Jacques fietst de Tour de France voor de Lakisama Foundation

Update na laatste etappe van Rambouillet naar Parijs

Na kort maar uitstekend geslapen te hebben stappen we in Rambouillet ten zuidwesten van Parijs op de fiets zonder Klaas, die apart naar Nederland reist. We fietsen door het prachtige Parc Naturel Régional de la Haute Vallée de Chevreuse met veel bos, klassieke buitenhuizen en net geasfalteerde, stille wegen, waarop de flecheurs ons zijn voorgegaan. "Parijs is nog ver" is zo'n gevleugelde uitspraak dat de rillingen over mijn rug lopen als we 20 km voor de finish de Eiffeltoren op zien doemen aan de horizon.

Gerben laat deze etappe nog even zien dat hij op het vlakke de grootste motor heeft. Op de twee klimmetjes van de vierde categorie toont Jan voor de laatste maal zijn hegemonie. In een Tour over drie weken is Jan niet alleen de oudste, maar ook de sterkste van ons. Edwin lijkt wat laat in vorm te komen en rijdt nu alsof hij zin heeft in een vierde week. Of komt het door zijn hartslagmeter, die vandaag al in zijn koffer zit en niet als dictaat kan fungeren? Even later passeren we het Louvre en draaien we de Champs Ëlysées op. Het welkomstcomité, dat ons vlak voor de Arc de Triomphe staat op te wachten, oogt indrukwekkend, vooral omdat mijn voltallige gezin in de personen van Pris, Sanikem, Jacob en Elena er onderdeel van uitmaken. Het moment dat ik ze nog net niet zie staan vormt een record in de zin dat ik sinds ik vader ben niet eerder zoveel tijd zonder mijn kinderen doorbracht.

Het is gelukt. De 86.400 tellen oploop die we van de profs hebben gekregen zijn voldoende om eerder dan zij in Parijs aan te komen. En uiteraard laat ik niet onvermeld dat wij de klim naar Tignes en de Cormet de Roselend in tegenstelling tot de profs wél hebben bedwongen. Wat is het zwaar? De eerste 7 km van de klim naar Val Thorens waren mentaal zwaar en de buikpijn na mijn wateroverdosis was fysiek zwaar maar het overgrote deel was puur genieten. De grootste prestatie is mijns inziens het besluit nemen om de Tour te gáán fietsen. Dat besluit vervolgens uitvoeren is gemakkelijker. Het lijkt op het hebben van een executive MBA. Dat correleert sgnifiicant met succes in het bedrijfsleven, zo blijkt uit onderzoek. Verrassend genoeg wordt deze correlatie niet veroorzaakt door het volgen van een MBA, maar louter door het je inschrijven voor een MBA. De ambitie tonen om geld, tijd en moeite te besteden is dus voldoende. Nadat je bent ingeschreven voor een MBA kun je vervolgens lekker gaan fietsen om net zoveel succes te boeken als wanneer je de colleges volgt. Wie denkt dat je heel veel moet trainen om een Tour te kunnen rijden, kan ik verzekeren dat het volstaat om voldoende te trainen om de eerste etappe uit te rijden. De rest van de training vindt plaats in de eerste week. Eigenlijk duurt de echte Tour dus maar twee weken.

Welke titel vat deze verzameling blogs nu het beste samen? "De wind is tegen, het plat is vals" klinkt weliswaar poëtisch maar het parcours ging te veel serieus op en af en we hadden ook wind mee. "Mamils in France", waarbij Mamil staat voor Middle-Aged Men in Lycra, bekt lekker, maar hoewel we op Klaas na middle-aged zijn, voelen we ons dat niet. Voordeel van deze titel is wel dat het benadrukt dat ik dit nooit volbracht zou hebben zonder de dynamiek van een groep mannen die drie weken uit de tweede helft van hun leven voor de Tour vrijspelen. "Wiskunde op de fiets" blijkt een een mediagenieke titel te zijn, want Radio 1 heeft mijn blog ontdekt en wil dat ik overmorgen in de uitzending over Wiskunde op de Fiets en de Lakisama Foundation vertel. Het aantal afleveringen is echter te klein in verhouding tot alle fietsgerelateerde wiskunde. "Hydrateren kun je leren" zou kunnen als titel, maar legt de focus teveel op de eerste week, toen ik het volgende, simpele recept nog niet toepaste: Drink altijd iets te veel, zodat je elke stop aan je plas kunt zien hoe je ervoor staat. Wit is goed. Lichtgeel betekent dat je het komende uur meer moet drinken. Bij donker-oranje ben je de klos. De komst van de man met de hamer is dan onafwendbaar. Voor "Weegschaaltje op de grond, wiens buik is weer rond?" geldt hetzelfde. Voldoende eten is een belangrijk aspect van een Tour rijden, maar niet heel ingewikkeld: Als je na elke 40 minuten fietsen wat eet, een extra lik boter bij ontbijt en lunch op je brood smeert en 's avonds het vetste toetje kiest, is dit aspect voldoende afgedekt. Ik kies uiteindelijk voor de titel "Aventure un jour avant" om de volgende redenen. 1. Deze is in het Frans, en het is erg moeilijk om niet van Frankrijk te gaan houden na langs de mooiste plekjes gevoerd te worden. 2. Overal waar wij kwamen heerste de "un jour avant" opwinding. Net als een Elfstedentocht verbindt de Tour mensen op een positieve manier. 3. Een avontuur is het, want je weet van te voren niet wat je te wachten staat. Kunnen we de weg vinden? Krijg ik zadelpijn? Kan ik de groep bijhouden? Is het hotel wel geboekt? Gaat het regenen? Nemen wegversperrende gendarmes wel op tijd hun koffiepauze? Blijft mijn fiets heel? Hoe presteer ik op een hoogte van 2600 meter? Hoe ga ik me in de derde week voelen? Juist het avontuurlijke karakter maakt dat ik hier een tijd op kan teren. 4. De titel leidt af van fietsen. In vergelijking met bijvoorbeeld voetbal of schaatsen is fietsen maar een eenvoudige bezigheid. Weliswaar komt er wat techniek kijken bij dalen, maar daar besteed je verhoudingsgewijs weinig tijd aan. De kern van fietsen is in de woorden van Dylan: "Niet zeuren maar trappen".

Tot slot wil ik nog een aantal mensen bedanken:

• De vele donateurs voor hun gulle gaven, die het mogelijk maken om 182 schooluniformen te kopen voor Keniase kinderen, zodat zij naar school kunnen om hun onafhankelijkheid tin de toekomst te vergroten.
• Myrthe van der Plas voor het samen opzetten van deze fundraising actie.
• Alle vrienden, collega's, familie, buren en bekenden voor hun betrokkenheid via geef.nl, whatsapp, sms, email of telefoontjes hun betrokkenheid hebben getoond.
• De flecheurs en niet te vergeten de deflecheurs voor de route.
• De leden van het welkomstcomité op de Champs Èlysées voor het maken van de reis naar Parijs en hun enthousiasme.
• Jan Ridder, Dick, Jozien en Monique voor hun uitstekende begeleiding.
• Gastrijders Christjan, Wieger, Axel, Pim en Klaas voor hun kopwerk en gezelligheid.
• Axel nog eens extra voor het bedenken van het concept en het boeken van de hotels in de tweede week.
• Pim nog eens extra voor de ombouw van de bus waardoor er 7 fietsen, 7 mensen inclusief bagage in pasten.
• Mijn gezin voor haar betrokkenheid, ondersteuning en het verlenen van de tijdelijke ontheffing van mijn vaderlijke taken. 
• Jan, Gerben en Edwin voor het samen organiseren en beleven van dit avontuur.

Update na etappe 20 van Albertville naar Val Thorens

Na een korte, klamme woelnacht in ons hotel de "Inn Design" in Moutier vragen we ons tijdens het ontbijt af waar "Design" op slaat. Dit hotel bungelt onder aan de ranking op kwaliteit van de 20 hotels waar we tot nu toe verbleven. We hebben allemaal slecht geslapen en niemand heeft zin om te fietsen. Dat de eerste klim, de Cormet de Roselend, 19,9 km lang is draagt daar aan bij. Monique pakt haar rol als coach en zegt: "Als ik vroeger geen zin had, zei mijn vader: 'Hier heb je een kwartje, ga maar een potje zin kopen'". Een kwartje heb ik nog, dus ik koop onder aan deze Cormet een potje zin. Het is 8 uur 's ochtends en stil. De eerste 10 km van de klim liggen prachtig en koel in haarspeldbochten tussen de bomen. De stijgingspercentages zijn zo regelmatig dat de flaw of averages er geen grip op krijgt. Dan breekt het parcours door de boomgrens en krijgen we een kadootje in de vorm van drie vlakke kilometers langs een prachtig bergmeer. De laatste 6,6 km lopen door een dal waarin het geklingel van koeienbellen de Alpensfeer completeert. Deze setting en het potje zin overwinnen de vermoeidheid en doen genieten.

Na de afdeling dient de volgende klim zich snel aan. Deze is in vergelijking met de Alpenreuzen die we deze week beklimmen niet meer dan een vluchtheuvel. Toch probeer ik te snappen waarom de parcoursmakers hun oog op deze klim hebben laten vallen. Het is een klim die ons parallel aan de vrijwel vlakke hoofdweg van Bourg-Saint-Maurice naar Moutiers naar een hoogte van vijf Domtorentjes brengt, waarna het parcours terugdaalt naar diezelfde hoofdweg. In deze Tour zitten 57.000 hoogtemeters, zo'n 12.000 meer dan in 2014. Waarom waren de makers op zoek naar extra hoogtemeters? Was dit een ultieme, maar inmiddels mislukte poging om eindelijk een Fransman in de persoon van Bardet of Pinot de Tour te laten winnen? Met het overdenken van deze complottheorie glijdt er weer een klim voorbij.

Maar dan komt de klim naar Val Thorens. Deze is 33 km lang eindigt 1843 hoger dan waar hij begint. Ik ben inmiddels redelijk ervaren in hoe ik een lange klim moet aanpakken. Bij een typische klim van de buitencategorie, bijvoorbeeld de Tourmalet van 19 km lang, rijd ik tot de laatste 10 kilometer zonder na te denken over fietsen, tijd of afstand. Ik wacht al mijmerend over bijvoorbeeld toekomstige blogjes tot de laatste 10 kilometer aanbreken. De klim is dan gereduceerd tot een klim van de eerste categorie die prima te doen is. De eerste vijf kilometer daarvan fiets ik met focus op alle statistieken die ik maar kan vinden. Die op mijn tellertje, die op de paaltjes langs de weg en die in mijn hoofd uit de Tourgids. De laatste vijf zijn een kwestie van aftellen. Zo'n strategie faalt hopeloos bij een klim van 33 km, want hoe kom je de eerste 23 km door? De oplossing schuilt in de kadootjes die worden uitgedeeld op 7, 11, 15 en 22 km. Dit zijn stukjes van een kilometer (of soms zelf meer) vlak (of soms zelfs dalend). Het lukt uiteindelijk om boven te komen door deze als richtpunt te nemen met het besef dat als strik om het laatste kadootje Monique na 22 km klaar staat met verse bidons. Toch beschouw ik de eerste zeven kilometers van deze klim mentaal gezien als de zwaarste van deze Tour. Val Thorens is een prachtig ski-oord, maar er naar toe fietsen is geen aanrader. Rijd liever de Cormet de Roselend op!

