Mieke in Chiapas

Every morning I walk to the tent of the mountain.
I stand secure.
I am in peace.
The wind comes.
There the breath of the mountain telling me the path to take.
I am gone and am going to the mountain so that
I may see the lightening break the sky in two and rain come to heal it up again.
I come to the place where I have stepped before.
The wind blows my steps away in the dust.
The steps of all who walk here go with the wind and walk with the sky.
Up here it's quiet. My feet are quiet.
My hands are quiet.
My eyes are also quiet.
They see a bird flying quiet,
a tree blowing quiet,
a moon rising quiet.
Only my soul is not quiet.
My soul does not rest until the corn is planted.




SOMS, HEEL SOMS IN JE LEVEN BEVINDT JE JE IN EEN SITUATIE DAT JE GEVOEL, JE HART EN DE SITUATIE WAAR JE JE IN BEVIND SYNCHROOM LOPEN. MIJN LAATSTE DORP KAMPT MET VERSCHILLENDE PROBLEMATIEKEN. DE BOSSEN, HET WATER, DE DIEREN EN DE MENSEN HIER HEBBEN DRINGEND HULP NODIG! HULP VAN JOU EN VAN MENSEN OVER DE HELE WERELD!

Vanaf het dakterras van Junax, waar ik woon, heb ik uitzicht op de antennes van Huitepec. Het is een plek waar regelmatig waarnemers naartoe gaan vanwege spanningen sinds het gebied in 2007 is uitgeroepen tot Inheems en Autonoomecologisch Reservaat door de Zapatisten.
Het is gelegen aan de oostelijke kant van de vulkaan Muktevitz Huitepec.
Muktevitz Huitepec is een inactieve, slapende vulkaan en is ongeveer tien miljoen jaar oud.
De Tzotzil van het gebied noemen het Muktevitz wat betekent: De Grote Berg. Huitepec heeft een grote culturele betekenis voor hen, omdat het een heilige plaats was waar ceremoniële offers aan de goden zijn gemaakt.


De geschiedenis in het dorp Huitepec
De bergen van Huitepec staan in de belangstelling van veel verschillende partijen. Stropers, regeringstroepen en transnationale ondernemingen zijn geinteresseerd in het water.
Anderen willen er woningen bouwen en ook toeristisch is het een interessant gebied. De bewoners van de tweede sectie in Huitepec willen een stokje steken voor deze moderniseringsgolf. Deze bewoners, behorend tot de inheemse tsotsil gemeenschap, zijn voor hun levensonderhoud afhankelijk van dit bos. Daarom besloten de Zapatisten het gebied uit te roepen tot natuurreservaat en het gezamenlijk te beschermen. Tot 2009 waren er veel spanningen met overige bewoners die het niet eens waren met de bescherming van het gebied door de Zapatisten. Regelmatig werd er hout gekapt, water afgetapt en werden bloemen en voedsel geroofd. Omdat de voorouders van de pristas (eveneens maya´s maar niet meer wonend in het bos) ook van het land leefden hebben zij van de zapatisten een aantal waterbronnen ter gebruik gekregen binnen het reservaat.. Echter, om vervuiling en uitputting van het land tegen te gaan is de afspraak dat het water niet voor economisch gewin wordt gebruikt. Sinds de Zapatisten het tot een reservaat hebben uitgeroepen wordt een gebied ter grootte van 102 hectare gemeenschappelijk beheerd. Elke dag doet afwisselend een van hen een ronde door het gebied. En ook in de nacht slapen er afwisselend Zapatisten op het terrein waar ook de Mensenrechten Waarnemers verblijven. In Huitepec wonen op dit moment 8 Zapatisten families. Andere families die eerder wel tot de Zapatisten behoorden zijn afgehaakt, vooral vanwege de taak het reservaat te beschermen. Dit neemt veel tijd in beslag, waardoor het moeilijk te combineren is met een andere baan. Het leven van de Zapatisten staat in het teken van strijd voor de bescherming van het grondgebied. De aanwezigheid van mensenrechten waarnemers in Huitepec is dan ook bovenal een morele steun.

