Dam tot Damloop - Ladies Run

Toen een kleine twee maanden geleden bij de koffieautomaat het idee werd geboren om met een aantal vrouwelijke collega's mee te gaan doen aan de Ladies Run, werd ook naar mij gekeken. "Jij moet ook meedoen, want er werken niet alleen jonge vrouwen bij Mensen met een Missie was het argument". Dat wilde ik niet op me laten zitten, dus ik zei ja.
Meteen die week heb ik me verdiept in wat hardlopen inhoud en wat je ervoor moet doen. Nou, dat bleek geen sinecure. Vooral ook niet waar je allemaal op moet letten om geen blessures te krijgen. Enfin, ik een trainingsschema uitgeprint en begonnen. Wat viel die eerste keer vies tegen. Nog geen 100 meter kon ik afleggen. Maar wat ging het daarna snel vooruit! Ik heb er nu het vertrouwen in dat het me wel gaat lukken om de 22e de run inderdaad ook rennend uit te lopen. (Volgens de ervaren lopers uit mijn omgeving gaat dat altijd zo; doet voor mij niets af aan de ervaring.) Een week of twee geleden las ik in de krant las ik een artikel over een loopster die iedereen een finishgevoel gunt, omdat het haar zelf zo goed doet om de finish elke keer weer te mogen halen. Die uitspraak is bij mij blijven haken, omdat hij zo herkenbaar is. Ik heb zelf op allerlei vlak in mijn leven een finishgevoel mogen hebben en ik ben nu voor het eerst heel bewust naar een 'fysiek finishgevoel' aan het toewerken.
Met nog 10 dagen te gaan 'zegt' het trainingsschema dat ik aankomend weekend de generale repetitie heb: "zet een route uit van 4 Engelse Mijl en ga die lopen. Het zal je best lukken" Omdat ik de route die ik intussen inderdaad al heb uitgezet goed ken (op de fiets dan....) weet ik hoe ver het zal zijn en dat het lang zal duren. Voordat ik het finishgevoel zal gaan ervaren zal ik ook nu eerst (een beetje) moeten afzien. :-) Het is heel stimulerend en motiverend om samen met collega's aan dit doel te werken. Het is deels ieder voor zich, maar vooral ook met z'n allen. Daarnaast vind ik het heel bijzonder dat mijn dochter Lucie ook meedoet. Ik vind het speciaal dat ook zij wil rennen voor de vrouwen van Papoea - en ook een beetje voor mij. Nog een dikke week en we staan met z'n vijven aan de start - en aan de finish.
Nu alleen nog hopen dat we geen stortbuien krijgen.

Ik oefen al enige weken voor de Ladies Run van 22 september. Eind juli ben ik begonnen met de training. De uitdaging ben ik aangegaan, omdat ik het project waar we voor lopen absoluut de moeite waard om voor te lopen: het Tiki-project in Papoea. Het Tiki-project zet zich in voor vrouwen die slachtoffer zijn van geweld.
Het hardlopen gaat best goed. Beter dan ik verwacht had. Ik krijg goede tips van andere dames die deelnemen in de hardloopgroep, waarmee ik iedere maandagavond train. Niet te snel, alleen werken aan de conditie en na 22 september ga ik werken aan snelheid!
Niet te grote stappen, kleine pasjes, snel en licht. Vorige week heb ik zelfs getraind met een metronoom. Die herkende ik nog van de muziekles van vroeger. En tijdens de hardlooptraining dient de metronoom ook om in de maat te blijven. Meer passen te maken, dan ik normaal zou maken, waardoor de passen die ik maak kleiner zijn.
Gisteravond, op maandagavond mijn vaste trainingsavond, werd mijn enthousiasme zwaar op de proef gesteld. De regen kwam met bakken uit de lucht! Voordat ik naar de plek ging, waar we normaal gesproken trainen, had ik nog even de buienradar geraadpleegd. Misschien ging het net goed. Tussen zeven en acht zou het waarschijnlijk droog zijn. Niets was minder waar. Na een uur hardlopen kwamen we aan als verzopen katten (zie de Foto's). Eenmaal thuis gekomen, droge kleren aangetrokken. Gisteravond voelde ik me een bikkel!

