Laura, een 17-jarige studente, net begonnen aan de opleiding Product Design aan de Hogeschool van Amsterdam, waar ze haar droom kan verwezenlijken; meubels maken waar kwetsbare groepen zich veilig in kunnen voelen.Maar, na drie maanden studie, voelt Laura zich de laatste dagen niet zo lekker.Ze is moe en soms wat duizelig. Vage klachten waar ook de huisarts niet veel mee kan. Vermoeidheid of een aankomende griep luidt de diagnose. Even wat rustig aan doen en goed drinken is het advies.
Tot die ene avond, 28 november 2012. Papa is net thuis van zwartepiet spelen en samen met mama brengen zij Laura naar bed. De trap op gaat erg moeizaam en ze haalt net haar kamer en bed. De huisartsenpost wordt gebeld om medische hulp, terwijl Laura snakt naar adem. Laura is bang: “Papa, ik voel mijn benen niet meer, en ook mijn armen niet.” De paniek straalt uit haar ogen. En dan stopt ze ineens met ademen. 112, de ambulance wordt gebeld.
Papa begind, nog met een zwarte snoet, met reanimeren. Hulp is snel ter plaatse en neemt het over. Politie en brandweer volgen snel. Zelfs de traumaheli is aanwezig. Met een ladderwagen wordt Laura horizontaal via het zolderraam uit het huis getild. Even lijkt er hoop te zijn. Het hart klopt zwak, ze wordt naar het VU in Amsterdam gebracht. Haar ademhaling blijft een probleem. Laura zelf komt niet meer bij bewustzijn. Onze stuiterbal is verworden tot een kasplantje. Na tweeëntwintig uren spanning komt er definitief, in het Erasmus Rotterdam een eind aan deze oneerlijke strijd . . . . . .
17 Jaar en 8 maanden. Getackeld in de aanloop naar het echte leven. De oorzaak: hartstilstand als gevolg van een diep vasculaire trombose en daarbij een massale longembolie. Laura had net haar eerste echte vriend en was daarvoor aan anticonceptie begonnen. Er niet bij stilgestaan dat trombose als bijwerking dit tot gevolg kon hebben, laat staan met de dood. De vage klachten zijn moeilijk te herkennen. Vooral omdat trombose niet voorkomt bij jonge sportieve mensen, toch?
Dat dit ons is overkomen is één; dat dit niet mag gebeuren is twee.
Met de stichting willen we iedereen waarschuwen. Het verlies van je dochter, zus, nichtje en vriendin. Dat hoort niet zo te gaan. Dit behoord bij iedereen bekend te zijn, dat er zo'n risico zit aan pil gebruik.
Naast gewoon een donatie is er ook een droom, een stoel die de stichting helpt aan bekendheid en geld:
Laura had een droom om mensen geborgenheid te bieden met ‘haar’ meubelen. Een stoel, haar schets, een uniek model om kwetsbare kinderen te beschermen en volwassenen te helpen, bevond zich nog in de ontwerpfase. Met de hulp van haar medestudenten, een bekend ontwerper en een meubelmaker, is er een prototype gemaakt. Dit prototype staat nu bij haar ouders in huis, een herinnering aan Laura, aan haar droom. . . . .
Het prototype was slechts de eerste stap van die droom. Laura wilde met deze stoel mensen een gevoel van veiligheid geven. Thuis of bij de dokter, in het ziekenhuis of op school, in een wachtkamer of receptie. Deze stoel 'De LAURA®' kan zich overal thuis voelen en mensen het gevoel geven thuis te zijn.
Tegelijkertijd is de stoel ook de herinnering aan een voortijdig einde. Die herinnering willen wij in ere houden door met de opbrengsten van de stoel, andere meisjes/jonge vrouwen voor een zelfde lot als Laura te behoeden. Door meer voorlichting te geven, zodat huisartsen de signalen niet alleen eerder herkennen, maar zich beter bewust zijn van de mogelijke symptomen en gevolgen van anticonceptiegebruik bij jonge vrouwen.