De heenweg
In de vroege ochtend vertrekken we (Anna uit Italië, Loronzo van Mexico en ik) naar Oventic. We moeten voordat we naar het dorp gaan, eerst toestemming vragen bij het Bestuurscentrum van de Zapatisten . We nemen een taxi en de weg leidt ons langzaam in bochten omhoog. Het is een regenachtige dag en hoe meer we omhoog rijden hoe mistiger het wordt. Na ongeveer een uurtje rijden arriveren we waar me moeten zijn.
Er staan nog een paar mensen te wachten voor de poort.
Het is koud en na een tijdje komen er drie mannen vanuit de mist met bivakmutsen op naar ons toe gelopen. Het voelt alsof ik in een totaal andere wereld ben beland. We worden ondervraagt en een man maakt notities. Na een lange tijd buiten gewacht te hebben, worden we door twee mannen in bivakmutsen naar de raad begeleid. Ook hier worden ons vragen gesteld. Niet lang daarna zitten we in de taxi op weg naar San Cristobal. In San Cristobal pakken we weer een andere taxi naar Huitepec. De weg gaat opwaards en in allerlij bochten. Gelukkig wisten we dat we moesten uitstappen bij een bord van het Zapatisten reservaat. Hierop zijn twee ogen te zien. Hadden we dit niet geweten dan was het nog een hele zoektocht geweest!
Aangekomen bij het kampement in Huitepec bevinden we ons op ruim 2700 meter. Een van de Zapatisten, een jong meisje laat ons het houten huisje zien waar we zullen verblijven. Van de binnenkant is het huisje voorzien van plastic om de wind en de kou een beetje tegen te houden. Onze functie in dit dorp is de Zapatisten te begeleiden op hun dagelijkse wandelingen door het reservaat , observeren en het documenteren van alle overtredingen.
Buiten is er een vuurplek waar we kunnen koken en waar we ons kunnen warmen.

Mijn ervaring
De omgeving hier is adembenemend mooi! Tijdens onze lange wandelingen komen we uit op prachtige plekken, kleine riviertjes, weidevelden en berglandschappen. De eeuwenoude energie van de Inheemse mensen is voelbaar in deze prachtige natuur. Tijdens de wandelingen krijgen we uitleg over de medische werking van sommige planten en bomen. Ook leren we welk hout geschikt is om als brandhout te gebruiken.
Soms dwalen mijn gedachten af tijdens onze wandelingen.
Hier in dit moment, in dit prachtige gebied en bij deze mensen, ben ik verloren in mijn gedachten. Voor mij loopt onze gids. Een meisje van ik schat 18 jaar. Ze kent het bos goed en ze leidt ons de weg op smalle paadjes en ook naar plekken waar totaal geen paadjes zijn. Behendig kapt ze met een kapmes in de wildernis. Sommige bomen dragen kleine, rode appeltjes. Ze vertelt ons dat we deze vruchtjes kunnen eten. Ze laat ons blaadjes zien waar de mensen hier thee van maken. Het meisje draagt niet veel kleding. Alleen een jurk en een dun vestje. Aan haar voeten draagt ze plastic schoenen. En ja, het is ijs en ijs koud! Het wordt me duidelijk hoeveel liefde en waardering dit meisje heeft voor de natuur, de bomen, de planten en de bloemen die er groeien.
Verschillen wij zoveel van elkaar? Haar ouders, grootouders, overgrootouders en ga nog verder terug in haar familielijn. Deze mensen leefden ooit in harmonie met moeder aarde, met de natuur en met de dieren. Wanneer we terug komen van onze wandeling maken we een kopje koffie en daarna maken we ons eten klaar. Een andere dag toen we terug kwamen van onze wandeling, ben ik ergens op een zoning plekje gaan zitten op een kleine heuvel. Al snel kwamen er twee kinderen naar me toe gerend. Ze vragen wat ik aan het doen ben. Ik leg hun uit dat ik een mandala aan het maken ben van dingen uit de natuur die ik op de grond gevonden heb. Takjes, mos, bladeren, nootjes, bloemen. De kinderen zijn erg enthousiast en willen ook mandalas maken in het zand. Als ik de kinderen vraag welke symbolen ze willen maken in het zand, vertellen ze me dat ze graag een zon, een maan en een ster willen maken. Dit momentje hier op deze heuvel, de zon die heerlijk schijnt en het spelen met de kinderen zal ik voor altijd koesteren. Ook een ander nostalgisch moment. Een moeder zit samen met haar drie kinderen op de grond in de buurt van ons huis. Terwijl de kinderen om haar heen spelen borduurt moeder aan een blouse. Het jongste kind krijgt borstvoeding. De kinderen spelen om haar heen. Ze doen dierenimitaties, rollen over elkaar heen en zo nu en dan zoeken ze contact met hun moeder. Dit moment is bijzonder. In dit moment lijkt het alsof de tijd heeft stilgestaan. Ik besluit koffie te maken en ik vind in onze voorraadkist nog koekjes die ik gekocht heb in San Cristobal. Helemaal super! We, Anna en ik houden samen met de moeder en de kinderen een kleine picknick op de grond. De zon schijnt. Soms, heel soms in je leven bevindt je je in een situatie dat je gevoel , je hart en de situatie waar je je in bevind synchroom lopen. Dit was er een voor mij!
De nachten hier zijn erg koud. Ik ben dan ook maar wat blij dat ik twee slaapzakken heb meegenomen. Elke ochtend stop ik mijn nachtkleding en de slaapzakken in een grote plastic zak zodat het niet vochtig wordt van de kou. Er is geen stomend water. Ons drinkwater halen we uit een nabij gelegen riviertje. We wandelen elke dag ongeveer vier uur. De Zapatistas die ´de beurt´ hebben slapen met ons boven op de berg in een ander houten huisje. We delen het vuur, onze verhalen en het eten.
Ik heb enorme bewondering voor deze mensen die de strijd verkiezen boven werk dat meer geld opleverd, boven het stemmen voor een politieke partij dat automatisch financiale steun en toegang tot hoger onderwijs betekent. In plaats van het makkeljk ontvangen van overheidshulp besloten deze mensen een gemeenschap te vormen die elkaar steunt, een gemeenschap dat van hun land leeft en hierdoor geen luxe of materiele rijkdom geniet. De laatste dag maken we een grote wandeling van vijf uur. Al snel horen we in het midden van het bos mensen hout hakken. Onze begeleider staat verschillende keren stil om te luisteren waar deze mensen zich bevinden. Na een tijdje zien we twee mannen die ons naderen met het gekapte hout op hun rug gebonden. Onze begeleider gaat in gesprek met hen en legt uit waarom het verboden is om hier hout te kappen.
Op sommige plekken in het bos zien we prachtige huizen staan. Tijdens een andere wandeling komen we langs een andere gemeenschap. We zien de pijpen die vanuit een waterbron binnen het reservaat van de zapatisten gaat naar deze gemeenschap. Doordat de hoeveelheid water die de gemeenschap gebruikt vele malen groter is dan wat normaal gesproken nodig is gaan de geruchten dat het water wordt verkocht aan de nabije COCA COLA fabriek.
Op sommige plekken in het bos zien we dat grote stukken land zijn afgezet.
Een lange omheining van prikkeldraad laat weten dat dit gebied dat eens van de Inheemse mensen was, nu in het bezit is van de regering. De laatste dag lopen we langs de antennes vanwaar je uitzicht hebt op San Cristobal.
Vanaf dit uitkijkpunt lijkt de stad San Cristobal klein en nietig. We horen in de verte de geluiden van de stad.
Ik vraag me af hoe dit uitkijkpunt er honderden jaren geleden heeft moeten uitzien.
En wat dachten de mensen die er toen stonden?