Een paar weken geleden werd mij gevraagd om mee te doen aan de Dam tot Damloop - Ladies Run (6,4 kilometer). Daar moest ik wel even over nadenken! Sportief ben ik wel, maar hardlopen had ik al jaren niet meer gedaan. Het doel sprak me enorm aan: hardlopen voor het project in Papoea. Het project wordt georganiseerd partnerorganisatie Tiki. Het Tiki project houdt in dat vrouwen, die slachtoffer zijn van geweld in staat worden gesteld om bij elkaar te komen en te praten over hun ervaringen.
Het leek mij mooi om een bijdrage te kunnen leveren aan dit project. Daarom heb ik besloten om mee te doen aan de Ladies Run op 22 september.
Nu, een paar weken later, zit ik uit te puffen achter de computer. Vanochtend heb ik getraind. Inmiddels kan ik 12 minuten hardlopen en dat dan een paar keer achter elkaar. Ik voel me er goed bij. Normaal gesproken, kom ik 's avonds thuis uit mijn werk en zit ik op de bank. Soms met een wijntje erbij. Maar nu train ik een paar keer per week.
Eén keer per week samen met een hardloop groepje. Daar wisselen we allerlei hardlooptips uit. Zo leerde ik dat ik eerst aan mijn conditie moet werken en dat ik daarna pas de snelheid kan opvoeren. Voorlopig dus alleen de conditie verbeteren voor mij! Elke week krijgen we genoeg tips om de komende week in de praktijk te brengen. Deze tips deel ik de volgende ochtend (onder het genot van een kopje koffie) met collega's op het werk. Enkelen zijn ook pas begonnen met hardlopen. Het is heel motiverend voor mij om zo samen met collega's me in te zetten voor dit gezamenlijk doel. We peppen elkaar op en willen allemaal klaar zijn voor de ladies run.
Naast deze hardlooptraining loop ik nog twee keer per week. Ik kom thuis, doe mijn hardloopspullen aan en daar ga ik. Na zo'n training heb ik nog heel veel energie en voel me vrolijk. Leuk, dat ik op deze manier een bijdrage kan leveren aan het Tiki project voor vrouwen in Papoea!

Ze trekken van dorp naar dorp. De Tiki-vrouwen in Papoea. Daar ontmoeten zij vrouwen, praten met elkaar en geven elkaar kracht en moed. Want de vrouwen op Papua hebben veel meegemaakt. Zij staan bloot aan veel geweld, zij worden mishandeld en verkracht. Hun thuis is in veel gevallen ook geen toevluchtsoord.

Doliana in Jayapura is zelf slachtoffer geweest van geweld. Zij deelt het leed met veel vrouwen van partnerorganisatie Tiki. 'Onze vrouwengroep heeft geen vaste plek. We komen bij elkaar waar het maar kan en wanneer wij er behoefte aan hebben.' Paulien maakt deel uit van deze groep. Zij leefde dertien jaar gelukkig met haar man en hun twee kinderen. Ruim tien jaar geleden vertrokken zij voor de feestdagen naar de plaats waar haar man vandaan komt. Na alle festiviteiten heeft zijn familie hem laten trouwen met een vrouw uit dat dorp. Weer terug in hun woonplaats Jayapura heeft hij Paulien en de kinderen weggestuurd. Om te overleven moest Paulien geld verdienen met zware zakken cement sjouwen. Daarbij heeft zij haar heup verbrijzeld. Daarna is zij met handwerken begonnen. 'Als ik goed doorwerk kan ik er met m'n kinderen van leven.'
De activiteiten in Timika in het zuiden van Papoea verschillen weinig van Jayapura. Ook daar zoeken Tiki-vrouwen elkaar op en organiseren vrouwengroepen. Ze praten samen, ze bidden samen, ze haken samen. Ter plekke kijken ze hoe zij het beste hulp kunnen bieden. Soms is dat op de markt, de mama mama pasar, waar vrouwen hun fruit en groente verkopen.

