Veel mensen vragen ons waarom we buitenlandse asielen ondersteunen en dito honden adopteren terwijl er genoeg honden in Nederlandse asielen verblijven. Heel vaak komt die vraag juist van mensen die zelf als vrijwilliger betrokken zijn bij hulp aan dieren in Nederland.
Greyhounds Rescue Holland wil niet ontkennen dat de nood in Nederland of in de ons omringende landen niet hoog zou zijn. Ook wij zien de wantoestanden die soms plaatsvinden bij vee-transporten. Daarbij spelen zich taferelen af waarbij je het liefst je hoofd wegdraait omdat het leed niet meer om aan te zien is. En de huisdieren die het veld moeten ruimen als het gezin gezellig op vakantie gaat. We zijn heel blij dat er dierenvrienden zijn in Nederland die stad en land bewegen om hier een ommekeer in te brengen en reiken hen graag de hand als wij iets voor hen kunnen betekenen.Waarom wij ons inzetten voor met name Spaanse honden heeft meerdere redenen…
Het ene asiel is het andere niet
In Spanje zijn het nog de gelukkige honden die in een asiel terecht komen. Velen van hen worden op straat gedumpt waar ze sterven door uithongering of worden op traditionele manier gemarteld aan het einde van het jachtzeizoen. Voor sommige lieden is het zelfs een hobby om zwerfhonden aan te rijden en dan half levend achter te laten. Er kan geen vergelijk gemaakt worden tussen een asiel in Nederland en een asiel in Spanje, het verschil is daarvoor te groot. Het heet in beide landen een “asiel” en daar houdt de overeenkomst dan ook meteen op. De volgende toestanden zijn heel gewoon in Spaanse opvangcentra:
- Tientallen honden verblijven samen in een te krappe ruimte of soms zelfs honderden in een omheind veld.
- Door een tekort aan voedsel en water breken gevechten uit waarbij de honden elkaar ernstig verwonden. (In een asiel, bezocht door een van onze mensen en dat zelfs ondersteund wordt door de plaatselijke gemeente krijgen de honden schapenvoer).
- Medische zorg ontbreekt vaak of schiet ernstig tekort.
- Met de hygiene is het veelal droevig gesteld.
- De dieren worden niet uitgelaten.
- Zowel ‘s zomers als ‘s winter verblijven vele dieren in buitenverblijven, continue blootgesteld aan een verzengende zon of aan temperaturen onder het vriespunt. Ze liggen in het zand of op een betonnen vloer zonder mandje of dekens.- Als men hier in Nederland zegt dat een asiel vol zit begrijpen onze Spaanse collega’s niet waar men het over heeft. Daar kan er letterlijk geen hond meer bijgepropt worden voordat men zegt “vol” te zitten.
Hulp aan Spaanse opvangcentra
Daarnaast zijn de Spaanse vrijwilligers ontzettend blij met de hulp die we bieden. Het wordt ook uitgemeten in de publiciteit gebracht dat de Spaanse dieren geholpen moeten worden door buitenlandse organisaties. Een schande voor het Spaanse volk.Door op deze manier op de typische Spaanse trots in te spelen probeert men een lokale mentaliteitsverandering teweeg te brengen. Op een zeker moment hopen we dat het zover komt dat het maatschappelijk als niet meer aanvaardbaar wordt beschouwd dieren op deze wijze te behandelen. Vooral het traditionele martelen is onvoorstelbaar.
Onfrisse praktijken
Een methode om te beoordelen of honden snel genoeg zijn om ze in te zetten op een commerciële renbaan is door ze achter een auto te binden en een paar kilometer met hoge snelheid te gaan rijden. Honden die niet geschikt zijn vallen vanzelf af en hoeft men ook meteen al niet meer te verzorgen of af te maken. Deze selectie methode voorziet daar al in.Na het jachtseizoen worden honden levend verbrand, de poten gebroken en op straat gezet, worden ze vastgebonden in een bos om een hongerdood te sterven. Het traditionele ophangen is een feest. Ga met vrienden en familie gezellig rondom een boom zitten onder genot van drankje en wat eten om te kijken hoe opgehangen honden hun doodsstrijd voeren. Onlangs ontvingen we een verhaal met de meest afschuwelijke foto’s. Een hond helemaal vol met ernstige brandwonden die nog leefde. Men had verzuimd het karwei af te maken.
Cijfers
Al deze gruwelijke dingen, hoe onvoorstelbaar ook, zijn helaas geen uitzonderingen. In Ierland en Engeland worden jaarlijks 14.000 greyhounds gefokt. Een groot deel daarvan wordt naar Spanje getransporteerd. Jaar na jaar. Waar blijven die honden en wat gebeurt er met hen ? Van de lokale Spaanse greyhound, galgo genaamd, hebben we zelfs geen precieze cijfers, maar voorbeelden te over om voldoende inzicht te hebben in welke mate deze honden moeten lijden. Niemand zou in hun leed willen delen, ook de dieren in de Nederlandse opvang niet.
Toch is er ook positief nieuws
Ongeveer sinds het jaar 2000 begint heel voorzichting een tendens te ontstaan Greyhounds en Galgo’s in Spanje zelf te adopteren, iets wat voor die tijd ondenkbaar was. Dit heeft alles te maken met de voorlichting die gegeven wordt door Spaanse rescue organisaties. Sinds dezelfde tijd zijn er ook meer jagers die hun galgo’s niet afmaken na het jachtseizoen maar in plaats daarvan naar een opvangcentrum brengen, waar de honden onder een sterilisatie programma komen te vallen. In hun streven het martelen en moorden van honden op deze wijze structureel aan te pakken verdienen onze Spaanse zusterorganisaties al onze steun. We vinden het werkelijk te kort door de bocht, zeker in een tijd van Europese eenwording, om te stellen dat dit alleen een Spaans probleem is. Het hoofd wegdraaien en zeggen “dit brandt buiten onze wijk” vinden wij niet alleen onjuist maar is voor ons tevens onmogelijk. Een beetje bescheidenheid past ons hier echter wel want het zijn werkelijk de Spaanse vrijwilligers die het werk verzetten. Wat wij als stichting Greyhounds Rescue Holland doen is niet veel meer dan hen vanaf de zijlijn aanmoedigen en gezien deze positieve ontwikkelingen lijkt ons dat meer als de moeite waard.