Twee gedichten
"We must protect the forests for our children, grandchildren
and children yet to be born. We must protect the forests for those
who can't speak for themselves such as the water, birds, animals, fish and the trees."
Qwatsinas (Hereditary Chief Edward Moody), Nuxalk Nation

Only when the last tree has died
and the last river been poisoned and the last fish been caught
will we realise we cannot eat money.
~ Cree Indian Proverb ~


Donaties!
Ik wil de volgende mensen persoonlijk bedanken voor hun donaties:

Alle mensen die anoniem een donatie hebben gedaan
En A. van Deursen

Tevens is dit mijn laatste verslag voor Frayba!
Ik wil mijn collega's hartelijk bedanken voor hun samenwerking en voor hun energie! Ik heb zelf mogen ervaren hoe deze mensen zich 100% inzetten voor de Inheemse mensen hier en voor gerechtigheid.
En natuurlijk wil ik jullie bedanken!!!!!!
De mensen die mijn verhalen hebben gelezen en een donatie hebben gedaan.

TOT EIND FEBRUARI LIEVE MENSEN HEBBEN JULLIE DE MOGELIJKHEID OM TE DONEREN!!!

Heel veel liefs Mieke

"El mundo que queremos es uno donde quepan muchos mundos. La Patria que construimos es una donde quepan todos los pueblos y sus lenguas, que todos los pasos la caminen, que todos la rían, que la amanezcan todos." (EZLN, Subcomandante Marcos)

De wereld die we wensen is een waar veel werelden in passen. Het thuisland dat wij opbouwen is een waar vele mensen en talen in passen, waarin iedereen kan leven, waarin iedereen kan lachen, en waarin iedereen ontwaakt. (EZLN, Subcomandante Marcos)


