Steun de missie!
Een medische missie?!
Een team van orthopeden, anesthesiologen, anesthesiemedewerkers, verpleegkundigen en ondersteunend operatiepersoneel reist vier keer per jaar naar Burkina Faso om in hun eigen tijd zonder vergoeding kosteloos en belangeloos twee weken lang mensen te opereren.
Er wordt samengewerkt met een Zwitsers medisch team. De Nederlandse en Zwitserse teams gaan om en om naar Burkina Faso; na elke missie is er een overdracht tussen beide teams, om zo goed voorbereid naar Burkina Faso af te reizen.
Waar?
De medische teams werken samen met de lokale medewerkers in het ‘Centre Médico-Chirurgical’, het revalidatiecentrum Morija in Kaya, in het noorden van Burkina Faso.
Waarom een medische missie?
Voor ons Nederlanders is goede medisch zorg een vanzelfsprekendheid. Voor de inwoners van Burkina Faso is het dat allerminst; er is een groot gebrek aan geld, middelen en kennis.
Hoe kan je steunen?
Stichting Help Afrika Op De Been (KvK: 72975873) is in 2018 opgericht door een orthopeed uit het Nederlandse team om donaties voor de medische missies volledig ten goede te laten komen aan de hulp geboden in het Centre Médico-Chirurgical in Kaya, Burkina Faso. Denk hier aan o.a. medische hulpmiddelen (verbandmateriaal, tourniquets, röntgen fotopapier, operatiebenodigdheden), extra voeding voor patiënten, etc. Wil je deze medische missies steunen? Doneer dan op onderstaand bankrekeningnummer. Iedere bijdrage helpt!
Stichting HelpAfrikaOpDeBeen
Bank: NL78RABO 0334 621976
Donaties o.v.v. ‘Burkina Faso’
Eerstvolgende missie
De eerstvolgende missie is van 9 - 25 aug 2019. Als anesthesioloog zal Caroline Dekker, (werkzaam in het Van Weel Bethesda/Spijkenisse Medisch Centrum) mee gaan. Caroline: “Wat mij persoonlijk aanzet tot dit werk is de bijbeltekst ‘Er is jou gezegd wat goed is; je weet wat de Heere van je wil: niets anders dan recht doen, trouw betrachten en nederig de weg te gaan van je God’ (Micha 6:8). Hierin zie ik een oproep om mijn kennis en kunde in te zetten voor mensen die het hard nodig hebben. Tijdens de aanstaande missie in Burkina Faso zal ik nuttig medisch werk kunnen verrichten, wat een enorm positieve impact heeft op de levens van mensen.”
Wil je meer weten over de missie van anesthesioloog Caroline Dekker naar Burkina Faso, wil je geld doneren of Caroline Dekker boeken om een presentatie te komen geven, neem dan contact op met telefoonnummer 06-14584293. Doneren kan ook via bovenstaand rekeningnummer.
Verslag van eerdere missies
Missie februari 2019 Anesthesioloog Paul Michel de Grood
“Na een week werken, rusten we op de zondag uit voor de komende 6 dagen. We hebben nu 24
patiënten geopereerd. En ruim 100 gezien op de poli. Niet alle patiënten die we zien, komen in
aanmerking voor een operatie. Een aantal patiënten die in het verleden zijn geopereerd, komen op
controle. Een aantal patiënten komen niet in aanmerking voor een operatie omdat de klachten nog
wel meevallen. Maar er zijn er ook waar we niet aan beginnen. Een jongen van zo’n 12 jaar met
slappe misvormde benen heeft een ernstige bochel in zijn onderrug. Is het een spina bifida
geweest? De jongen is ernstig misvormd. Alleen zijn hoofd is normaal. De moeder denkt dat door
een operatie aan de benen de jongen kan gaan lopen. Bij onderzoek constateren we dat hij een
dwarslaesie heeft als gevolg van de bochel. Lopen zal nooit meer mogelijk zijn. Dus hier moeten
we van afblijven. We leggen het de moeder uit. Ze begrijpt het. Teleurgesteld gaat ze huiswaarts.
