Het vliegend hert is één van de meest iconische kevers van Europa. Met zijn opvallendeuiterlijk is het een soort die in mythes is opgenomen en op de dag van vandaag nog mensen intrigeert. Tegenwoordig heeft de soort helaas te maken met versnippering en een afname vankwaliteitenomvang van leefgebieden. Deselectieve habitatkeuze, langzame ontwikkeling van de larven en het korte voortplantingsseizoen maakt de soort kwetsbaar. In Nederland is het vliegend hert op een aantal plaatsen uitgestorven waaronder in de provincies Noord-Brabant en Drenthe en mogelijk in Utrecht (SMIT, 2007).Ze komt tegenwoordignog slechts in enkele gebieden in Overijssel, Gelderland en Limburg voor. Daarnaast laat de soort in grote delen van Noordwest Europa een achteruitgang zien.
De doel van dit project is een duurzaam behoud en uitbreidingvan het verspreidingsgebied van het vliegend hert in de provincie Limburg.
Het vliegend hert is afhankelijk van dood, rottend hout dat door witrotschimmels is aangetast, dat het voedsel van de larven vormt. Hierdoor worden vliegendeherten in Nederland aangetroffen in open (eiken)bossen, bosranden, houtwallen, lanen, holle wegen, oude boomgaarden en dergelijk. In sommige gevallen worden zelfs solitaire bomen en tuinen gebruikt.
Door de aanleg van broedstoven en het beheer van de bosranden wil IKL het vliegend hert helpen en de achteruitgang van deze mooie kever stoppen.
Het beheer van bos(randen) is gericht op het vergroten van de structuurvariatie en het aandeel dood hout. Het vliegend hert is niet de enige soort die van dergelijke omstandigheden afhankelijk is. Zo hebben bijvoorbeeld veel soorten planten, sprinkhanen, zweefvliegen, dagvlinders, amfibieën, reptielen, zangvogels en zoogdieren een voorkeur voor rijk gevarieerde bosranden met grote verschillen in microklimaat.