Een korte beschrijving over de geschiedenis van Chiapas
Op 17 November 1983 werd het EZLN (Ejército Zapatista de Liberación Naciona, Zapatista Nationale Bevrijdings Leger) opgericht door een collectief van indianen en niet-indianen in Chiapas om te vechten tegen de onderdrukking en uitbuiting door de Mexicaanse regering. EZLN is genoemd naar de Mexicaanse anarchistische opstandelingenleider Emiliano Zapata (1879-1919). Emiliano Zapata streed voor herstel van oorspronkelijke landrechten. In Mexico is hij nog steeds een legendarische held.
1 januari 1994. Het EZLN bezette de toeristische stad San Cristobal in Chiapas. Ze gingen gekleed in bruine uniformen en bedekten hun gezichten met bivakmutsen. Hun woordvoerder, subcomandante Marcos, maakte de eisen van het EZLN wereldkundig: herverdeling van land en erkenning van de rechten van de inheemse bevolking. Voor even was de blik van de wereld gericht op Chiapas, Mexico's armste deelstaat, en op de inheemse bewoners van het land, die eeuwen van discriminatie, armoede en marginalisering zat waren. "Het was de dag dat de inheemse Mexicanen hun waardigheid terugnamen". De Mexicaanse regering reageerde woedend en stuurde het leger naar Chiapas. Na een korte, felle oorlog werd op 12 juanuari 1994 een wapenstilstand gesloten. In de jaren die volgden, consolideerden de Zapatisten hun positie en verruilden ze de gewapende strijd voor het inrichten en versterken van een autonome staat. De 27 autonome Zapatistische gemeentes werden in 2003 onderverdeeld in vijf caracoles (slakkehuizen).
Een Caracole is een bestuurscentra waar de democratisch gekozen juntas de buen gobierno (raden van de goede regering) zetelt. Vanuit de caracoles coördineert de 'goede regering' via een systeem van directe democratie sociale programma's, scholen en klinieken, strijdt ze voor vrouwenrechten en bemiddelt ze in conflicten tussen dorpen. Veel geld is er daarvoor niet; voor medicijnen en andere hulpmiddelen is men vooral afhankelijk van donaties van buitenaf. "Tot op de dag van vandaag is de opstand van de Zapatisten het belangrijkste voorbeeld van burgers in Mexico die voor soevereiniteit vechten". "Het is dankzij hen dat de rechten van inheemse Mexicanen onder de aandacht werden gebracht, en nog steeds een belangrijk thema zijn." De laatste jaren is het voor de Zapatista moeilijk geworden om hun strijd voort te zetten. De Mexicaanse regering schuwt er niet voor om lokale mensen om te kopen en hen om te vormen tot para-militairen. Deze vallen vervolgens Zapatista-dorpen binnen en terroriseren de omgeving. Door armoede en angst nemen veel indianen afstand van de Zapatista en geven zij hun land aan de paramilitairen, niet wetende dat hun land vervolgens compleet verwoest wordt

De situatie in het dorp Diez de Abril
Een nieuwe agrarische wet in 1992 en de opstand van de zapatisten in 1997 hebben ervoor gezorgd dat het land dat in bezit was van een grootgrondbezitter terug gegeven werd aan (opgeeist werd door) de rechtmatige eigenaars, de huidige mayabevolking die het dorp bewonen. De dorpsbewoners hebben papieren die bewijzen dat zij recht hebben op de grond van hun voorouders.
Echter, sinds eind januari 2014 hebben er verschillende gebeurtenissen en dreiginen plaatsgevonden. Zo kwamen er bijvoorbeeld op een dag rond de 180 personen van een naastgelegen dorp ineens in het dorp bomen omzagen met het doel een gebied van 200 hectare in te nemen. In antwoord daarop hebben de zapatisten zich verenigd en organiseerden beveiliging; 200 personen kwamen naar het dorp om de landinname tegen te gaan en hun veiligheid te garanderen. De aanvallers schijnen ieder $100,- te hebben ontvangen van een organisatie die belang heeft bij de grond. Tijdens verschillende aanvallen in dezelfde periode zijn er gewonden gevallen en 2 auto´s uitgebrand. Gedurende de hele maand februari konden de dorpelingen niet uit hun dorp vanwege de onveligheid. Dit betekende dat ze niet naar hun land konden gaan om te oogsten en dus minder eten en geld hadden wat, zoals je kan begrijpen, de nodige stress opleverde. De personen die gekomen waren om te helpen in de crises konden niet eeuwig blijven en daarom heeft het dorp om mensenrechtenwaarnemers gevraagd als preventive tegen mogelijke toekomstige aanvallen en bedreigingen.