Ze woont 700 km van Kaya vandaan.
Een man 30 jaar met ernstige stinkende wonden aan zijn been, vanaf zijn voet tot ruim 15 cm
boven de knie is bereid om zijn been te laten amputeren. Als hij maar van de stank af komt.
Plastische chirurgie om de wonden te bedekken zou een mogelijkheid zijn, als hij geen bot-
infecties in zijn been heeft. Helaas heeft hij dat. Ik controleer zijn Hb (controle op bloedarmoede).
Het blijkt dat zijn Hb 2,5 is. Normaal is 8. Een extreme bloedarmoede. Dat maakt een amputatie
ook onmogelijk. Teveel risico. Een klein beetje bloedverlies tijdens de operatie en hij is dood. We
besluiten de wonden te laten verzorgen door Florentine, die dat uitstekend doet. Vervolgens moet
hij aansterken met goede eiwitrijke voeding en ijzer tabletten. De volgende missie mag beslissen
wat te doen met hem. We willen nog wat meer bloedonderzoek doen om een beter
voedingsadvies te geven, maar hij geeft aan dat hij dat niet kan betalen. Deze bloedonderzoeken
moeten nl plaatsvinden in een nabijgelegen ziekenhuis. En die doen het niet voor niets.
We moeten de afweging maken, wat verwachten we aan afwijkende waarden te vinden. En welke
invloed heeft dat voor de behandeling? Gaan we de behandeling dan aanpassen? Na enige
discussie met mijn collega komen wij tot de conclusie dat de gevraagde bloeduitslagen hoogste
waarschijnlijk een bevestiging zal zijn van hetgeen wij vermoeden. Het beleid zal hetzelfde zijn.
Dus zien wij af van de kostbare bepalingen.”
Missie februari 2018 Orthopeed Frank Rahusen
Afrika zit onder mijn huid en in mijn hart
Samen met OK-assistent Marion Hooghiem reisde orthopedisch chirurg Frank Rahusen van SJG Weert eind januari af naar Burkina Faso. Zijn missie: ernstig zieke patiënten voor wie orthopedische zorg nog allesbehalve vanzelfsprekend is weer letterlijk op de been helpen. Het werden twee weken om nooit meer te vergeten.
“Een meisje in een gele jurk hinkelt binnen op een zelfgemaakte kruk. Analita heet ze. Ze is zes en het bot in haar bovenbeen ligt bloot. Het been is na een breuk scheef aan elkaar gegroeid. En zo ‘loopt’ ze al twee jaar.”
Tot voor kort kende Frank Rahusen Afrika alleen via de overlevering. Zijn collega-orthopeed en inspirator Ton Schlösser kon uren vertellen over zijn belangeloze missies met de werkgroep Orthopedie Overzee. “Ik hing aan zijn lippen en heb vaak gevraagd of ik mee mocht. Maar Ton zei: je bent nog te jong. Je moet eerst eelt op je ziel krijgen. Maar ooit neem ik je mee. Je bent uit het juiste hout gesneden.”
In de Afrikaanse operatiekamer
is het roeien
met de riemen die je hebt.
Orthopedie van de armoede
Nadat dokter Schlösser vorig jaar plotseling overleed, werd Frank benaderd door diens compagnon, orthopedisch chirurg Carroll Tseng. Een man met meer dan 50 medische missies achter zijn naam. Frank Rahusen hoefde niet na te denken. Hij wilde niets liever dan het levenswerk van ‘mon amice Ton’ voortzetten. De orthopedie van de armoede. “In Nederland is alles voorhanden. In Afrika mag je hopen op een wonder. Op een orthopedisch missie vanuit het westen.”
Eind januari stapte Frank uit het vliegtuig in Burkina Faso. Tot op het bot gemotiveerd, maar ook nerveus voor wat hem te wachten stond. Na een urenlange rit over stoffige zandwegen bereikte hij het revalidatiecentrum Morija in Ineens werden de verhalen van dokter Schlösser werkelijkheid.
