft mensen met een missie een trainingsweekend georganiseerd om ons voor te bereiden op de reis. We kregen veel informatie: over de regio, de achtergronden van het conflict, de organisatie, de rol als mensenrechtenwaarnemer en de veiligheidssituatie. Bovendien vertelde Lotje, die net terug was uit Mexico, over haar ervaringen.
Verder hebben we gepraat over fondsenwerving, want om dit werk te kunnen blijven doen is geld nodig. Het geld dat ik als waarnemer ophaal gaat direct naar Frayba, die hiermee het werk kan voortzetten.

De komende maanden zal ik via deze blog regelmatig verslag doen: over de situatie in Chiapas en mijn ervaringen als waarnemer.