Mijn ervaringen in Diez de Abril
Woensdag 10 december ben ik samen met Sana, een andere Mensenrechtenwaarnemer uit Zweden naar mijn tweede observatiedorp gegaan.
In Diez de Abril wonen de Zapatisten die voornamelijk Tzeltal spreken, een Maya taal. Het dorp telt 32 gezinnen en ligt hoog in de bergen op drie uur rijden van San Cristóbal. De mensen hier leven van hun mais- en koffieakkers en van hun vee.
Om in het dorp te mogen verblijven moeten we eerst toestemming vragen bij de Zapastitenraad. Deze raad bevind zich in het ´Caracol´. Wanneer we arriveren voor de poort van het Caracol komt een man ons tegenmoet gelopen. Hij stelt ons een paar vragen, zoals wie we zijn, voor wie we werken en wat we komen doen.
Nadat we de vragen beantwoord hebben en de man ons vertrouwd, worden we binnen gelaten. Het terrein is groot. Veel van de houten gebouwen zijn prachtig beschilderd en beschreven met krachtige statements.
Voorbeelden, 'Tierra y Libertad' (grond en vrijheid) en 'Tierra es de quien la trabaja' (grond is van degene die haar bewerkt)
Het zijn uitspraken die teruggaan tot de Mexicaanse revolutie van 1910 tot 1920 en waarschijnlijk ook de problemen van lang daarvoor typeren. Het zijn tevens de leuzen van Emiliano Zapata, die tijdens de revolutie de opstand van de inheemse bevolking leidde. Lange tijd werd de grond van de inheemse bevolking toegeëigend door wie grootgrondbezitters werden; hacendados. De inheemse bevolking moest veelal in slaafse omstandigheden blijven werken op grond die eens de hunne was en waar hun voorvaderen begraven lagen.
Al snel kunnen we terecht bij de raad. We nemen plaatst op een houten bank. Ook hier worden we ondervraagd en onze gegevens worden opgeschreven. We krijgen toestemming om het dorp in te gaan en we worden welkom geheten. Een week later mogen we terug komen om verslag uit te brengen van onze bevindingen. We hebben 1 nacht geslapen in het Caracol.
De volgende dag na een stevig ontbijt bestaande uit Tortillas, bonen en zoete koffie vertrokken we naar het dorp.
Voordat we het dorp, Diez de Abril naderen zien we in een greppel naast de weg twee auto´s die afgebrand zijn. Deze auto´s zijn een herrinnering van de aanvallen in januari 2014. Ik krijg een koud gevoel van binnen bij het zien van deze totaal afgebrande auto´s. Nog niet zo lang geleden waren hier op deze plek mensen met elkaar in gevecht en zijn er gewonden gevallen. Ons kampement bevind zich in het oude huis van de grootgrondbezitter. We kijken uit over een prachtig groen dal met grote weiden. Op deze weiden lopen veel loslopende dieren waaronder koeien, paarden, kippen, honden en schapen. Een klein vervallen gebouwtje naast het huis is onze keuken. In de ruimte staat een oude kast waar we onze borden, kopjes en bestek in kwijt kunnen. En er is een vuurplek. We maken 2-3 keer per dag vuur om ons eten op te koken. Iets wat ons heel goed afgaat al zeg ik het zelf!
De kippen, een paar honden en een groepje schapen komen regelmatig een kijkje nemen bij de keuken. Het duurt eventjes voordat we vuur hebben, maar omdat de tijd ons hier niet inhaald is het heerlijk. In alle rust maken we dagelijks ons eten klaar. Zo nu en dan moeten we even vluchten uit onze keuken. Enorme rookkwalmen ontsnappen door de openingen van de keuken. Ik denk dat we vele rooksignalen hebben afgegeven die in de verre omgeving te zien waren. We krijgen van de man die ons aanspreekpunt is van het dorp een grote zak gevuld met heerlijk geurende Totillas. We bedanken hem hartelijk!
Vanaf het moment dat ik voet heb gezet in het dorp voel ik me als in een paradijs van ongekende natuurlijke schoonheid. Hier is geen haast en ook geen besef van tijd. Er stroomt een klein riviertje in het dorp. Het water is koud en kristalhelder.
Soms zien we kinderen spelen in het water, vrouwen die hun kleding wassen of een groepje koeien die ons gezelschap komt houden en water drinkt van de rivier. Iedere dag maken we kennis met de mensen van het dorp. Mannen die in de vroege ochtend vertrekken om hout te gaan hakken en op het veld gaan werken. Een oud vrouwtje in prachtige traditionele kleding loopt samen met haar kleinzoon voorbij ons huis. Enige tijd later komt ze terug met stapels hout op haar rug gebonden. Ook het jongetje draagt hout. Vriendelijk begroeten we elkaar. Sana en ik worden hier begroet met Compañera' (kameraad of metgezel) Het is een aanduiding die zijzelf gebruiken om elkaar en ook ons aan te spreken. In deze context betekent het ook een metgezel in hun strijd voor rechtvaardigheid. Links en rechts van ons huis liggen op de grond bonen in de zon te drogen. Een oude man komt dagelijks langs om te kijken of ze goed zijn. We groeten elkaar kort, we nodigen hem uit voor een kopje koffie en soms maken we een praatje.
Al snel wordt me duidelijk.......deze prachtige mensen begrijpen en eren het ritme van de natuur. Zij leven in harmonie met de natuur en met hun dieren!
Gelukkig is deze week rustig verlopen en hebben er geen onveilige incidenten plaatsgevonden.
Ondanks het feit dat het nu rustig is in Diez de Abril, blijft de aanwezigheid van mensenrechtenwaarnemers van groot belang. Dit zorgt ervoor dat de groepen die het dorp hebben aangevallen minder snel opnieuw in actie zullen komen.