De uitpuilende wachtkamer. De krappe zaaltjes met tien bedden. De geur van rottend weefsel en bot. Werkdagen van 07:00 tot 20:30 uur. De hoopvolle en dankbare blikken van patiënten. Mannen, vrouwen en kinderen met ernstige botinfecties, verwaarloosde breuken, afgestorven heupkoppen, vergroeide benen en klompvoeten. Aandoeningen, vaak als gevolg van chronische ondervoeding en vitaminetekort, die we in Nederland niet kennen. “Te gruwelijk voor woorden”, zegt Frank Rahusen hierover.
Twee jaar wachten om
geopereerd te worden aan
een armbreuk. Dolblij dat hij
zijn arm weer kan gebruiken.
‘Keep it safe and simple’
Van zijn ervaren collega-orthopeed Caroll Tjeng leerde hij om de westerse standaard even te vergeten. Om anders te denken en te doen. In de Afrikaanse operatiekamer was KISS het motto: Oftewel: Keep It Safe and Simple. Dat wil zeggen: roei met de riemen die je hebt, houd het bloedverlies beperkt en probeer de patiënt te helpen met één operatie. Ook al kost het een been. “In Nederland geef ik patiënten met een gebroken heup een heupprothese. In Afrika kan dat niet en wordt alleen de heupkop verwijderd. De hygiëne is zo slecht dat een prothese binnen één tot twee jaar geïnfecteerd raakt. Met alle gevolgen van dien.”
Per dag opereerden de orthopedisch chirurgen vier tot vijf patiënten. Op de polikliniek zagen ze in twee weken tijd nog eens 180 mensen. Velen van hen werden ter plekke behandeld. Ruim dertig patiënten werden op de wachtlijst gezet voor het operatieprogramma van het volgende medische team.
Sommige patiënten reizen
wel 800 kilometer om bij
het centrum te komen.
Soms achterop een karretje,
voortgetrokken door een ezel.
Gebroken
Tijdens zijn werk probeerde Frank zijn emoties uit te schakelen. “Ik zag een kind naar buiten hinkelen en dacht ‘Waar gaat hij naar toe? Wie kookt er straks voor hem? Dat soort gedachten moet je uitschakelen. Ook herinner ik me een man die al drie jaar op een afgestorven been liep. Door zijn onderbeen te amputeren, verdween de geur van de infectie. Hij was dolgelukkig omdat hij weer in dezelfde ruimte bij zijn familie kon slapen.”
Aan het einde van de vierde operatiedag gebeurde het onvermijdelijke. Iets wat alle westerse artsen tijdens hun eerste missie in den vreemde overkomt. Het leed werd Frank teveel. “In drie dagen tijd had ik meer ellende gezien dan ik de rest van mijn carrière zal meemaken. De tranen rolden over mijn wangen. Mijn ervaren teamleden vingen me op en troostten me. Salsamuziek en een stevige borrel deden de rest.”
Het huilen deed hem goed, merkte hij. “Even alles eruit gooien en de volgende dag weer verder. Wederom een volle wachtkamer. Sommige patiënten hadden wel 800 kilometer gereisd om bij ons centrum te komen. Soms achterop een karretje, voortgetrokken door een ezel. Een helse tocht onder de brandende zon. Maar klagen was er niet bij. Het woord ‘barka’ staat in mijn geheugen gegrift. ‘Dankjewel dat je ons komt helpen.’
In Nederland wordt geklaagd als het polispreekuur een half uur uitloopt.
In Afrika wachten ze drie dagen.