In Val Thorens volgen we het spektakel bij de profs live op tv in een café onder het genot van een biertje in plaats van hersteldrank. Even lijkt het erop dat de organisatie, nadat de extra hoogtemeters niet werkten voor Bardet en Pinot, met sneeuw gaat gooien als Bernal en Kruiswijk wegrijden bij Alaphilippe. Beelden van de Noorse tv laten echter zien dat er rond de Col d'Iseran, die er gisteren nog zo mooi bij lag toen wij erover heen reden, inmiddels meer aan de hand is dan wat manipulerende Fransen aan kunnen richten. Juist als wij beginnen aan onze verplaatsing naar Parijs begint het ook in Val Thorens te regenen. De laatste etappe naar Parijs zal ook voor ons nat worden, maar dan nog zijn de weergoden ons goed gezind geweest. Onderweg horen we dat ook de afdaling van de Cormet de Roselend inmiddels onbegaanbaar is, dus volg mijn advies van zojuist niet onmiddellijk op.

À demain!

Update na etappe 19 van Saint-Jean De-Maurienne naar Tignes

Vandaag rijden we een etappe die qua afstand alleszins meevalt: 126,5 km. Er zitten wel vier klimmen in waarvan de Col d'Iseran van de buitencategorie is en naar het dak van de Tour leidt: 2770 meter. Edwin had gisteren van de koninginnerit een prinsesserit gemaakt door de etappe met zo'n 100 km in te korten en rijdt vandaag sterk. Klaas heeft gisteren de laatste twee uur in het rood gereden en besluit een dagje in de bus naast Monique te gaan zitten. Als je ooit een aanbod krijgt om als gastrijder een week mee te gaan om de Tour voor te fietsen, is mijn advies om de eerste week te kiezen. Als je zoals Klaas later aansluit, beland je tussen een eigenaardig soort mensen met een centimeter eelt onder hun kont die elke etappe korter dan 180 km waarin minder dan 16 gestapelde Domtorens beklommen moeten worden als een halve rustdag beschouwen. Voordeel voor Klaas is dat hij vier jaar geleden al overtuigend heeft bewezen een hele Tour te kunnen fietsen.

Door de lange dag van gisteren stappen we pas om 9 uur op de fiets. Het is warm tijdens de eerste 33 km rond een hoogte van 600 meter. Zelfs Jan, normaal gesproken niet onze beste drinker zolang het om water en isotone dorstlesser gaat, heeft dan zijn twee bidons al leeg. We stijgen door naar 1700 meter hoogte naar een prachtig, bijna onbewoond dal op weg naar de Col d'Iseran. We doorbreken de boomgrens als we beginnen aan de klim en fietsen tussen sneeuw met uitzicht op gletsjers. De Col d'Izoar doet zijn naam eer aan want die is zwaar. En de Col d'Iseran? Is die is er an voordat je er erg in hebt? Nee. Ik vind hem wel gemakkelijk dan de Col d'Izoar, mede doordat hij als hoogste bergpas van Europa inspirerender is, maar hij is niet zomaar voorbij door de zogenaamde flaw of averages.

Het is namelijk weer tijd voor een aflevering van wiskunde de fiets. De flaw of averages gaat over de misleidende werking van gemiddelden. Als je niet kunt zwemmen, is het wel degelijk mogelijk om te verdrinken in een meer dat gemiddeld 25 cm diep is, want dat meer kan voor 5% bestaan uit een gedeelte van 3 meter diep waar je net in valt, en dat het meer voor de rest maar 10,5 cm diep is, helpt je dan niet. Bij een berg op fietsen kan er ook sprake zijn van deze flaw of averages. Bij elke beroemde klim staan paaltjes langs de weg die het gemiddelde stijgingspercentage voor de komende kilometer aangeven. Onze Tour de France gids hoogteprofielen met daarin ook gemiddelde stijgingspercentages per kilometer. Waar de paaltjes langs de weg van boven naar beneden rekenen, rekent de gids van beneden naar boven. De paaltjes langs de weg tellen dus de kilometers tot de top, de hoogteprofielen in onze gids tellen de kilometers vanaf het begin van de klim. Als een heel steil stuk in de klim volgens de paaltjes ten opzichte van de gids in de volgende, toch al best steile kilometer valt, kan het gemiddelde stijgingspercentage volgens de paaltjes dus hoger zijn dan dat volgens de gids. Toegewijde atleten die wij zijn, bestuderen wij van tevoren de hoogteprofielen nauwkeurig. Onze gids telt voor de Col d'Iseran drie "zwarte" kilometers, waarbij zwart staat voor minstens 9% stijging. Net als ik denk, die "Col is er an", kom ik volgens de paaltjes langs de weg in een vierde zwarte kilometer terecht. Dat is een dusdanige tegenvaller dat ik mijn streven om mijn twee grootste kransjes achter, de 27 en de 30, op deze Col schoon te houden, terstond laat varen en ik serieus aan de bak moet. Die vermaledijde flaw of averages!

De afdaling van de Col d'Iseran loopt goed en geeft een prachtig zicht op Val d'Isere. Mijn vijfde remblok doet uitstekend zijn werk en ook mijn hangen in een hoek lijkt al een klein beetje op dat van Fabian Cancellara. Toch moet ik elke keer dat mijn snelheid de 75 km/u nadert, denken aan Erik Breukink, die ooit zei dat hij teveel vader was om echt snel te dalen. Julian Alaphilippe heeft daar vandaag duidelijk geen last van.

De laatste klim brengt ons naar Tignes. We fietsen eerste langs het stuwmeer, waar op de bodem een dorp ligt dat de Franse regering inclusief de laatste nimby tegenstanders heeft laten onderlopen (nimby staat hier voor not in my backyard: we zijn voor waterkrachtcentrales, maar niet in onze achtertuin). 10 minuten nadat we gefinished zijn, barst regen, hagel en onweer los.

Voor morgenmiddag wordt wederom regen voorspeld tijdens de 33,4 km lange klim naar Val Thorens. Volgens onze gids zit daar maar één zwarte kilometer in. Ik hoop dat de flaw of averages mij niet weer te grazen zal nemen en dat het weer zal lukken om op tijd binnen te zijn.

À demain!

Update na etappe 18 van Embrun naar Valloire

De koninginneetappe doet zijn naam eer aan. Hoewel we het ontbijt nog weten te vervroegen lukt het ons niet om voor 19:10 te finishen. Netto besteden we vandaag 9 uur en 23 minuten op de fiets. Bruto komt daar nog wat tijd bij omdat drie gendarmes ons niet door wil laten op de route in Guillestre. Gerben rijdt een stukje terug om de bus te waarschuwen. Net vandaag doet zijn navigatie het niet en raakt hij van de route af. De gendarmes zien inmiddels op hun horloge dat ze recht hebben op een koffie pauze, dus de rest kan gewoon door fietsen op de route. Leve de Franse politie-cao! We proberen elkaar hiervan op de hoogte te brengen en te vinden via de talloze apps die we hiervoor hebben maar de verbindingen zijn slecht. Al met al kosten deze drie gendarmes ons drie kwartier vertraging.

Wederom is het vandaag heet, maar dat probeer ik positief te zien. Stel dat ik pas volgend jaar de Tour zou fietsen, dan was het waarschijnlijk nog heter geworden, gegeven dat nu het ene hitterecord na het andere gebroken wordt. Gelukkig zitten we vandaag ook veel boven de 2000 meter hoogte, waar het koeler is en waar het ook wat begint te betrekken. Het voorspelde onweer blijft beperkt tot een paar spatten regen in de afdaling van de Col d'Izoard. 

De beste lunch van deze Tour genieten we vandaag, al pootje badend in de Torrent d'Izoard, een ijskoude stromende bergbeek. We voelen ons God in Frankrijk, met als enig smetje het besef dat we na de lunch nog twee cols van de buitencategorie moeten beklimmen. 

We zijn allemaal compleet gaar, maar de kans dat we na deze etappe ook Parijs gaan halen begint te groeien...

Update na etappe 17 van Pont du Gare naar Gap

Vandaag rijden we voordat het echt warm begint te worden langs het amfitheater van Orange. Dan begint een hele lange klim over maar liefst 80 km die ons langs de overblijfselen van het Romeinse rijk in Vaison-la-Romaine naar 800 m hoogte brengt. Net zoals de tegenwind gisteren heerlijk was vanwege de verkoeling, leveren de hoogtemeters vandaag het voordeel op om in koelere oorden te belanden. We slingeren langs de idyllische Ouvèze. Onder de zoete geuren van lavendel beland ik op een memory lane als ik terugdenk aan mijn oude boezemvriend en buurjongen Joris. Veertig jaar geleden ging ik met Joris en zijn ouders mee op vakantie naar de Provence. Dagenlang bouwden we dammetjes in de Ouvèze, waarin we net zo bedreven werden als in enorme hoeveelheden enorme horzels doodslaan. We hadden een bijzondere band. Onze leeftijdgenoten luisterden naar de top40, terwijl wij de lp's Vroeger of Later en Levenslang van Robert Long uit ons hoofd leerden, zonder overigens de diepte van de teksten toen al te doorgronden. Die teksten staan sindsdien wel in mijn geheugen gebeiteld. Joris was een goede fietser en had dit fietsavontuur zeker gewaardeerd. Helaas is Joris niet meer omdat een noodlottig fietsongeluk hem fataal werd. 

Het wordt ook op 800 meter heter en heter. Tijdens de lunch op 115 km geeft de thermometer in de bus 42 graden aan. We spreken we af om na 50 km weer te stoppen om de bidons bij te vullen. Monique moet echter tanken en wij rijden die 50 km sneller dan verwacht omdat 40 km ervan omlaag gaan. Na 165 km heeft Monique ons dus nog niet ingehaald en zijn onze bidons leeg. We besluiten om heel rustig door te fietsen totdat Monique ons achterop komt rijden, maar zelfs dat lukt uiteindelijk ook niet meer. Mijn benen voelen goed, mijn fiets heeft er ook zin in, maar de droge, warme wind maakt slikken vrijwel onmogelijk. Zelfs als Max Verstappen in de auto van Lewis Hamilton mag rijden met een lege tank, komt hij ook niet ver. We besluiten te stoppen in de schaduw van een boom totdat Monique ons bij komt tanken. Klaas en ik vinden een beekje in de buurt, waar het heerlijk toeven en koelen is. Ik bouw een dammetje en beland weer op de memory lane, wat heel bijzonder voelt. Zodra Monique arriveert, helpen de koude orangina's en cola's ons snel weer op de fiets en we rijden de 200 km verder zonder problemen vol.

