Mijn naam is Sven Schutte (33 jaar). In 2009 verloor ik mijn linker onderarm tijdens een militaire missie in Afghanistan. Vijf jaar later nam ik deel aan de allereerste Invictus Games op het onderdeel zwemmen. Sinds een aantal jaar train ik fulltime bij de paralympische zwemploeg met als uiteindelijke doel kwalificatie voor de Paralympische Spelen van 2020 in Tokyo. Tot op heden zijn alle kosten die ik maak, zoals reiskosten, hotelovernachtingen en zwemattributen, voor eigen rekening. Met jullie hulp kan ik mijn droom blijven najagen. Lees hieronder mijn verhaal.
Na het behalen van mijn VWO diploma in 2004 ben ik in 2005 gestart bij de Luchtmobiele Brigade in Schaarsbergen. Mijn lichaam werd fysiek en mentaal op de proef gesteld. De ijzeren wil om mijn doel te bereiken zorgde ervoor dat ik 6 maanden later de felbegeerde rode baret in ontvangst mocht nemen. Ik werd geplaatst bij een parate eenheid waarmee ik in de zomer van 2006 mijn eerste uitzending naar Afghanistan heb gedraaid. Het militaire leven beviel me uitstekend en al snel volgden de tweede en derde uitzending naar Afghanistan. Als schutter lange afstand (sniper) leefde ik een jongensdroom en ik genoot met volle teugen van alle avonturen die we beleefden.
Echter ging het in juni 2009 mis, ons gepantserde voertuig reed op een bermbom. Hierdoor heb ik een linker onderarm amputatie moeten ondergaan. Na een jaar intensief te hebben gerevalideerd ben ik in 2010 gestart met de opleiding psychologie aan de Universiteit Utrecht waar ik in 2014 mijn bachelor in de psychologie in ontvangst mocht nemen. Vervolgens heb ik nog een half jaar sport psychologie gestuurd aan de UvA. Een zeer boeiende en leerzame periode echter miste ik de fysieke uitdaging. In die periode werden ook de eerste Invictus Games in Londen georganiseerd. Een internationaal sport evenement, opgezet door de Britse prins Harry, voor gewond geraakte militairen. Ik besloot deel te nemen in een tak van sport die ik nooit eerder beoefend had, zwemmen.
Na afloop van de Invictus Games ben ik benaderd door de bondscoach van het paralympisch zwemteam, mijn resultaat was opgevallen. Ik was op dat moment 28 jaar oud, bijna nul zwemervaring, maar volgens hem met de potentie om 1 van de allerbesten te worden. Ik ben de uitdaging aangegaan. Sindsdien train ik 25 uur in de week (8 zwemtrainingen, 2 fietstrainingen en 3 krachttrainingen) met als ultieme doel de Paralympische Spelen van 2020 in Tokyo. Eindelijk heb ik weer de ultieme fysieke en mentale uitdaging gevonden. Iedere dag weer het beste uit jezelf halen, nooit opgeven en keihard werken. Inmiddels ben ik vier keer Nederlands kampioen 50m vrije slag geworden en heb ik in 2018 mijn EK debuut mogen maken! Voor het eerst in mijn zwem carrière stond ik tussen de grote jongens, super tof natuurlijk. Uiteindelijk werd ik 7e van Europa en kwam ik slechts 0.26 seconden tekort voor een podiumplek. Zo dichtbij… Dit smaakt naar meer!
Doneer nu 