Gewenning
Na de emotionele ontlading brak voor de Weerter orthopeed een nieuwe fase aan. De gewenning. “Het klinkt vreselijk, maar op een gegeven moment word je niet meer geraakt door blootliggende botten, infecties en kreupele mensen. Alleen kleine kinderen brachten me nog emotioneel aan het wankelen. Ze deden me denken aan mijn eigen kinderen voor wie goede gezondheidszorg vanzelfsprekend is. Uit Nederland had ik zakken vol lolly’s meegenomen. Elk kind dat ik opereerde of op de poli zag, kreeg er een. De zoete smaak was nieuw voor hen. Je had hun ogen moeten zien. Het geluk dat er vanaf straalde. Even genieten, even niet ziek zijn. Op 4 februari heb ik 100 mensen getrakteerd op eten voor 2 tot 3 dagen. Ik was jarig en moest voor mijn gevoel iets doen. Nadien heb ik nog een geldbedrag achtergelaten zodat de patiënten in elk geval goed gevoed worden in afwachting van de medische collega’s uit Zwitserland. Een gezonde toekomst begint met voeding. Zo simpel is het.”
Cultuurshock
Terug in Weert moest de knop weer 180 graden om richting de westerse routine. Het viel niet mee. “In Nederland wordt geklaagd als het polispreekuur een half uur uitloopt. In Afrika wachten ze drie dagen. En met geduld. In SJG Weert is alles voorhanden. We kunnen de meest ingewikkelde operaties uitvoeren met de meest geavanceerde spullen. In Afrika moet je het doen met wat je hebt. Na twee weken gaan de dokters immers weer weg en moeten de mensen wachten op een volgende missie.”
Regelmatig krijgt hij de vraag: was het leuk in Afrika? “Dan zeg ik: ‘Alle gemoedstoestanden die in de Van Dale staan, heb ik daar ervaren. Extremer maak je het niet mee. Maar ik had het voor geen goud willen missen. Als de volgende mogelijkheid zich voordoet, ga ik terug. Door deze ervaring weet ik precies welke spullen er nodig zijn in Afrika. Wat je in Nederland met een simpele muisklik kunt bestellen.”
Als hij zijn ogen sluit, ziet en voelt hij de misère, de wanhoop en het uitzichtloze lijden. Maar ook de blije gezichten. De blik van pure dankbaarheid. En de bittere noodzaak om door te gaan met missies zoals deze. “Afrika zit onder mijn huid en in mijn hart.”
---------------------------------------------------------------------------------
Support the mission!
A medical mission ?!
A team of orthopaedists, anaesthesiologists, anesthesia assistants, nurses and supportive operating staff travels to Burkina Faso four times a year to operate free of charge and selflessly for two weeks in their own time.
There is collaboration with a Swiss medical team. The Dutch and Swiss teams go back and forth to Burkina Faso; after each mission there is a transfer between the two teams, to travel to Burkina Faso well prepared.
True?
The medical teams work together with the local staff in the 'Center Médico-Chirurgical', the Morija rehabilitation center in Kaya, in the north of Burkina Faso.
Why a medical mission?
For us Dutch good medical care is a matter of course. For Burkina Faso's inhabitants, it is not at all that; there is a great lack of money, resources and knowledge.
How can you support?
Foundation Help Africa On The Leg (Chamber of Commerce: 72975873) is in 2018 founded by an orthopedist from the Dutch team to fully donate donations for the medical missions to the aid provided in the Center Médico-Chirurgical in Kaya, Burkina Faso. Think of medical devices (bandages, tourniquets, X-rays, photographic paper, surgical supplies), extra nutrition for patients, etc. Do you want to support these medical missions? Then donate to the bank account number below. Every contribution helps!
Stichting HelpAfrikaOpDeBeen
Bank: NL78RABO 0334 621976
Donations stating 'Burkina Faso'
Next mission
The next mission is from 9 - 25 Aug 2019. Caroline Dekker, (working at the Van Weel Bethesda hospital / Spijkenisse Medical Center) will be involved as anaesthesiologist. Caroline: "What personally encourages me to do this work is the bible text. " You have been told what is right; you know what the Lord wants from you: to do nothing but to do justice, to show faithfulness and humble to walk the way of your God "(Micah 6: 8). In this I see a call to use my knowledge and skills for people who desperately need it. During the upcoming mission in Burkina Faso I will be able to perform useful medical work, which has a huge positive impact on the lives of people. "
Do you want to know more about the mission of anaesthesiologist Caroline Dekker to Burkina Faso, do you want to donate money or Caroline Dekker? books to give a presentation, please contact phone number 06-14584293. You can also donate via the account number above.