Vanuit Gap verplaatsen we ons naar een dorpje even voorbij Embrun, van waaruit morgen de koninginneetappe start. We gaan eerst over de Col de Vars, vervolgens over de Col d'Izoard en als toetje krijgen we de Col du Galibier voor de kiezen. Daarna dalen we af om na 208 km in het bekende ski-oord Valloire te finishen, "Waaraan ontleent de Col d'Izoard zijn naam? Aan dat ie zwaar is", vertrouwt Klaas mij toe.

Onze hotelkamer heeft een balkonnetje. De alpenreuzen grijnzen ons aan en lijken zin te hebben in het fietsfestijn van morgen, dat naar verwachting tussen 14 en 17 uur gelardeerd wordt met onweer. 

Morgenavond zullen we weten hoe de climax van deze Tour voorfietsen verlopen is. Vandaag kijk ik in elk geval terug op een bijzonder mooie, emotionele etappe. 

Update na etappe 16 van Nîmes naar Nîmes

Het smeltpunt van mijn bidons blijkt 38 graden Celcius te zijn. Vanaf deze temperatuur gaat mijn isotone dorstlesser namelijk naar plastic smaken. Vandaag drink ik een hoop plastic. Gelukkig fietsen we wel in een mooie ambiance. De Tour de France fietsen lijkt een beetje op Frankrijk verkennen vanuit een hop-on hop-off bus. Elk plekje dat tot meerdere glorie van Frankrijk strekt wordt in de route opgenomen. De etappes duren weliswaar wat langer en helaas zijn we niet helemaal vrij in onze keus wanneer we weer instappen (want we moeten tenslotte voor de profs in Parijs zijn), maar verder is het een efficiënte manier om de mooiste plekjes aan te doen.  Het traject voert vandaag langs onder andere de Pont du Gare (zie Lakisama Foundation voor een foto hiervan), de Pont-Saint-Nicolas over de Gardon, die een rivier had moeten zijn maar verdampt blijkt te zijn, via een qua hoogtemeters taaie, maar prachtige gorge terug naar Nîmes. 

De grote smet op de dag is de val van Jan. Na 80 km koers komen we door Alés waar het wegdek slecht is. Eerst rijd ik door een kuil waardoor mijn snelheidsmeter uitvalt. Net als ik me daar over wil beklagen bij Jan, zie ik hem vlak voor me onderuit gaan als hij zijn stuur niet stevig genoeg vasthoudt op een mislukte verkeersdrempel. Gelukkig rijden we niet hard meer en komt zijn hoofd vlak voor de stoep tot stilstand. Hij heeft alleen wat schaafwonden en een bloeduitstorting die wat dik wordt. Jan doet er zelf erg luchtig over en wil meteen doorrijden. Even verderop zien we dat de flecheurs gezelschap hebben gekregen van mannetjes die gaten dichten met asfalt. Hadden we de Tour beter un jour après kunnen fietsen? De 30 km daarna lijkt het even dat onze beste man in koers (want dat is Jan sinds het vertrek van Wieger) dat niet meer is, maar gelukkig rijdt hij daarna gewoon weer van voren. Tijdens de lunch na 130 km spuit ik wat Dettol op Jans wondjes. Dat heb ik van mijn Surinaamse schoonfamilie. Als je badkamer vies is, als er in je gordijnen een vlek zit, als je een wondje hebt, als je boze geesten wilt verdrijven, dan hoef je niet te panikeren, want je moet gewoon even "Dettol zetten" (hoewel in de laatste situatie "blauwsel zetten" ook nog een optie is). Hier lijkt het inderdaad ook te helpen. 

Het warmteprotocol functioneert vandaag goed. Het is voor het eerst dat ik een hekel heb aan wind mee hebben, want dat maakt de hitte vandaag pas echt zinderend. Gelukkig rijden we een rondje en hebben we de wind aan het eind weer tegen. We rijden door Lézan, dat we vooral een prachtig plaatsje vinden omdat er een mooie fontein in het centrum staat waar we nog net niet in springen. Net als we beginnen te vrezen dat we na de lunch niet meer door dorpjes met fonteinen rijden, staat daar opeens Monique langs de kant van de weg met onze teiltjes. Deze keer bewijzen die hun veelzijdigheid door nu dienst te doen als koelkast: Monique heeft ze volgeplempt met ijsblokjes en daarin colablikjes gekoeld. 

Al met al hebben we geluk dat de etappe van vandaag met 177 km relatief kort is. Ook de hoogtemeters vallen mee zodat we toch nog stevig doorrijden met een gemiddelde van 30 km per uur. En dat komt behoorlijk goed overeen met het modelletje uit mijn blog na etappe 7...

À demain!

Update tijdens tweede rustdag

Vandaag bereiden we ons heel rustig voor op de derde tourweek in de Alpen. Gerben en ik vertroetelen onze fiets met toegewijd poetswerk, waarbij mijn teiltje zijn veelzijdigheid weer toont. Het achterwiel van Gerben heeft gisteren een slag opgelopen, dus hij monteert zijn cassette op het reservewiel dat Wieger eerder gebruikte. Hij heeft pech, want in dat reservewiel zit inmiddels ook een slag, al is die iets kleiner. We wassen onze kleren en hangen die buiten aan een enorme, door mij meegebrachte waslijn te drogen. Dit leidt tot een olijk kat-en-muis spel met het management van het hotel, dat het ophangen van waslijnen strikt verboden heeft. "Encore quinze minutes, s'il vous plait", smeek ik in antwoord op het gebod om de waslijn per direct weg te halen. Na 30 minuten halen we het inmiddels gedroogde deel van onze was weg en beweren dat de rest van de was niet van ons is. Zo rouleren we nog een tijdje door, totdat de opperbaas van het hotel ons hoogstpersoonlijk komt mededelen dat die waslijn nu echt onmiddellijk weg moet. De volgende waslijn die we installeren is strikt genomen geen waslijn maar een paar stoelen uit het hotel dat we buiten op een rijtje zetten en waaraan we het nog steeds natte gedeelte van onze was hangen. Vooral de zemen, die onder de crème de ballon de sac zijn gekomen, drogen langzaam. Ik moet eerlijk toegeven dat onze gewassen was niet snel tot meer klandizie voor het hotel leidt. Vooral de kledingstukken met wit erin lijken in een urinoir van een uitverkocht voetbalstadion gelegen te hebben.

Dick, een ervaren chauffeur, brengt mij de fijne kneepjes van het rijden in onze bus bij als ik hem naar het vliegveld breng. In de warmte een col afrijden in onze bus met automatische versnellingsbak leidt snel tot oververhitte remmen, tenzij je de flippers gebruikt en op de motor remt. Deze rijles loopt wat uit doordat we per ongeluk de aire de jeux in het centrum van Montpellier in plaats van aeroport hebben ingetypt in Waze. We nemen het warmteprotocol door want er is voor komende week een hittegolf voorspeld. Eén bidon met isotone dorstlesser en één met water om jezelf nat te spuiten, opgerolde natte armstukken om je polsen nat te houden, een natte spons onder je shirt op je rug en een nat zweetkapje onder je helm tegen een zonnesteek. Mijn zweetkapje lijkt trouwens het langst in dat urinoir doorgebracht te hebben. We twijfelen over de beste vertrektijd morgenochtend. Vanaf acht uur loopt het al snel op van 30 tot 38 graden dus heel vroeg vertrekken lijkt niet veel te helpen. We hebben het ontbijt met een half uur kunnen vervroegen maar door de waslijn zit verdere vervroeging er niet in. We besluiten om voor half zeven alle spullen alvast in de bus te laden, dan snel te ontbijten en om 6:45 en route te gaan naar Nimes voor een buitenbochtrondje met een omtrek van 177 km van en naar Nîmes.

Zelf maak ik me niet heel druk over de warmte. Op de laatste etappe naar Parijs en de vierde etappe van Reims naar Nancy na heeft de etappe van morgen met 1744 meter het minste aantal hoogtemeters. Dat is nog geen 16 Domtorentjes op elkaar! Daarna gaan we de hoogte in en wordt het hopelijk vanzelf wat koeler. Bovendien hebben we zorg gedragen voor het warmteprotocol, en waarom zou je je zorgen maken over de andere zaken waar je toch geen invloed op uit kunt oefenen?

Vanmiddag kijken we de Tour op tv en constateren tevreden dat diverse profs ook de Mur de Péguère op moeten harken. Daarna halen we onze nieuwe begeleider, Monique, de vrouw van Gerben, op van het vliegveld en gaan we nog een (grote) hap eten in Montpellier.

À demain!

Update na etappe 15 van Limoux naar Foix

Gerbens weegschaal tempert mijn goede humeur vanwege een goede nachtrust. Meedogenloos geeft die 2,5 kilo lichter aan dan gisterochtend. Ik zoek (en vind?) de verklaring in de lange, klamme verplaatsing van gisteren bij 34 graden in onze auto waarvan de airco stuk is. Het eten en drinken zat in de bus, dus heb ik onvoldoende bijgetankt. Klaas zit als leraar aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding vol met sportwijsheden en vertelt dat wielerprofs na de koers voor een spoedig herstel van de spieren met veel kleren aan zich in een warme bus naar hun hotel verplaatsen. Onbedoeld werkt deze therapie voor mij ook want ik heb goede benen vandaag. Mede door het broeierige, warme weer geldt dat helaas niet voor iedereen. Klaas heeft zijn vorm nog steeds niet te pakken en stapt na de tweede col in de bus. Pim sleurt 's ochtends nog aan kop van ons peleton, waarbij hij ons steeds bijna uit het wiel rijdt zodra het bergaf gaat. Met de Mur de Péruguère van 18%, de derde col van vandaag, en `s avonds een lange autorit richting Nederland in het vooruitzicht stapt hij op de tweede col toch ook in de bus. Edwin voelt zich nog niet fit genoeg na gisteren en stapt helemaal niet op de fiets. Gerben klaagt over slechte benen maar zal met veel gevloek, getier, gepuf, gehijg en doorzettingsvermogen de etappe uiteindelijk glansrijk uitrijden. Wieger rijdt ook vandaag als eerste de bergen met categorie op met Jan vlak achter zich aan. Op één uitzondering na, want 2,5 kilo lichter en goede benen fladder ik zo de Mur de Pérguère op. Op de laatste klim is de gebruikelijke hiërarchie echter al weer hersteld. Na een lange dag, met 10 uur bruto en 8 uur netto fietstijd, verzamelen we om 18:30 op een terras om afscheid te nemen van Jozien, Pim en Wieger.

