De band die een baas met zijn hond heeft, kan voor beide zeer waardevol zijn. Wanneer je als baas een fysieke of neurologische beperking hebt, kun je via de zorgverzekering en vele instanties makkelijk een aanvraag indienen en een (groot) deel of het gehele bedrag van de aanschaf en opleiding van de hond vergoed krijgen. Ook kom je makkelijk in aanmerking voor een vergoeding in de verzorgingskosten.
Wanneer je een psychische of psychiatrische beperking hebt, vis je achter het net. Een hond wordt voor deze groep mensen niet vergoedt en het doen van een aanvraag voor een bijdrage is, in veel gevallen, vrijwel zinloos. Dit terwijl mensen met een psychische beperking evenveel (of soms meer) baat hebben bij dit maatje. Voor deze groep mensen betekent een hond onder andere het volgende
- ze worden gedwongen een goed dag/nacht ritme aan te houden
- de hond ondersteunt bij het verwerken van prikkels/angsten/demonen
- de hond ondersteunt bij het aangaan van sociale contacten
- de hond verkleint (het gevoel van) eenzaamheid
Bij het horen dat een vriend, geliefde, kennis, bekende of buurtgenoot een psychisch of psychiatrisch probleem heeft, komen er ongetwijfeld allerlei vragen naar boven. Wat betekent dit voor die persoon zelf? Wat betekent dit voor mij? Heeft deze persoon hulp nodig? Hoe kan ik helpen? Veel mensen die te kampen hebben met psychische problematiek lopen hier niet mee te koop. Ze proberen zich, zo goed en zo kwaad als het gaat, zo normaal mogelijk voor te doen. Ook elke plek waar ze gezien worden voor wie ze zijn, zonder de labels van diagnoses is voor deze mensen heel belangrijk. Mensen zijn meer dan alleen diagnoses.Dit is, helaas, ook op mij van toepassing. De problemen zijn aanwezig, maar dit is aan de buitenkant niet tot nauwelijks te zien. Al sinds mijn dertiende zijn er toenemende signalen dat ik ergens psychisch mee worstel. Pas vanaf mijn eenentwintigste was er een redelijke consensus over wat dit precies was. Deze consensus heeft er tot nu toe niet toe mogen leiden dat problemen zich hebben opgestapeld en/of verergert. Steeds angstvalliger ben ik op zoek naar veiligheid, om er vervolgens achter te komen dat ik mij vaak juist onveiliger voel. Een draaiorgel, een groepje jongeren die langs fietst of een automobilist die toetert en zwaait naar een bekende; allemaal prikkels waar ik angstig en onzeker van word. Met name de toenemende angst zorgt ervoor dat ik steeds minder dingen kan doen die ik wil. Ook dingen die ik enkele jaren geleden nog wel kon, kan ik door deze (soms blinde paniek) niet meer. In een panieksituatie kan ik ook volledige uren/dagen kwijt raken. Mijn brein is dan zodanig overbelast dat eenvoudige taken niet meer worden opgeslagen.Op een normale manier functioneren en deelnemen aan de maatschappij door (vrijwilligers)werk, het onderhouden van sociale contacten, het uitvoeren van sporten/hobby’s in verenigingsverband etc. is iets wat door de toenemende problematiek steeds meer wordt ingeperkt. Wat ik de afgelopen jaren heb gemerkt is dat dieren mij uit deze panieksituaties kunnen halen. In een zoektocht naar mogelijkheden hiervoor kwam de psychiatrische hulphond vaak naar voren. Deze vorm van hulphond kan ook voor mij veel steun betekenen. Tijdens angsten of panieksituaties kan hij mij vertellen dat alles in orde is. Of hij kan ervoor zorgen dat ik op een plek kom waar ik weer tot rust kan komen, wanneer ik hier zelf niet toe in staat ben. Daarnaast heb ik altijd iemand om mij heen die mij veiligheid biedt, waardoor ik meer naar buiten kan komen. Deze honden worden speciaal opgeleid om hun geleiders te ondersteunen met hulp en stabiliteit. Dit kost geld. Waar dit voor mensen met een fysieke beperking (grotendeels) door de zorgverzekering wordt vergoed, is dit voor mensen met een psychische beperking helaas niet het geval. De onderbouwing hiervoor vanuit de overheid is dat er wetenschappelijk bewijs ontbreekt. De praktijk heeft echter al uitgewezen dat deze honden weldegelijk een meerwaarde hebben. Dit is ook al dikwijls in de media onder de aandacht gebracht.
Doneer nu 