Report of previous missions
Mission February 2019 Anesthetist Paul Michel de Grood
"After a week of work, we rest on Sunday for the next 6 days. We have now 24
Operated patients. And over 100 seen on the clinic. Not all patients we see are
eligible for surgery. A number of patients who have had surgery in the past are coming to
check. A number of patients are not eligible for an operation because the complaints are not
that bad. But there are also things that we do not start. A boy of about 12 years with
weak deformed legs has a serious hump in his lower back. Has it been a spina bifida
? The boy is seriously deformed. Only his head is normal. The mother thinks that through
the boy can walk an operation on the legs. In research, we find that he has a
paraplegia as a result of the hump. Walking will never be possible again. So we have to
stay away from this. We explain it to the mother. She understands it. Disappointed she goes home.
She lives 700 km from Kaya.
A man 30 years with severe smelly wounds on his leg, from his foot to more than 15 cm
above the knee is prepared to amputate his leg. If only he gets rid of the stench.
Plastic surgery to cover the wounds would be a possibility if he has no bone
infections in his leg. Unfortunately he has that. I check his Hb (control of anemia).
It turns out that his Hb is 2.5. Normal is 8. An extreme anemia. That makes an amputation
impossible. Too much risk. A little bit of blood loss during the operation and he is dead. We
decide to have the wounds taken care of by Florentine, who does an excellent job. Then he must
strengthen with good protein-rich food and iron tablets. The next mission may decide
what to do with him. We want to do some more blood tests to give better
nutritional advice, but he indicates that he can not afford it. These blood tests
must be conducted at a nearby hospital. And they do not do it for nothing.
We have to make the weighing, which we expect to find deviating values. And what
influence does that have for the treatment? Are we going to adjust the treatment? After some
discussion with my colleague we come to the conclusion that the blood tests requested arethe most
Probably likely confirmation of what we suspect. The policy will be the same.
So we see the precious provisions. "
Mission February 2018 Orthopeed Frank Rahusen
Africa is under my skin and in my heart
Together with assistant surgeon Marion Hooghiem, orthopedic surgeon Frank Rahusen of SJG Weert traveled to Burkina Faso at the end of January. His mission: seriously ill patients for whom orthopedic care is still anything but self-evident, literally helping them back on their feet. It became two weeks never to be forgotten.
"A girl in a yellow dress hopped inside on a home-made stool. Analita is her name. She is six and the bone in her thigh is exposed. The leg has grown unevenly after a break. And so she 'has been walking' for two years. "
Until recently, Frank Rahusen knew Africa only through tradition. His fellow orthopaedist and inspirator Ton Schlösser was able to tell hours about his disinterested missions with the Orthopedics Overseas working group. "I hung on his lips and often asked if I could come along. But Ton said: you are still too young. You must first receive calluses on your soul. But I'll take you sometime. You are cut out of the right wood. "
In the African operating room
, rowing is done
with the belts you have.
Orthopedics of poverty
After doctor Schlösser died suddenly last year, Frank was approached by his associate, orthopedic surgeon Carroll Tseng. A man with more than 50 medical missions behind his name. Frank Rahusen did not have to think. He wanted nothing more than to continue the life's work of 'mon amice Ton'. The orthopedics of poverty. "Everything is available in the Netherlands. In Africa you can hope for a miracle. On an orthopedic mission from the west. "
At the end of January, Frank got off the plane in Burkina Faso. Motivated to the bone, but also nervous about what awaited him. After an hour-long journey on dusty dirt roads, he reached the Morija rehabilitation center. All of a sudden, Dr. Schlösser's stories became reality.