En dan nu een aflevering van wiskunde op de fiets. De laatste 100 km van het het parcours van deze vijftiende etappe zijn een rondje met een straal van ongeveer 16 km, dat we met de klok mee rijden. We rijden dus de binnenbocht. Scheelt dat veel ten opzichte van tegen de klok in, langs de buitenbocht, rijden? Stel w is dikte van de weg en r is de straal van de binnenbocht. De omtrek van de binnenbocht is 2 * pi * r, die van de buitenbocht is 2 * pi * (r + w). Dit betekent dat het verschil tussen de omtrek van de binnen- en buitenbocht gelijk is aan 2 * pi * w en dus onafhankelijk is van r. De weg van het rondje was gemiddeld zo'n 6 meter, dus we hebben zo'n 38 meter bespaard door de binnen- in plaats van buitenbocht te rijden. Je zou ook kunnen zeggen dat de buitenbocht 2 * pi * w / (2 * pi * r) = w / r langer is dan de binnenbocht. Op de laatste 100 kilometer van vandaag scheelt dat maar 0,038%, maar op een kleine rotonde met r = 1 loopt dit zo maar op tot 600%. Als je een touw op 1 meter hoogte van het aardoppervlak rond de evenaar spant, hoeft dit touw maar 6,28 m of 0,000016% langer te zijn dan wanneer je het touw op de grond had gelegd.

Waarom is dit interessant? We hebben serieus overwogen om de etappe van vandaag om te draaien. De etappe van vandaag liep van Limoux in het oosten naar Foix in het westen terwijl we ons gisteravond verplaatsten vanuit de Tourmalet, die ten westen van Foix ligt. Vandaag verplaatsen we ons in een drie uur lange busrit van Foix naar Montpellier, dat ten oosten van Limoux ligt. Als de etappe van Foix naar Limoux was verreden, dan had dat zo'n vier uur verplaatsing minder betekent voor ons, de wielerprofs, hun begeleiders en de tourkaravaan. Gegeven het in een eerdere blog geschetste karakter van Christian Prudhomme is het niet verrassend dat hij hier maling aan heeft. Zodra Foix twee stuivers meer biedt dan Limoux om de finish in plaats van de start te mogen organiseren, draait Christian de etappe om. Ondanks de verlenging van ons parcours met 38 meter, hebben de Farizeeërs onder ons het niet aangedurft om de etappe andersom te rijden. Uiteindelijk ben ik daar bij om, want mijn goede benen en fladdergewicht heb ik vandaag juist te danken aan de lange verplaatsing in een snikhete auto.

Morgen is het rustdag. In een eerdere blog had ik me voorgenomen dat ik mijn benen zou scheren als ik na twee weken nog in koers zou zijn. Die rustdag zou ik dus moeten besteden aan dit karwei. Na een uitgebreide evaluatie vanavond in de bus van alle scheerellende van onze atleten en vooral hun vrouwen en vriendinnen (chemische bijwerkingen van het middel Veet, opengeseden knieholten, onuitroeibare haren), lijkt het me toch niet handig om dat uitgerekend bij aanvang van de laatste tourweek voor het eerst van mijn leven te gaan doen. Bovendien lees ik dat steeds meer wielrenners ribbels op hun lijf plakken om de luchtweerstand te verminderen. Die heb ik alvast!

Bijlage bij update na etappe 14: het filmpje van Axel.

Update na etappe 14 van Tarbes naar de Tourmalet

Vandaag staan we op tijd op. Niet omdat de etappe zo lang is (117 km), maar omdat het warm wordt en ons na afloop nog een lange verplaatsing te wachten staat. Armand, de broer van Jans Franse vrouw, rijdt vandaag met ons mee. Armand is triatleet met onder andere de Iron Man op zijn palmares, woont in Paul, ziet eruit als een bundel spieren gelardeerd met pezen en is aangenaam gezelschap. De eerste kilometers fietst hij rondjes om ons heen. Hoewel hij vlak bij de Pyreneeën woont is hij nog nooit de Tourmalet opgefietst. Onze inschatting is dat hij gemakkelijk als grimpeur door het leven zou kunnen gaan, maar niet op het 39x28 verzet dat vandaag op zijn fiets zit. Na 100 km, als we de Col de Soulor van de eerste categorie en de eerste twee kilometer van de Tourmalet erop hebben zitten, houdt hij het voor gezien en fietst hij terug naar Pau, vanwaar hij vanochtend ook per fiets vertrok. Al met al komt hij zo op een trainingsritje van ruim 200k km dat zelfs voor een triatleet nog acceptabel is.

Het is vandaag warm. Na mijn eerdere mislukte poging om het venijn uit een etappe te halen door hem op te knippen in twee gedeelten, pak ik het vandaag verfijnder aan. Omdat morgen een lange, hete etappe wordt met meer dan 4000 hoogtemeters, wil ik vandaag hoogstens een jasje in de afdaling na de finish aan doen, maar zeker geen jasje uit. De eerste helft van elke klim ontzeg ik me staand te klimmen en mijn gelletje bewaar ik voor de laatste 10 km van de etappe, die wel de steilste van de Tourmalet zijn. We hebben afgesproken om na de finish 5 km door te dalen en daar op elkaar te wachten. Het wordt nog spannend of Jozien en Dick dit punt kunnen bereiken, want er is veel gendarmerie op de been om de top autovrij te houden. Jozien en Dick palmen de beambten echter moeiteloos in met hun "1 jour avant" shirts en de pijlen van de flecheurs die onze bus het aanzien geven van een stukje tourkaravaan. Omstanders vragen zelfs wat Jozien en Dick voor gadgets weg te geven hebben in ruil voor glazen Pernod.

Na de hersteldrank die vandaag enigszins drinkbaar is door het ijskoude water dat Dick op de top getapt heeft, volgt er een lange autorit. Via Toulouse, waar Axel terugvliegt naar Nederland, rijden we met veel file naar Carsassonne. Deze middeleeuwse ommuurde stad zien we alleen op afstand in een 34 graden warm avondzonnetje baden. want ons hotel bevindt zich op een industrieterrein. Maar ook als in het in één van de hoektorens van de vesting had gezeten had ik er weinig van gezien, want deze dag heeft genoeg tol geeist.

De ontknoping van de tijdrit bij de profs, door ons prima te volgen op de radio tijdens de verplaatsing, geeft te denken. Had de ASO het parcours niet om Alaphilippe heen moeten bouwen in plaats van om Bardet en Pinot? Wel is het fantastisch om te horen hoe Kruiswijk en Vos op dit parcours uit de wielen kunnen. De smak van Van Aert door zijn uitgestoken knie stemt niet vrolijk, zeker niet omdat mijn daaltechniek naast het vijfde remblok ook gebaseerd is op zo'n knie. De bocht waar hij ten val komt konden wij gisteren niet nemen omdat die uitkwam op een nauwe straat met éénrichtingsverkeer: "Dit is een vorm van fietsertje pesten", zeiden we nog tegen elkaar. "Als het parcours iets eerder naar rechts was gegaan had je een veel veiligere bocht gehad. Alleen had je dan ook de Rue Mulot ruim in kunnen draaien, en dat was natuurlijk net niet de bedoeling..." 

À demain!

Bijlage bij update na etappe 13: Het filmpje van Axel.

Update na etappe 13 van Pau naar Pau

Vandaag sta ik een uurtje later, om half 8, op omdat we pas om 10 uur vertrekken met de auto en bus naar Pau voor een tijdrit over 27 km. Het voelt als heerlijk en lang uitslapen. Op 1  km afstand van start en finish vinden we in het chique Parc Beaumont de perfecte plek om te parkeren. Dit wordt geen tijdrit voor Tony Martin, is onze inschatting. De eerste 15 km lopen voor geen meter met felle klimmetjes en scherpe bochten. De weg is volgeschilderd met winnaars van etappes met finish in Pau. Ik lees Theo Middelkamp 1938, Henk Lubberding 1978, Gerrie Kneteman 1980, Erik Breukink 1987, Adrie van der Poel 1988 en Léon van Bon 1998. Pau vormt historische grond voor het Nederlandse wielrennen. In plaats van alleen maar de beentjes los te trappen spurten Wieger en ik een bergje op om in het wiel te blijven van een dameswedstrijdploeg. Na deze spurt valt er in ieder geval weer wat los te trappen. We zien hoe diverse damesploegen het parcours aan het verkennen zijn voor morgen, als hier La Course wordt verreden, die bestaat uit vijf ronden over dit tijdritparcours. Vooral de dames van Sunweb maken een sterke indruk.

De laatste 12 km zijn vlak, met uitzondering van de Rue Mulot, een kort straatje na een haakse bocht met een gemiddelde stijging van 17%. Het fietsertje pesten lijkt hier de vorm aan te nemen van hopen dat de ketting eraf loopt. Als je hier niet voor de bocht terugschakelt, maal je de molen niet rond tot de top. Schakelen halverwege dit segment wordt een wrede martelgang voor een derailleur. Zo jammer dat Tom Dumoulin niet meedoet, want dit parcours lijkt op zijn lijf geschreven. Wij zetten ons geld op Geraint Thomas, maar hopen dat Kruijswijk een gooi naar de overwinning kan doen.