De aarde
De Aarde behoort niet toe aan de mens,
De mens behoort aan de Aarde.
Alle dingen zijn met elkaar verbonden,
zoals het bloed de leden van een familie verbindt.
Alle dingen zijn met elkaar verbonden,
Wat de Aarde overkomt,
overkomt ook de Kinderen van de Aarde.
De mens heeft het levenswerk niet geweven,
hij vormt er slechts een draad van.
Wat hij het Web aandoet,
doet hij zichzelf aan.


DONATIES!
Ik wil de volgende mensen persoonlijk bedanken voor hun donaties:

Alle mensen die anoniem een donatie hebben gedaan
En J. van Loon

Het is alweer een tijdje geleden dat ik geschreven heb op mijn weblog. Toen we terugreden van Acteal en arriveerden in San Cristobal, moest ik weer even aclimatiseren. De vele mensen, de marktkraampjes die druk bezocht werden, de vele auto´s, de geluiden! Maar het voelde ook als thuis komen. Thuiskomen op een plek waar ik nog niet zo lang ben gesetteld, maar waar ik mij thuisvoel. En waar ik omringd ben met prachtige mensen. Ik voel me dan ook erg dankbaar om dit te mogen doen.
Nu werk ik alweer bijna 2 weekjes op kantoor. Op kantoor doe ik voornamelijk administratief werk. Een paar dagen terug werd ik samen met een collega erop uit gestuurd om foto´s maken tijdens een demonstratie van een groepje vrouwen in de binnenstad.
Erg indrukkenwekkend! Vooral ook om te zien hoe zij liefdevol opkomen voor hun rechten.
donderdag 13 november was de lancering van de nieuwe campanje van Frayba:
ROSTROS DEL DESPOJO (Gezichten van de onteigening)

Die dag heb ik de persconferentie van Rostros del Despojo bijgewoond op het kantoor van Frayba.
De Regering, Nationale en Internationale investeerders zijn vastbesloten om het grondgebied van de Inheemse volkeren te gebruiken voor commerciële doeleinden.
Deze weigeren echter om deel te nemen aan de investeringsprojecten voor biobrandstoffen, de exploitatie van mijnbouwprojecten, dammen, etc. Ze weigeren het land van hun voorouders op te geven.
Een land met prachtige meren en rivieren, vruchtbare grond, flora en fauna.
De Inheemse mensen en hun land worden tot op de dag van vandaag nog steeds aan bedreigingen blootgesteld!
Gedwongen interne verplaatsingen en stukken land dat geplunderd en vernietigd wordt. Commerciële projecten die hun gemeenschap, hun leven, en hun identiteit ernstig in gevaar brengen!
Tijdens de Campanje vertellen de Inheemse mensen hun verhaal. Hun verhaal over de schendingen van de mensenrechten die plaatsvonden (en nog steeds plaatsvinden) in hun gemeenschap.
Wat ik nu zelf heb ervaren is dat Frayba met hart en ziel werkt voor deze mensen en opkomt voor gerechtigheid.
Mede door deze Campanje wordt zichtbaar gemaakt wie er verantwoordelijk zijn voor de schendingen van de mensenrechten en eist men dat de Mexicaanse staat haar verplichtingen nakomt inzake de mensenrechten.

Hieronder de site van Rostros del Despojo:
http://www.rostrosdeldespojo.org
De site is ook in het Engels te lezen. Zie rechtsboven!

Lieve mensen,
Ik wil jullie vragen, bekijk het filmpje, luister naar de verhalen van de Inheemse mensen en teken de Petitie!
Deel Mijn Weblog en deze Petitie met zoveel mogelijk mensen!
De Inheemse volkeren hebben jullie hulp hard nodig!
Namens Frayba, de Inheemse volkeren en mijzelf,

ONWIJS BEDANKT!


De volgende week zal ik voor een week naar een ander dorp vertrekken als mensenrechten waarnemer.
Mijn ervaringen, foto's en verslag zal ik binnenkort op dit Blog plaatsen.

Tot snel, Hasta Luego!!!!!

Mieke

Fernando was zes jaar oud toen hij met zijn broer aan het spelen was in het dorp Acteal, in een grot van een berg. Beiden hoorden plots voetstappen en kreten van paramilitairen die boven hun hoofden voorbij rennen. " Wat willen deze mannen en wat gaan ze doen?" De jongens waren verlamd van angst. Minuten later hoorden de jongens geweerschoten en mensen schreeuwen. 