The bulging waiting room. The cramped rooms with ten beds. The smell of decaying tissue and bone. Working days from 07:00 to 20:30. The hopeful and grateful looks of patients. Men, women and children with severe bone infections, neglected fractures, dead femoral heads, fused legs and clubfeet. Disorders, often as a result of chronic malnutrition and vitamin deficiency, which we do not know in the Netherlands. "Too gruesome for words," says Frank Rahusen.
Two years waiting to be
operated on
an arm fracture. Overjoyed that he
can use his arm again.
'Keep it safe and simple'
From his experienced colleague orthopedic Caroll Tjeng, he learned to forget the Western standard. To think and do differently. In the African operating room KISS was the motto: In other words: Keep It Safe and Simple. That is to say: row with the belts you have, keep the blood loss limited and try to help the patient with one operation. Even if it costs a leg. "In the Netherlands I give a hip replacement to patients with a broken hip. In Africa this is not possible and only the femoral head is removed. The hygiene is so bad that a prosthesis becomes infected within one to two years. With all its consequences. "
Every day orthopedic surgeons operated four to five patients. At the outpatient clinic, they saw another 180 people within two weeks. Many of them were treated on the spot. More than thirty patients were put on the waiting list for the surgery program of the next medical team.
Some patients travel up
to 800 kilometers to get to
the center.
Sometimes on the back of a cart
pulled by a donkey.
Broken
During his work, Frank tried to turn his emotions off. "I saw a child hopping outside and thinking 'Where is he going? Who will cook for him soon? You have to switch off those kinds of thoughts. I also remember a man who had been walking on a dead leg for three years. By amputating his lower leg, the smell of the infection disappeared. He was overjoyed because he was able to sleep with his family in the same room again. "
The inevitable happened at the end of the fourth operation day. Something that happens to all Western doctors during their first mission abroad. The suffering became too much for Frank. "In three days I had seen more misery than I will see for the rest of my career. The tears rolled down my cheeks. My experienced team members caught me and comforted me. Salsa music and a hearty drink did the rest. "
The crying did him good, he noticed. "Just throw everything out and continue the next day. Again a full waiting room. Some patients had traveled 800 kilometers to reach our center. Sometimes on the back of a cart pulled by a donkey. A hellish trip under the burning sun. But complaining was not there. The word 'barka' is etched in my memory. "Thank you for helping us."
In the Netherlands, complaints are made when the pulse hour runs out for half an hour.
They wait three days in Africa.
Habituation
After the emotional discharge, a new phase started for the Weerter orthopeed. The habituation. "It sounds terrible, but at a certain point you are no longer touched by exposed bones, infections and crippled people. Only small children still shook me emotionally. They reminded me of my own children for whom good health care is self-evident. I had brought bags full of lollipops from the Netherlands. Every child that I operated or saw on the clinic got one. The sweet taste was new to them. You should have seen their eyes. The happiness that shone from it. Enjoy, just do not be ill. On February 4th, I treated 100 people to food for 2 to 3 days. It was my birthday and I needed to do something. Afterwards I left a sum of money so that the patients are well fed in anticipation of the medical colleagues from Switzerland. A healthy future starts with nutrition. It's that simple. "
Culture shock
Back in Weert the button had to turn 180 degrees again towards the Western routine. It was not easy. "The Netherlands complains when the hour of treatment ends for half an hour. They wait three days in Africa. And with patience. Everything is available in SJG Weert. We can perform the most complicated operations with the most advanced stuff. In Africa you have to do with what you have. After two weeks the doctors leave and the people have to wait for a next mission. "
He regularly gets the question: was it fun in Africa? "Then I say: 'I have experienced all the moods that are in the Van Dale. You do not participate in extremer. But I would not have missed it for any gold. If the next opportunity arises, I will go back. Because of this experience, I know exactly which items are needed in Africa. What you can order in the Netherlands with a simple mouse click. "
When he closes his eyes, he sees and feels the misery, the desperation and the hopeless suffering. But also the happy faces. The look of pure gratitude. And the bitter need to continue with missions like this. "Africa is under my skin and in my heart."
Doneer nu 
