Hanneke Mol, de oprichtster van Stichting Hanna, Dierentehuis de Achtste Hemel, zet hieronder uiteen hoe ze tot de beslissing is gekomen om een stichting op te starten met als doel de dieren met een rugzakje te helpen.
“Van jongs af aan heb ik een zwak gehad voor dieren,in het bijzonder de allerzwaksten. Op een bepaald moment in mijn leven wilde ik graag meer betekenen voor deze groep dieren en besloot een stichting op te richten.
Een toekomst en veilige haven zijn voor afgedankte diertjes, oud, ziek of gewoon gedumpt, die mijn hulp zo graag ontvangen. Ik wil ze allemaal een zorgeloos leventje bieden, met alleen warmte, liefde en blijdschap. Tot hun allerlaatste snik.
Ik wil een stem zijn voor hen die niet voor zichzelf kunnen spreken en opkomen. Ik wil mensen duidelijk maken dat dieren, net als wij, een bewustzijn en gevoelsleven hebben, met blijdschap, liefde, verdriet en pijn. Daarnaast vind ik dat hun enorme intelligentie, die misschien sterker is ontwikkeld dan die van de meeste mensen, te vaak wordt onderschat, doordat ze niet hardop praten, maar in plaats daarvan uitvoerig met hun energie en lichaamstaal communiceren.
Met al mijn liefde voor de dieren wil ik een klein steentje bijdragen aan het geluk van dieren en hun levensrecht en -genot, dat zij net zo horen te ervaren als wij mensen, met één verschil: zij zijn helaas maar al te vaak afhankelijk van ons.
Het liefst zou ik de hele dierenwereld beschermen, maar dat is een droom die te ver weg lijkt. Ik troost me met de gedachte dat elk dier dat ik helpen kan, er één is.
Hun blijdschap en geluk gaan voor mijn verdriet. Het afscheid nemen is niet te voorkomen en doet vreselijk pijn. Maar met elke vezel in mijn lijf wil ik dit kunnen doen. Zolang ik kan.”