Na een kopje koffie onder de platanen van Pau rijden Jozien en Dick ons naar ons hotel in Lourdes, de katholieke money-making machine. Ik zie veel mensen op zoek naar mentale doping en laat mij niet uit over de vraag of die werkt. Mijn kamergenoot Gerben zweert bij magnesiumpillen ter voorkoming van kramp. Door tourkoorts bevangen kocht ik de week voor de Tour ook een doosje magnesiumpillen en vroeg aan Simon, een bevriende sportarts met een eigen onderzoekslab, wanneer ik die moest gaan slikken. Moest ik nog een spiegel opbouwen? Ik citeer zijn antwoord per e-mail: "Magnesium is (of was) de nieuwe hype onder de supplementen. Daarom heb ik het ook een tijdje mee laten nemen in bloedonderzoek. Nog nooit een deficiëntie gevonden. Ook in reguliere literatuur is nog nooit enige evidentie voor prestatieverbetering of voorkomen van kramp gevonden. Maar er zijn heel veel believers dat je zonder eigenlijk niets kan. En vanuit die hoek is er ongetwijfeld ook heel veel literatuur dat het wel werkt. Met andere woorden, ik kan je hier niet echt over adviseren, doe waar je je prettig bij voelt. Henny heeft hier ongetwijfeld ook een mening over." Henny is ons fanatieke schaatsvriend die vorig jaar nog brons won bij de wk voor masters. Hij is niet bepaald een visionair als gaat om voedingsadviezen. Zo probeerde hij de finish van de eerste Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee, die wij samen reden, te halen door de hele dag Chokotoffs te eten. Dat lukte niet. Wel is Henny altijd in voor een experiment dus ik was benieuwd naar zijn reactie. Ik citeer deze: "Magnesiumpillen. Heb ik lang geleden wel gedaan. Hielp niks. Goed getrained zijn wel." Ik vind de parallel tussen Lourdes en magnesium treffend. Lourdes en Magnesium waren meer een hype dan ze zijn, maar het is hier nog steeds druk en Gerben slikt nog steeds magnesium. Wetenschappelijke bewijzen voor positieve effecten van Lourdes en magnesium ontbreken, hoewel ik besef dat dit voor Lourdes een lompe constatering is gegeven dat het hier om religie gaat. Er zijn in beide gevallen ook hoeken met bewijs dat het wel werkt: Ik zie hier blije mensen op straat, en Gerben rijdt deze Tour ijzersterk. Misschien zeggen we zelfs ooit: Hij rijdt magnesiumsterk. Toeven in Lourdes en magnesium slikken zijn beide niet ongezond. Er is echter wel één belangrijk verschil tussen Lourdes en magnesium: De prijs. Voor drie druppels water betaal je hier net zoveel als voor mijn potje magnesium van de Etos (dat overigens nog steeds dicht is): €2,35.

Morgen staan de 1474 meter hoge Col de Soulor (eerste categorie) en de 2115 meter hoge Tourmalet (buitencategorie) op het programma in een etappe van slechts 117,5 km. Daarna hebben we wel een lange verplaatsing via Toulouse, waar we Axel op het vliegtuig naar Nederland zetten, naar ons hotel in Carcassonne. Vanaf zaterdag zullen we het dus zonder Axels filmpjes moeten doen...

À demain!

Bijlage bij update na etappe 12: Het filmpje van Axel.

Update na etappe 12 van Toulouse naar Bagnères-de-Bagorre

De etappe van vandaag van 209,5 km knip ik op in twee delen: de aanloop naar de Pyreneeën en de Pyreneeën zelf. Het eerste gedeelte is 130 km lang en is op een paar kleine klimmetjes na een lang vals plat omhoog. Het tweede gedeelte is ruim 13 km klimmen naar de Col de Peyresourde, 22 km dalen, 10 km klimmen naar de Hourquette d'Ancizan en dan weer 30 km dalen naar de finish in Bagnères. Ik besluit de benen de eerste 130 km te sparen en me te richten op de laatste 80 km, waardoor de etappe eigenlijk heel kort is. Het loopt allemaal anders.

Het eerste gedeelte is ronduit saai, met veel forenzen die in tegenovergestelde richting rijden om Toulouse in te komen. Als het wat stiller wordt, leuteren we wat over fietsspelletjes om de tijd te doden. Ik weet er drie die ik met mijn kinderen speelde (liever zou ik hier de tegenwoordige tijd gebruiken, maar ze vinden zich - in tegenstelling tot ik - inmiddels te oud voor deze spelletjes):

1. Het sur-place spel, waarbij je een punt krijgt wanneer je bij een rood stoplicht de grond niet raakt totdat het groen wordt. Nadeel van dit spel is dat je oprecht teleurgesteld raakt wanneer het stoplicht waar je op af rijdt al groen is. 
2. Het uitrijdspel, waarbij je zo lang mogelijk voor thuiskomst je benen stilhoudt en nog net thuiskomt zonder met je voeten de grond te raken. Het blijkt dat je al roeiend met je benen en armen toch nog wat vaart kunt houden.
3. 360 graden bocht, waarbij je op een fiets zonder spatbord en kabels een sur-place maakt, je stuur 360 graden draait en weer doorrijdt.

Kenny van Hummel kan een fietstrucje waar ik jaloers op ben. Kenny was een sprinter die bij wijze van spreken al in de geneutraliseerde zone gelost werd. Hij reed dan de hele dag alleen in een gevecht met de klok om binnen de tijdslimiet binnen te komen. Één keer lukte dat net. De finish was bergop en hij had nog 10 seconden over. Hij kwam in een wheelie over de streep op een helling van 10%. Dat sprinters toch nog vaak binnen de limiet binnenkomen, komt trouwens doordat ze tijd terugpakken in de afdeling. Ze dalen zoals ze sprinten: onverschrokken. Met hun enorme dijen hebben ze hun gewicht ook nog eens mee. Voordeel voor hun moeders is dat dit achterhoedegevecht niet op tv komt. 

Na een paar uur fietsen ligt er in een afdaling die nauwelijks iets voorstelt een fietser op de grond. Het blijkt dat zijn voorwiel is weggegleden bij het te hard door de bocht gaan, met een hersenschudding, gebroken sleutelbeen en ribben tot gevolg. De ambulance doet er 25 minuten over om te arriveren. We worden er chagrijnig van maar letten nu nog beter op.

De wind is tegen, het plat is vals, kortom, leuk is anders. Uiteindelijk zijn we blij als de eerste klim begint en daarmee in mijn hoofd de echte etappe. Het regent inmiddels een beetje. We spreken niet goed af waar we wachten. Boven, waar het waarschijnlijk te koud is, of beneden? De verwarring wordt nog extra groot als Klaas een slechte dag blijkt te hebben. De overgang van Nederland naar de hoogte en warmte van de Pyreneeën heeft hem geen goed gedaan en hij besluit op de eerste top in de bus te stappen. We maken nog een rommelige stop voor de tweede klim en komen in plukjes boven, waar het zo oncomfortabel is dat we in dezelfde plukjes meteen weer afdalen. Ik doe dat met Wieger, Jan en Gerben. Dat blijkt nog een taaie klus door de vele campers, door de tegenwind, maar vooral doordat de pijp leeg begint te raken door te weinig eten. Vooral bij Jan en Wieger. Zelf heb ik als een soort gier Klaas zijn laatste reepje ontfutselt. Alleen Gerben heeft nergens last van want die rijdt ons met wind tegen berg af uit het wiel. Omdat de bus achter ons zit, ploffen we In Bagnères-de-Bagorre neer bij een cafeetje waar ze geen belegde stokbroodjes verkopen maar die toch voor ons maken. Ook zondigen we: bier in plaats van hersteldrank.

De les van vandaag: bergetappes van 200+ km laten zich niet zo maar opknippen. Het goede nieuws is tweeledig: 1. Morgen is een soort rustdag met een tijdrit van 27 km. 2. Er ligt nog maar één bergetappe met meer 200 km in het verschiet, de koninginnerit in de Alpen. 

Bijlage bij update na etappe 11: Het filmpje van Axel.

Update na etappe 11 van Albi naar Toulouse

Ik blijk een talent te hebben voor het doorbrengen van rustdagen. Na 10 dagen een dag geen 5000 calorieën naar binnen gepropt te hebben voelt letterlijk als een verademing. Ook de benen voelen vanochtend schoon. Tijdens een rustig ontbijt in de tuin van ons idyllisch onderkomen keuvelen we nog wat na over de mooie etappe bij de profs van gisteren. Jammer dat Dylan er in de laatste 40 km vanaf wapperde, maar wel voorstelbaar gegeven de wind en het glooiende parcours. Zou de valpartij in de eerste etappe, waar hij met 70 km/u tegen het asfalt ging, hem nog parten spelen? Robert Gesink viel ook nogal eens in de tour. Toen een journalist hem een week later vroeg waarom zijn prestaties tegenvielen, beet Robert hem toe: "Spring jij eens met 70 km/u uit een auto in je zwembroek, en vertel me dan na een week eens hoe je je voelt." 

De etappe van vandaag is maar 167 km lang met één klimmetje van de derde en één van de vierde categorie. Met de rustdag niet in de benen gaat het ons allemaal gemakkelijk af. In de taal van Pim: "We trappen mooie vermogens." De laatste 40 km hebben we wind tegen. Gelukkig sluit Klaas, een verse atleet die vanochtend vanuit Nederland naar Toulouse is gevlogen en de rest van de Tour met ons meefietst, zich 20 km voor de streep bij ons aan. Klaas heeft vier jaar geleden al bewezen dat hij de hele Tour kan voorfietsen. Dat hij nu sterk is, toont hij door de laatste 20 km op kop te fietsen.  

Het gemak waarmee we vandaag reden kan de vraag oproepen of we aan de Aicar hebben gezeten. Volgens De Telegraaf kan Aicar het uithoudingsvermogen tot maar liefst  68% verhogen. Althans, bij muizen, waarop het middel getest is. Meerdere wielrenners zouden deze Tour de France Aicar gebruiken. De bron van dit alles is op zijn Telegraafs "prominente personen". Als Aicar niet ongezond is, ga ik het zeker gebruiken. Ik gebruik nu ook al allerlei prestatieverhogende middelen. Neem bijvoorbeeld zonnebrandcrême. Op één ochtend regen na, rijden we nu al 11 dagen in de stralende zon. Als ik mij niet in had gesmeerd, dan zouden de vellen verbrande huid nu aan mijn armen, benen, nek en neus hangen. Misschien zou ik ook koorts hebben van het verbrand  zijn. Ik schat dat mijn gemiddelde snelheid, die vandaag mét zonnebrand 29,7 km/u was, zonder zonnebrand in gestort was tot zo'n 17,7 km/u. Kortom, voor iemand die dit nog niet gebruikt, leidt deze crêmedoping tot (29,7-17,7)/17.7-1)*100% = 68% prestatieverhoging. Prima toch? Ik ben dus voor doping zolang het maar niet ongezond is.

Trainen is trouwens ook doping, die soms wel, en soms niet verboden is. Vlak voor de wedstrijd nog op hoogtestage gaan om extra rode bloedlichaampjes aan te maken, mag wel. Direct na de hoogtestage je eigen bloed aftappen en vlak voor de wedstrijd weer injecteren mag niet. De nacht voor een wedstrijd in een tent met lage druk slapen, wat hetzelfde effect heeft als een hoogtestage, mag weer wel. Waar ligt de grens? Om competitievervalsing te voorkomen spraken Britse voetbalteams vroeger met elkaar af dat ze voor een wedstrijd niet zouden trainen. Voor wie van dit soort weetjes houdt, is het boek "Lichamelijke Oefening" van Midas Dekkers een must-read. Alleen de kaft van het boek, een foto van een Amerikaanse fitnessclub op een heuvel die alleen te bereiken is via een roltrap,  is al fantastisch. Midas zou over de huidige drager van de gele trui Julian Alaphilipe waarschijnlijk zeggen: "Vroeger moest je op de kermis een kwartje betalen om te mogen kijken naar zo'n raar, klein, licht mannetje met zoveel eelt op zijn kont dat hij heel lang op een fiets kan zitten. Nu noemen we hem een topsporter."

