Hoi,
Mijn naam is Caroline. 48 jaar. Ik schrijf dit berichtje namens mijn partner Simon en mijzelf. In 2015 hebben wij elkaar ontmoet en een jaar later hebben we ons duikcentrum in Koufonisi Griekenland geopend. Dolgelukkig waren we. Keihard werken 7 dagen per week. Wat hadden we het goed. In 2017 werd ik helaas geconfronteerd met borstkanker. In het ziekenhuis kregen we te horen dat er nog een andere soort kanker in mijn long was gevonden. Die longkanker moest er zo snel mogelijk uit. Operatietechnisch niet eens zo spannend. De bovenste kwab van mijn rechterlong zou worden verwijderd. Enkele weken daarna zou de chemo van start gaan voor de borstkanker. Zo ver kwam het helaas niet. De longoperatie in Nederland was goed geslaagd. Binnen enkele dagen was ik weer op de been en deed snel weer dagelijkse dingen. Na een dag of 10 voelde ik mezelf niet zo goed. Ik voelde me erg zweverig en had hoge koorts. Simon belde 112. Dat ik ben opgehaald door de ambulance herinner ik mij nog. Daarna niets meer. 7 Weken later werd ik wakker op de ICU van VUMC. Ik had een bloeding gekregen en mijn long was volgelopen en afgestorven. Ik moest het met 1 long doen. Maar ik was er nog. Ik moest weer leren lopen, eten, drinken. De borstkanker behandeling moest nog beginnen. Dat was zwaar, heel zwaar. De chemo vroeg zoveel van mijn lijf. Simon is geen moment van mijn zijde geweest. Heeft over mij gewaakt en heeft me samen met de thuiszorg verzorgd. De chemo sloeg aan en na operaties en bestralingen ben ik kankervrij. Daar zijn we heel erg dankbaar voor. Simon is een kei en wat heeft hij veel moeten doorstaan. In 2018 hebben we ons duikcentrum moeten sluiten. Simon moest alleen naar Griekenland om alles leeg te halen. Dat vond ik zo erg voor hem. Onze droom was weg. Omdat we nog maar net 2 seizoenen hadden gewerkt draaiden we nog niet Break even. Inkomen hadden we niet. Simon zorgde elke dag voor mij en werken was lastig voor hem. Hier en daar wat klussen etc. Eind 2018 stapten we (ik met rollator) naar de gemeente met schaamte om een uitkering aan te vragen. Na alles te hebben overlegd is ons een uitkering geweigerd. Het was verschrikkelijk. Enkele sociale rechercheurs kwamen bij ons thuis, Airbnb, om te kijken hoe wij er bij zaten. Zelfs de ondergoedlades werden onderzocht. Zo mensonwaardig. We leefden van leningen van familie. Die betaalden ook ons onderkomen. Dat hield een keer op. Nu zitten we tijdelijk bij Simons moeder in huis. Erg lief maar niet uit te houden. We willen ons leven terug. Werk is nauwelijks te vinden. We willen zo graag terug naar Griekenland en opnieuw beginnen. Geen duikcentrum want dat kan ik niet meer. Maar enkele kamers voor gasten, een hapje en een drankje. We weten niet meer waar we het halen moeten. De Nederlandse overheid heeft mij uitgespuugd. Ik heb mijn hele leven trouw gewerkt en dat dit. Het is heel verdrietig allemaal. En ben trots op onze relatie. Simon en ik zijn sterker dan verwacht. We zijn nog samen. Mensen om ons heen hebben gezegd dat we de pers op moeten zoeken maar daar hebben we de energie nog niet voor gehad. Help ons weer een beetje te leven. Elke euro is welkom. Al zou het alleen maar zijn voor een dagje uit met een etentje om mijn superman in het zonnetje te zetten. Hij verdient het zo. Super bedankt.
Doneer nu
Doneer nu 