22 december 1997
De paramilitairen schoten in op een kerk waar mensen aan het bidden waren voor vrede in de regio. De groep personen in de kerk waren mensen die hier zojuist vanuit andere dorpen waren kwamen wonen, omdat zij daar verdreven waren. 
45 mensen werden hierbij gedood. De meeste waren vrouwen en kinderen. Vijf vrouwen waren zwanger. Van deze vijfenveertig mensen waren zeven leden van Fernando´s familie, waaronder ook zijn vader, moeder en broers.
Er zijn ook zesentwintig personen gewond geraakt, vooral jongeren, waarvan verschillende blijvend letsel hebben opgelopen. Na de schietpartij zijn de paramilitairen de kerk in gegaan en zijn zij verder gegaan met de schendingen van mensenrechten. Hier hebben zij volgens getuigen onder andere palen in de vagina van vrouwen gestopt en hebben zij baby's uit de buik van hun moeders gesneden, dit alles terwijl de vrouwen al dood waren. 
Het lijkt duidelijk dat er sprake is van inmenging van de staat, aangezien een groep van militairen, politie en rechterlijke macht zich op ongeveer 200 meter van de plaats delict bevond en zij niet hebben ingegrepen. Pas 12 uur later zijn politie en militairen gekomen om de situatie op te nemen. Hierbij hebben zij geen onderzoek ingesteld, maar hebben zij slechts de lijken verplaatst en de kerk enigszins schoongemaakt. Uiteindelijk zijn er meer dan 80 paramilitairen opgepakt en meer dan 70 paramilitairen vrijgelaten.
Fernando zegt dat zijn kindertijd zwaar was. Hij had niemand die voor hem zorgde en hij vulde de dagen met het maken van tortilla's en met het onderhouden van het huishouden. 
Wat er gebeurde op die beruchte dag in zijn dorp heeft Fernando geïnspireerd om te blijven vechten voor gerechtigheid.   

5 nov 2014 
Ik vertrek naar mijn eerste dorp samen met 3 andere mensenrechtenwaarnemers, 1 Mexicaan, 1 Spanjaard en 1 Zwitser.
Het dorp heet Acteal en ligt in de bergen op ongeveer 1,5 uur rijafstand van San Cristóbal.
In het dorp wonen de Las Abejas (De Bijen) 
Deze groep wil in vrede op hun land kunnen blijven leven en zij protesteren op een vredige manier tegen het geweld in de regio.

Wanneer we aankomen in het dorpje is het moeilijk voor te stellen wat er zich heeft afgespeeld op die beruchte dag op 22 december 1997. Het dorp oogt rustig. Er is een klein plein met een grote overdekte buitenplaats, een houten hutje is de keuken en meteen valt mijn oog op het kleine witte kerkje, prachtig beschilderd met de bijbelse figuren Jezus en Maria.
Diezelfde dag hebben we een gesprek met het hoofd van de comunidad. Hij legt de problemen uit die er spelen. En ja, nog steeds is er onrust en onrechtvaardigheid!

De eerste dagen heb ik een rustige sfeer ervaren in het dorp, maar al snel valt me op dat er mensen rondlopen met angst. 
Het dorpshoofd neemt ons mee naar de lokale markt. We lopen over de markt waar veel etenswaar te vinden is.
Er hangt een ontspannen en tevens een gespannen sfeer om ons heen. Er zijn mensen die ons glimlachend aankijken, maar ook zijn er mensen die ons vragend aankijken en ik zie een tweifeling in hun ogen. Al snel heb ik door dat dit een bewuste strategie is van het dorpshoofd. Hij wil de dorpelingen laten weten dat wij er zijn om onrust te voorkomen. Prima, want dit is ook een onderdeel van ons werk.
We blijven enkele uurtjes op het centrale pleintje. Een klein groepje van 6 militairen komt aangereden. Het is hier heel normaal dat zij rondlopen met grote geweren. Toch maakt het mij telkens weer bewust van de omgeving en de situatie hier. 
´s ochtends, ´s middags en ´s avonds bereiden we ons eten op een zelfgemaakt vuurtje. De mensen hier eten vooral rijst met bonen en (zoete) koffie. We hebben op de markt veel verse groenten en fruit kunnen kopen dus ons eten was divers.
Ik kijk uit naar deze kleine eetmomenten. 

zaterdag 8 en zondag 9 november
In het weekend was er een nagedachtenis aan Manuel en zijn familie. 
Manuel was de laatste van de overlevende van het bloedbad. Hoewel hij de verschrikkelijke dag van 22 december overleefde, heeft hij de sporen van de brute slachting van zijn dierbaren altijd met zich meegedragen.  Uiteindelijk leidde dit ook tot zijn dood op 10 november 2012. 