Morgen moeten we aan de bak in een bergetappe van 209,5 km. We rijden dan vanuit Toulouse in 209,5 km naar Bagnères-de-Bigorre in de Pyreneeën, met twee klimmen van de eerste categorie, de Col de Peyresoude (13 km lang) en de Hourquette d'Ancizan (10 km lang). Hopelijk zijn ze net zo mooi als hun namen!

Bijlage bij update na eerste rustdag: Het filmpje van Axel.

Update tijdens eerste rustdag

Vandaag vallen we in een gat. Voor de grap roept iemand af en toe: "Nog 5 minuten", want dat is de conventie tijdens de koersdagen om er zeker van te zijn dat je niet op elkaar hoeft te wachten bij het instappen van de bus of opstappen op de fiets. Het is wel een grapje dat het genot van de rustdag vergroot, want je realiseert je dat niets moet en alles mag vandaag. We ontbijten pas om 8 uur en komen daar JaJa (Laurent Jalabert) tegen, een renner uit de streek. Zou het wel goed gaan met hem, gegeven dat hij in een douchematloos hotel slaapt? Tv-ploegen en karavaanpersoneel verblijven ook in ons hotel en zorgen voor een gezellige bedrijvigheid. We verplaatsen ons naar een idyllisch buitenhuis in Virac alwaar we de fietsen poetsen. Axel heeft van De Haan Wielersport allerlei poetsgadgets meegekregen. Zo behandel ik mijn frame met een aerodynamische spray, die nog net niet op de dopinglijst staat.

Ik pas nog wat statistiek op het etappeschema toe om mezelf wijs te maken dat wat geweest is zwaarder is dan wat nog gaat komen. Ik deins er niet voor terug "statistiek te gebruiken als een dronkenlap een lantaarnpaal, meer voor ondersteuning dan voor verlichting" (ik had deze metafoor graag zelf verzonnen, maar de Schotse dichter Andrew Lang, geboren in 1879, was me voor):

• De afgelopen 10 dagen legden we inclusief tijdrit gemiddeld 180,3 km per dag af. De komende 13 dagen fietsen we inclusief vandaag, nog een rustdag en een tijdrit, een gemiddelde afstand van 128,9 km per dag. Dit laatste gemiddelde ligt significant lager dan het eerste, bij een p-waarde 4,5%. Dit betekent dat het risico dat ik me zelf rijk reken door te zeggen dat de komende dagen gemiddeld korter zijn, terwijl in werkelijkheid de daling in het gemiddelde wordt veroorzaakt door de spreiding in afstanden per dag, die inherent is aan elke etappekoers, maar 4,5% bedraagt. Bayesianen zeggen dat de p-waarde "the wrong answer to the wrong question" is, dus ik vermeld, met dank aan het open-source statistische programma JASP, ook de Bayes-factor. Deze is 1,146. Dit betekent dat de uitspraak dat de dagen vanaf nu per dag minder kilometers tellen dan de eerste dagen 1,146 keer waarschijnlijker is dan de uitspraak die het tegendeel beweert. Helaas klinkt de Bayes-factor hier minder spectaculair...
• Hoewel we de Pyreneeën en Alpen nog voor de boeg hebben, is het gemiddelde aantal hoogtemeters per dag de komende dagen niet significant hoger dan dat in de afgelopen dagen (p-waarde 42,1%; Bayes-factor 0,438).
• De hoogste berg was tot nog toe de 1336 meter hoge Grand Ballon. De komende twee weken gaan we de Pyreneeën in met onder andere de Tourmalet (2115 m), de Col d'Izoard (2360 m) en de Galibier (2642 m). Ik houd van de sfeer in het hooggebergte. Boven de boomgrens maak ik extra gelukstofjes aan.
• De eerste dagen had ik ruzie met Gerbens weegschaal, maar ik ben nu vrienden aan het worden met dat ding. De schommelingen van plus of min twee kilo per dag zijn nu al afgenomen tot plus of min twee ons per dag. De volatiliteit lijkt naar nul te convergeren.

Nu gaan we naar de profs kijken, die zo vrijwel langs ons rustoord razen. Morgen volgt de relatief eenvoudige etappe van Albi naar Toulouse over 167 km met 1998 hoogtemeters. De les van de "eenvoudige" etappe van zaterdag staat me nog vers in mijn geheugen gegrift, dus ik ga deze niet onderschatten.

À demain!

Update na etappe 10 van Saint-Flour naar Albi

Na de betrekkelijke baaldag van gisteren voel ik me vandaag stukken beter. Voor het eerst deze Tour heb ik diep, lang en aan één stuk geslapen. Dat betekent grinta! Mijn benen zuigen de hoogtemetertjes vandaag dan ook gulzig op als een monnik gods woord. De eerste 66 km verklaren waarom er zoveel hoogtemeters in deze 'vlakke' etappe zitten. Het is niet alleen niet vlak, er zitten ook kilometers lange dark horses in van 8% die geen veulens hebben als naklim maar volwassen broers.

Wel is het parcours prachtig. We rijden over een brug over het Lac de Grandval, door het Parc naturel régional de l'Aubrac en komen uit in Laguiole, waar onze eerste stop is. Wieger heeft weer een weetje. In Laguiole worden beroemde messen gemaakt. Ter ere van dit vakmanschap sprinten Wieger en ik op het grote mes (50 tandjes voor) twee opeenvolgende dark horses op. We winnen allebei één keer, wat bijzonder genoemd mag worden, want Wieger geeft weinig tot niets weg deze Tour. 

Met het wiel van Wieger gaat het niet zo goed. Er zit een tik in die doet vermoeden dat het freewheel kapot aan het gaan is. Gelukkig heeft De Haan Wielersport, Axels sponsor, reservematerialen ter beschikking gesteld. Wieger en ik wisselen samen zijn achterwiel. Pim, in het verleden wielrenner bij de elite (een fietsmaat die met hem heeft gekoerst noemde hem Pim Boem-Boem Bonstra), kijkt het tafereel genoegzaam aan en merkt op dat wij vooralsnog niet geslaagd zijn voor het mecaniciendiploma, want pas na 10 minuten  hebben we het wiel erin. Denken we. Na 5 minuten onderweg te zijn schakelt de ketting niet op het grootste tandwiel. Pim heeft dat allang gezien en maant Wieger tot stoppen. Na één draai aan een moertje loopt het wiel als een zonnetje. Zelf rijdt Pim, inmiddels teambegeleider van een schaatsmarathonploeg, maar tot voor kort begeleider van een wielrenploeg, op een gesponsorde Fondriest met electrisch schakelen. Op zijn stuur zit een derailleurtrimmer, een knopje om tijdens het fietsen te doen wat hij net bij Wieger heeft gedaan nadat hij gestopt was. Verschil moet er zijn.  

Later onderweg, onder het decor van het acquaduct van Rodez, onstaat er wat discussie over de juiste fietsstrategie is in dit soort etappes, waar geen meter vlak is en de profielkaartjes niet gedetailleerd genoeg zijn om te voorspellen waar het op en af zal gaan. Moet je hier als een diesel met constante hartslag rijden of moet je juist je spieren en hart wat variatie laten voelen en als een Julian Alaphilipe te keer gaan? "Een hartslagmeter is een leidraad, geen dictaat", beweert Gerben. Edwin is van de dieselschool. Pim beweert dat als je niet getraind hebt in andere standen van je hart dan de dieselstand, je vooral moet blijven dieselen. Eddy Merkcx wond zich ooit op over hoe licht moderne racefietsen worden met de uitspraak: "U fietst niet op de fiets, de fiets fietst met U!". Ik denk dat zijn standpunt over dieselrijders is: "U fietst niet met een hartslagmeter, de hartslagmeter fietst met U!".    

Jozien en Dick staan na 170 km klaar voor de laatste stop op een wederom perfect gekozen plekje. De kleedjes en stoeltjes staan net als een grote tafel met eten en drinken in de schaduw klaar. Gegeven de hitte is dat geen overbodige luxe. Jozien rent weer rond met met van alles en nog wat onder het motto 'verandering van spijs doet eten'. De laatste 47,5 zijn vals plat naar beneden en leggen we in rap tempo af, want iedereen ruikt de rustdag. 

Na de installatie in ons hotel gaat Jozien nog even door met verzorgen. Er zijn geen douchematten in ons IBIS budget hotel. Jozien is bang dat 'haar' atleten uitglijden na het douchen. "Mais Madamoiselle, ceci est un BUDGET hotel", luidt het antwoord van de receptionist op haar verzoek om douchematten. "Maar deze atleten kunnen het zich echt niet veroorloven om te vallen. Zij rijden de Tour.", kaatst Jozien in haar beste Frans terug. Prompt krijgt ze douchematten mee. Zelf ben ik ook heel blij met een douchemat, want ik blijk een slechte uitknijper van mijn wasje te zijn, waardoor de vloer kleddernat druppelt. "Ik had mijn slacentrifuge mee willen nemen, daarmee sla je druppels er zo uit, maar die ben ik helaas vergeten", laat Jozien weten. Zelfs Jozien laat wel eens een steekje vallen...

's Avonds eten vieren we quattorze juillet in het gezellige centrum van Albi in een heerlijk restaurant pal tegenover de Cathédral Sainte Cécile, de grootste kerk van baksteen ter wereld. Er is live muziek en we bekijken een vuurwerkshow van een bij Frankrijk passende grandeur. De combinatie met de rustdag van morgen doet ons genieten.

Last but not least: hierbij het filmpje van Axel over vandaag.

Bijlage bij update na etappe 9: Het filmpje van Axel.

Update na etappe 9 van Saint-Étienne naar Brioude

Van ons hotel is het zo'n 10 km naar de echte start. Ik rijd ik met onze begeleider Jozien mee. Jozien heeft in wielerkoersen ook als verzorger gereden. De busjes van de flecheurs die achter haar rijden kunnen nauwelijks haar wiel houden over de kronkelige weggetjes met smalle bruggetjes en nauwe tunneltjes. Verzorging werkt denivellerend in de koers. Zodra een renner uit het peleton wappert krijgt hij nog één bidon en dan geeft de bus gas naar de voorste renner. De stakker ziet de bus pas weer terug bij de finish. Gelukkig laten wij er ook vandaag niemand afwapperen en wordt iedereen even goed verzorgd. Hoewel de etappe vandaag op papier niet zwaar is met 170,5 km en 2969 hoogtemeters, komen we moeilijk op gang. Op Edwin na. Hij rijdt gretig op zijn nieuwe zadel en doet veel kopwerk. Het is duidelijk dat de etappe van gisteren er bij de anderen in heeft gehakt. Dat we langs de idyllische Loire rijden compenseert gelukkig wel wat. Na 33,3 km breekt het fietsertje pesten weer aan als we aan de beklimming van de Mur d'Aurec-Sur-Loire beginnen, een klim van de eerste categorie. Deze is maar 3,2 km lang maar is gemiddeld 11% steil met stukken van 18% en 19%. Harkend komen we boven we en praten wat met andere fietsers. Onze wielershirts, ontworpen door Axel, vallen bij velen in de smaak. Jozien en Dick dragen er ook één en dat blijkt handig. De Mur d'Aurec is namelijk afgesloten voor gemotoriseerd verkeer met een lint. Dick stapt uit en legt de toezichthouder wijzend op zijn shirt uit dat hij van de Tour de France is en toch echt door dat lint moet rijden. Hij komt er mee weg.