Prostitutie
In Timika is een grote goud- en kopermijn die voor de nodige vervuiling van de natuur zorgt. Dat zet vooral het leefgebied van de Papoea's onder druk. Veel Indonesische migranten zijn naar het gebied getrokken voor het werk in de mijn, waardoor de Papoea's meer in de verdrukking zijn geraakt. De komst van de vele mannen heeft prostitutie met zich meegebracht. De gevolgen daarvan heeft de 46-jarige Agustina Yatenia ondervonden. Zij woonde met haar man geïsoleerd in de kampong van de Kamoro-bevolking. Ze verhuisden naar de stad en het zette hun leven compleet op de kop. Haar man ging vaak naar de prostituees en begon Agustina te slaan. Een keer belandde ze zelfs in het ziekenhuis. Haar man ging uiteindelijk definitief naar zijn nieuwe vrouw, een prostituee. 'Andere vrouwen hebben naar mijn verhaal geluisterd en mij geleerd sterk te zijn. Het heeft mij erg geholpen.' Nu wil Agustina andere vrouwen bijstaan en helpen sterk te zijn.

Steun
Mathea Mamiau (47) vertelt over haar leven. 'Een vrouw heeft zoveel potentieel. Vaak weet ze dat zelf niet. Het enige dat wij met z'n allen moeten doen is de vrouwen aanzetten zichzelf verder te ontwikkelen.' Zelf was zij de stralende ster van het dorp toen ze jong was en kreeg veel aandacht van mannen. Ze raakte zwanger en moest trouwen om de familie-eer te redden. Haar man bleek een nietsnut, die haar elke dag mishandelde. Zij heeft in die tijd heel veel steun gekregen van de minderbroeders kapucijnen. Na twee jaar heeft zij haar man verlaten. Ze had een administratieve baan bij de kerk, waardoor ze onafhankelijker van hem was geworden. Op een dag kwam haar man haar echter op kantoor opzoeken. Hij was dronken en vertelde dat Mathea hem had verlaten. 's Avonds kwam hij naar haar huis en wilde haar aanranden. Ze vluchtte naar de pastoor. Inmiddels is ze van hem gescheiden, wat haar op veel kritiek kwam te staan van haar omgeving. Mathea werd ook buitengesloten door haar familie en vrienden.
'Ik heb zoveel meegemaakt. Ze kunnen een pistool tegen mijn hoofd zetten, maar ik zal nooit meer bang zijn.' Mathea gaat niet bij de pakken neerzitten. 'We strijden omdat we een beschadigd hart hebben. We hebben alleen wat steun nodig om weer op te bloeien.'

Tiki
'Stop Sudah'. Het betekent zoveel als 'genoeg is genoeg'. Het is ook de titel van het rapport over het geweld tegen vrouwen op Papoea. Het is het eerste onderzoek op dit gebied en heeft ervoor gezorgd dat vrouwen met elkaar in contact zijn gekomen. Daaruit is Tiki voortgekomen: een netwerk van 28 vrouwengroepen en vrouwenactivisten verspreid over Papoea. Tiki ondersteunt vrouwen die slachtoffer zijn van geweld. Samen verwerken zij het leed. Hiervoor is de methode genaamd 'noken weaving' ontwikkeld. Het houdt in dat slachtoffers elkaar opzoeken en hun verhalen delen. Daarnaast leggen de vrouwen geweld vast en maken dit bekend bij de overheid, kerken en de buitenwereld opdat de wereld van de vrouwen verandert.