Het is 8 uur in de ochtend en langzaam druipt het terrein binnen met mensen, terwijl wij in in het keukentje gemaakt van hout ons ontbijt nuttigen. Het lokale radioteam, een groepje enthousiaste jonge mannen maakt de camara gebruiksklaar voor opnames.
De ceremonie ontroerde me. Er werden kaarsjes uitgedeeld onder de aanwezigen. Deze werden aangestoken en in het midden van de buitenplaats rondom het kruis gezet.
De broer van Manuel sprak tijdens deze ceremonie. Hoewel ik niet alles kon verstaan van wat hij zei voelde ik de intensie van zijn woorden tot diep in mijn binnenste doordringen. Iedereen knielde voor het kruis. 
Na de ceremonie ging het aanwezige theaterteam activiteiten ondernemen met de kinderen en jeugdigen. Liefde voor elkaar, samenwerken en liefde voor de natuur stonden hierbij centraal. Ik vond het erg leuk om de kinderen en jeugdigen te zien spelen. Mooi ook dat verdriet en geluk deze dag voelbaar aanwezig waren.  
  
maandag 10 november
In de vroege ochtend was er een mis voor Munuel Vazquez Luna en zijn familie. 
De mis werd gesproken in Tzotzil, een taal van de Inheemse Maya´s. 
Tijdens de mis werd gesproken over de pijn en woede van de families van de slachtoffers.
Ook wordt er gesproken over hun geliefde Manuel en zijn familie.
De priester vertelt dat Manuel een jongen was die nooit mensen bekritiseerd heeft. Ondanks het verdriet dat in zijn hart bewaard bleef, was Manuel altijd vrolijk en verwelkomde iedereen die naar Acteal kwam met het aanbieden van een grap, een lied of een raadsel. In de mis komt duidelijk de noodzaak naar voren van Liefde.

" In het midden van verdriet en woede moeten we niet overwinnen door het kwade.
Manuelito is niet dood, hij leeft met zijn ouders en broers en zussen in het eeuwige leven".

Hieronder volgt een aangrijpende documentaire over de misdaad van de Staat die plaatsvond op 22 December 1997 in de Gemeenschap van Acteal, Chiapas.

http://vimeo.com/11795328
Met Engelse ondertiteling.



DONATIES!

Ik wil de volgende mensen persoonlijk bedanken voor hun donaties: 
 
HHM van Kempen
B. Konings en ouders
J. Konings
A. Joris
E. Theunissen
T. Bougie

Vanuit Guetemala een lange busrit gehad van wel 19 uur naar Chiapas. Een busrit die normaal gesproken 6 uurtjes zou duren.
Maar......ik ben er! haha. Ik zal in Chiapas voor ongeveer drie maanden gaan werken voor Frayba.

Ik ben al aardig geintegreerd. Ik vind het heerlijk om in de ochtend of middag naar de lokale markt te lopen. Verse groenten te kopen en vers fruit. Ik ben omringd door een skala van geuren en kleuren. Het plein grenzend aan de Catedral de San Cristóbal de las Casas wordt dagelijks druk bezocht. Soms ga ik er op uit zonder precies te weten waarheen. Zo ben ik al bij mooie plekken gekomen. Kleine straatjes en rustige plekjes waar een klein kerkje staat. Even op een bankje zitten en genieten van de dingen die ik zie om mij heen. Als ik om mij heen kijk valt me op dat ik niet alleen ben. Twee oude verkoopvrouwtjes praten met elkaar en naast mij zit een studente die geniet van het lezen van een boek.
Ik woon in een hostel speciaal voor vrijwilligers. In het hostel wonen mensen uit verschillende windstreken. Ik denk dat we er nu met ongeveer 20-25 mensen wonen.
Je kunt je dus voorstellen dat het vaak aan stilte ontbreekt! De enige plekken waar ik enige privacy heb is mijn (stapel)bed en de gedeelde douche, maar dat is Ok voor mij.
Het is fijn om er te wonen. Ik ben elke dag omring door mensen die Spaans spreken en er wordt volop Mexicaans gekookt. En dat ruik je dan ook in het hele huis! Dus ik leer elke dag meer en meer!

Frayba
Een paar dagen geleden ben ik het kantoor van Frayba binnen gelopen en heb ik kennis gemaakt met mijn collega´s.
Ik heb al verschillende meetings gehad ter voorbereiding op het project.
woensdag 5 november, morgen zal ik samen met drie andere heren vertrekken naar een inheemse gemeenschap om daar een week lang als mensenrechtenwaarnemer te verblijven.
Vandaag ga ik samen met de heren boodschappen doen. Zoals mais, bonen, fruit, melk, rijst, etc.
Mijn backpack ga ik vandaag inpakken met de noodzakelijke spullen.
Morgen zal ik om 09.00 uur vertrekken.

De volgende week lees je meer over mijn ervaring in het dorp en zal ik foto´s plaatsen.

HASTA LUEGO!!!!

Mieke