Dat ik vandaag niet lekker op mijn fiets zit, probeer ik tijdens de eerste stop na 60 km te verhelpen door het plaatje onder mijn linkerschoen te verstellen met een klein imbussleuteltje uit mijn zadeltasje. Jozien, die niet alleen masseert en in de gaten houdt of iedereen genoeg eet en drinkt, ziet ook dit en stelt voor een momentsleutel te gebruiken. Het helpt een beetje, maar ik zit nog steeds niet echt lekker op de fiets. Zou het zadelpijn zijn? De vrees van iedere tourfietser is om uit te vallen vanwege een zogenaamde derde bal, een ontstoken wondje op een plaats die de lezer zelf mag raden. Wij herinneren elkaar er dan ook vaak aan om dat te voorkomen door tijdig 'crème de ballon sac' (vrij naar de Ballon d'Alsace) te smeren op een plaats die lezer zelf mag raden. Het is wel oppassen geblazen dat Axel niet met zijn camera langskomt als je deze voorzorgsmaatregel aan het treffen bent. Of dat gelukt is, kan de lezer zelf bekijken in het filmpje van Axel over vandaag, dat nu bijna klaar is en waarvan ik de link morgen zal delen. Afijn, langzaam maar zeker glijden de kilometers toch weer weg en beginnen de benen wat gemakkelijker te draaien. Voordat we het weten duiken we de afdaling naar Brioude in en zit ook deze etappe er op.

Morgen volgt de laatste etappe voor de felbegeerde rustdag. Die is 217,5 km lang en staat als vlak geklassificeerd. Dat laatste klinkt bij nader inzien niet echt hoopvol als je beseft dat hij meer hoogtemeters heeft dan die vandaag, die als heuveletappe geklassificeerd stond...

Update na etappe 8 van Mâcon naar St Étienne

Vandaag is de dag die we vreesden zodra het parcours van de Tour bekend werd. Na de twee zware etappes van eergisteren staat vandaag een heuvelachtige rit van 200 km op het programma. 'Heuvelachtig' is een understatement, want er zijn 5 klimmen van de tweede categorie en 2 van de derde. Ook is er, zoals 's middags zal blijken nog een 'dark horse' beklimming die geen categorie heeft met nog twee veulentjes er achteraan. In totaal 4041 hoogtemeters.

De stemmen zijn verdeeld over waar we zullen starten. Ons hotel ligt langs het parcours op 4 km van de echte start. Gaan we meteen het parcours volgen, of rijden we eerst terug naar de echte start? Ik ben een polderaar en dus voor 2 km richting echte start rijden en dan een u-bocht maken. De Farizeeërs onder ons winnen: We rijden 4 km naar de echte start en maken daar een u-bocht.

Vandaag hebben we twee verse atleten in ons midden: Pim en Axel. Pim pakt dadelijk zijn rol als meesterknecht en rijdt veel op kop. Axel is onze nieuwe wegkapitein. Als voormalig Europees kampioen triatlon heeft hij daar het juiste gezag voor. Axel kan ook mooi fietsfilmpjes maken. Zie dit youtube filmpje voor een beeldverslag van vandaag.

We rijden door de Beaujolais. Wieger kan moeilijk loskomen van zijns werk en wijst een paar fietsers terecht die tegen een wijnstok staan te plassen.

Het remmen met mijn vijfde remblok, dat letterlijk op mijn fiets zit omdat ik het zelf ben, werkt uitstekend. Het houdt de rug soepel en voelt veiliger. Weliswaar lukt het nog niet altijd om Gerben bij te houden, maar met het oog op het thuisfront heb ik besloten dat niet tot doel te verheffen. Ik heb immers al een goed doel: De Lakisama Foundation. Over doelen gesproken, het is waarschijnlijk een goed besluit dat Edwin vandaag heeft besloten om deze etappe over te slaan en morgen weer aan te sluiten. Zijn doel is om van het fietsen te genieten en in Parijs aan te komen, en niet zo zeer om per se elke kilometer te rijden. Dat doelen heel persoonlijk zijn leerden Pris en ik toen we op vakantie in Texas de hoogste berg van Big Bend National Park, Emory Peak, aan het beklimmen waren. 100 meter onder de top kwamen we een stel tegen dat naast ons op de camping stond. Ze waren aan het afdalen. 'En, hoe was de top?', vroegen wij hun. 'Geen idee', antwoordden zij, want daar bleken ze niet geweest te zijn. Ze waren wel helemaal in hun sas, want ze hadden net het vogeltje gespot waar ze voor naar Big Bend afgereisd waren en waren daarna omgekeerd. Hoe dat vogeltje heet, weet ik niet meer. Hoe die top heet, weten zij waarschijnlijk niet meer.

Het is heet. Onze nieuwe verzorgers, de zeer ervaren Jozien en Dick, nemen hun taak heel serieus. Ze lassen extra waterstops in en bieden actief gevarieerd voedsel aan waardoor je meer eet dan wanneer je zelf zou kiezen. Zelfs het insmeren van de benen met zonnebrand neemt Jozien, die niet alleen inspanningsfysiologie heeft gestudeerd, maar ook soigneuze bij wielerploegen is geweest, ter hand, omdat ze dat kan combineren met een massage. Toch jammer, dat die benen van mij nog niet geschoren zijn. Zelfs de verse atleten hebben het heel zwaar. Uiteindelijk, na 8:53 uur netto fietstijd bereiken om 19:00 uur de finish in St Etienne. We zijn blij, want we hebben een belangrijke mijlpaal bereikt. Het zwaarste blokje van drie dagen is achter de rug. Nu volgen er twee mildere etappes van 170,5 en 217,5 km en dan is het rustdag! Dat Dylan vandaag gewonnen heeft, maakt de avond extra goed.

À demain!

Update na etappe 7 van Belfort naar Chalon-sur-Saône

Vanochtend gaat om 6 uur de wekker. Na een korte maar efficiënte nacht is de was droog en zijn de benen goed. Gisteren bestond mijn drink- en eetpatroon uit: Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. De weegschaal geeft aan dat dit helpt: Weer twee kilo erbij. Volgens Jozien, de inspanningsfysiologe, die vandaag gearriveerd is voor de ondersteuning van de tweede week, is dat het resultaat van omzetting van lichte vetten naar zware spieren. Het is maar goed dat ze er nog niet bij was toen ik twee kilo was afgevallen, want ik weet niet of ik de mentale dreun die haar verklaring daarvoor (je hebt je spieren opgegeten) te boven was gekomen.  

Vandaag is de langste etappe (230 km), maar niet de zwaarste. In de eerste 130 km staan twee klimmetjes van de vierde en één van de derde op het programma. Na de bergetappe van gisteren maken we ons over die klimmetjes geen zorgen. Als Jan de G na precies een uur fietsen roept: "Nog maar 200 km", worden we niet direct blij, maar ons humeur wordt al snel beter als onze begeleider Jan R na ruim 70 kilometer een mooie plek heeft inclusief verse aardbeientaartjes. Onze begeleider zijn voor één week is voor Jan wat laminaat leggen is voor mij: Tegen de tijd dat je het perfect door hebt, is het klaar. Vanaf deze plek heel veel dank, Jan!

Hoewel we door prachtige streken rijden (Doubs, Jura, Saône), duurt 230 km fietsen best lang. Twee soorten tijdverdrijf hielden mij vandaag bezig. Dalen en wiskunde op de fiets.

Dalen. Onze beste daler is zonder twijfel Gerben. Zodra de weg een beetje naar beneden loopt spuit hij ons voorbij. Na lange afdalingen staat hij minuten beneden op ons te wachten. Gisteren toonde hij zijn daalkunsten toen hij voor mij uit daalde en ik keihard werd ingehaald door fietsers die er wel heel professioneel uitzagen (geschoren benen, en zo te zien minsten 36 tandjes op het kleinste tandwiel voor en hoogstens 28 op het grootste achter). Ze zaten niet op hun zadel maar op hun buis. Het zal mij benieuwen of ze Gerben in gaan halen, dacht ik. Dat leek inderdaad het geval totdat Gerben in de gaten had dat ze er aan kwamen. Hij zette aan en die twee hebben hem niet meer gezien.  Gerben daalt niet gevaarlijk. Er zijn twee verklaringen waarom Gerben zo hard gaat. Ten eerste duwt hij zijn lijf in de bocht in een hoek, net zoals hij Fabian Cancellara in een filmpje heeft zien doen. (Dit is dezelfde Fabian van de muur van Gerardsbergen uit een eerdere blog.) Ten tweede gebruikt hij een vijfde remblok. De overige vier remblokken, die je vanaf je stuur bedient, zorgen voor toch wat schokkerig remmen,  worden snel te warm bij langdurig gebruik en slijten snel in de regen. Het vijde remblok bestaat uit je romp. Wil je remmen, dan hef je hem op, wil je harder dan duw je hem horizontaal. Het vijfde remblok remt vloeiend, wordt niet warm en slijt niet (sterker nog, je rug wordt weer soepel). Hoewel de tourdirectie de etappe van vandaag als vlak heeft gekwalificeerd, zit er nog steeds 2717 hoogteverschil in. Als je 24 domtorens op elkaar stapelt en van het topje naar beneden fietst, heb je ook vandaag best veel oefenmateriaal om deze twee tips in de praktijk te brengen. Het ziet er nog allemaal heel esthetisch uit, maar ik kom na vandaag al een stuk beter naar beneden. 

Wiskunde op de fiets. In een beklimming fietsen we langzamer dan op het vlakke, maar na een beklimming komt weer in een afdaling waarin we dat snelheidsverlies kunnen compenseren. Helaas duurt het langer om te klimmen dan om te dalen, dus is klimmen niet goed voor onze gemiddelde snelheid. Hoe zit dit precies? Met wat wiskunde van de middelbare school is deze vraag eenvoudig te beantwoorden. Om het niet te ingewikkeld te maken veronderstel ik dat de som van onze klimsnelheid (s_k) en onze daalsnelheid (s_d) voor ons constant is, zeg 62 km/u. Dus: s_d = 62 - s_k. Stel we klimmen eerst over een afstand a en dalen dan dezelfde afstand. Dan geldt voor de s_g, onze gemiddelde snelheid: s_g = a / (t_k + t_d), waarbij t_k onze klimtijd en t_d onze daaltijd is. Ook geldt: t_k = a/s_k en t_d = a/s_d = a/(62 - s_k). Dit betekent dat t_k + t_d = (a * (62 - s_k) + a * s_k)/(s_k * (62 - s_k) = a * 62/(62 * s_k  - s_k^2) = a/(s_k - s_k^2/62). De afstand a valt nu weg uit de formule voor s_g, want we hebben nu gevonden:

            s_g = 2 * (s_k - s_k^2/62).

Als we s_k = 31 km/u invullen vinden we inderdaad terug dat s_g = 31 km/u, want we zijn nu een helling van 0% aan het beklimmen die je net zo hard weer af rijdt. Nog een paar waarden: Als we met 10 km/u klimmen, zakt onze gemiddelde snelheid in tot 17 km/u. Als we met 15 km/u klimmen, zakt onze gemiddelde snelheid in tot 23 km/u. Als we met 20 km/u klimmen, zakt onze gemiddelde snelheid in tot 27 km/u. Voor nu houd ik het bij dit simpele modelletje. Later ga ik aan dit modelletje nog stijgingpercentages toevoegen en een poging doen om onze fietstijd afhankelijk van het hoogteprofiel te voorspellen.

Minder leuk nieuws is er over Edwin. Het blijkt dat gisteren op de Planche des Belles Filles zijn zadel gebroken is. Vandaag zat hij dus niet lekker op de fiets. Hij overweegt morgen niet van start te gaan en eerst te rusten, een nieuw zadel te regelen en dan overmorgen weer aan te sluiten. Verder zijn Axel en Pim gearriveerd die morgen met ons de 200 km naar St Etienne gaan fietsen, onder begeleidng van Dick en de eerder genoemde Jozien.

De eerste week zit erop. Hopelijk tot morgen!

Update na zesde etappe van Mulhouse naar Planche des Belles Filles

Vandaag staat de eerste serieuze bergetappe op het programma. We zitten om half acht op de fiets en beginnen aan een enerverende dag. De eerste 20 km doet Christjan wederom fantastisch kopwerk en zet ons perfect af bij de eerste klim. Deze is van de eerste categorie en heet Le Markentstein en is een voorberg van de Grand Ballon (1336 m), die het hoogste punt van de dag vormt. Al met 30 km bergop. Fietsen op dit soort bergen is totaal anders dan fietsen tijdens de voorgaande dagen. Iedereen kiest zijn eigen tempo en fietst uren lang alleen. Je hoeft niet heel erg goed op te letten, want hard ga je toch niet, en druk is het ook niet. Je kunt dus heerlijk mijmeren over van alles en nog wat. Bijvoorbeeld over de flecheurs. Ik heb ze gisteren en vandaag uitgebreid kunnen volgen want ze reden de eeerste helft met ons op. Als ze hun hotel binnenkomen, is het duidelijk dat ze aanzien genieten. Stoere mannen, die eer scheppen in hun werk. Ik schat dat hun bus een motorinhoud heeft van minstens 4 liter, zo hard trekken ze op nadat ze een pijl hebben opgehangen. Bij de volgende bocht, staan ze vol op de rem. Dan springt één flecheur uit de bus, rent naar een paal en bevestigt met één soepele beweging één of meerdere pijlen, al naar gelang hoe breed de bocht is (een erg handige conventie). Wat moet je doen om flecheur te worden?, zo mijmer ik. Moet je onderaan beginnen en eerst de-flecheur worden? De spanning langs de etappe opvoeren pijlen op te hangen is immers een stuk gaver dan ze na het fietsfeest weer weg te halen, maar dat laatste moet ook gebeuren. Hoe lang zou je de-flecheur moeten zijn voordat je flecheur wordt? Vijf jaar? En als je dat dan wordt, geef je dan een feestje voor vrienden en familie omdat je eindelijk 'ge-de-de-d' bent? En zo is er weer 10 km klim voorbij.

De volgende klim is een kleintje, maar dan komt de Ballon d'Alsace. Jan de G heeft ons gewaarschuwd dat dit een vreselijk ding is. Hij heeft hem een keer of vijf eerder beklommen, maar is hem nog nooit fatsoenlijk opgereden. Het effect van deze horrorverhalen is dat de klim meevalt, hoewel die steiler is dan Le Markenstein. Ik mijmer over mijn gesprekje van gisteren met de Nederlander, die dit jaar voor de derde keer de Tour één dag vooruit rijdt. Naast vele nuttige tips had hij er ook één waar ik minder blij van werd. Hij had speciaal een 32 laten monteren voor de Tour de France. Voor de niet-kenners: 32 is het aantal tandjes van het grootste tandwiel achter. Hoe groter het aantal tandjes achter, hoe lichter het verzet. Voor hebben we allebei 50-34, maar ik heb achter als grootste tandwiel een 30. Eigenlijk mag je al niet meer je benen scheren als je een 30 hebt. Een 32 staat dus ongeveer gelijk aan met zijwieltjes fietsen. Toch baart zijn tip me wat zorgen. De laatste klim van de dag is de Super Planche des belles Filles is. Deze 'Super' is volgens Jan de G de ultieme vorm van fietsertjes pesten. Aan de gewone Planche, die al wreed genoeg is, is onlangs een onverhard stuk vastgeplakt met een stijgingspercentage van 24%. Ter vergelijking: het steilste stukje van de Keutenberg is 22%. Hij had die 32 juist daarvoor laten monteren. Ik sluit deze mijmerpartij af door me voor te nemen om mijn 30 schoon te houden tot de 'Super',

Het lukt de eerste vijf klimmen zelfs om ook mijn op-één-na-grootste achtertandwiel, de 27, schoon te houden en op de 24 boven te komen. De 27 ontkomt er niet aan om vies te worden op de zesde klim, de Col des Chrevreres, met stukjes van 18%. Een klim die de Tour er bij mijn reisgenoten niet populairder op maakt. Zelf ben ik totaal geen man van het vlakke en ook op stukken tot 5% merk ik dat deze groep te sterk voor me zou zijn als het daarbij bleef. Ik houd dus wel van steil. Dan komt de Planche. Toeval bestaat niet, dus ergens staat in de sterren geschreven dat mijn vertrouwen in mijn 30 een boost krijgt als ik nog op de gewone Planche de Nederlander voorbij rijdt op mijn 27 terwijl hij al op zijn 32 aan het harken is. Na zo'n mentale boost is de 'Super' uiteraard een makkie. Het uitzicht boven is magnifiek. De gewone Planche eindigt zo maar in een bos. De Super Planche eindigt op de kale top van de berg. Van bergwandelen heb ik overgehouden dat ik 'Gipfelgeil' ben, dus ik geniet.

Een speciale vermelding verdient Wieger, die vandaag alle bergen in een moordend tempo opfietst. Niet omdat hij daar nou persé zo veel zin in heeft, maar omdat hij 36-28 als kleinste verzet heeft. Om dat rond te krijgen moet je heel hard fietsen. Fietst Wieger heel erg hard omdat hij 36-28 als kleinste verzet heeft, of heeft hij een 36-28 als kleinste verzet omdat hij heel hard fietst?  Daar ga ik overmorgen maar eens over mijmeren, want dan staan er weer bergen op het menu. Morgen volgt eerst een 'vlakke' etappe van 230 km met 2717 hoogtemeters.

Tot slot: waarom schrijf ik deze blog vandaag zo laat? Christjan moet vrijdag weer werken en reist morgen naar Nederland. Tijdens zijn afscheidsdiner komen we erachter dat onze hotelreservering niet goed is verwerkt en ons hotel al vol zit. We boeken dus een ander hotel. Aldaar aangekomen, blijkt dat onze reservering weer niet goed is verwerkt. Het is inmiddels 22:30 uur. UIteraard zitten de hotels in deze streek allemaal propvol vanwege de Tour de France, maar gelukkig vinden we op een half uur rijden alsnog een hotel. Mijn wasje heeft nu nog maar 6 uur om te drogen, en ik nog iets minder om te slapen....  

Update na vijfde etappe van Saint-Dié-des-Vosges naar Colmar

Alles is relatief. Na twee etappes van 215 en 213,5 km is de etappe van vandaag met 175,5 km kort. Dit levert tijdswinst op. Ontbijten doen we een half uurtje later dan gisteren, dus er is zelfs tijd voor een scheerbeurt. Weliswaar van alleen nog mijn gezicht en nog niet van mijn benen zoals echte fietsers doen. Als ik de eerste twee weken doorsta overweeg ik mezelf ook zo te noemen en die wel te gaan scheren.

Ons IBIS budget hotel ligt op 200 meter van de start van de parade. De gpx files van de etappes bevatten ook deze parade, ook wel geneutraliseerde zone genoemd. De lengte van de gpx routes verminderen we met de lengte van de etappes in onze tour de france gids (die exclusief de parades zijn) om te weten hoe lang de parade is, en waar dus de echte start (van de wedstrijd) moet liggen. Normaal gesproken vinden we de Tour al lang genoeg en rijden dus met de bus naar de echte start. Maar omdat 175,5 km dus relatief kort is, pakken we de neutrale zone van 4,5 km erbij en fietsen we om 7:45 weg vanuit ons hotel. We rijden door de Elzas met veel ooievaars, wijnstokken, Duits aandoende architectuur en dito plaatsnamen als Heiligenstein, Rohrschwir en Bergheim. Het parcours loopt in een hoefijzer met het eerste deel de wind tegen en het tweede deel, als de wind gelukkig iets harder is, mee. We klimmen 4 keer een bergkam op, wat prachtige plaatjes oplevert. In deze blog kan ik geen foto's uploaden, maar een paar zijn te vinden op de facebook pagina van de Lakisama Foundation, de stichting waar het hier allemaal om draait. Er zijn twee klimmen van de tweede en twee van de derde categorie, met prachtige namen als Côte de Cinq Chateaux, Côte des Trois-Épis en Côte du Haut-Köningsbourg.

Vooruitkijkend is ook alles relatief. Morgen staan er 7 klimmen op het programma, waaronder vier van de eerste categorie, dus de vier klimmen van vandaag verstouwen we alsof ze er niet liggen. We zijn ook nog eens om 17:15 uur terug in het hotel, zodat we live volgen hoe Dylan niet goed afgezet wordt en in de massasprint. Waar we gisteren nog slechts een half uur de tijd hadden om te douchen en de was te draaien in onze emmertjes, is daar vandaag ook ruim de tijd voor. Er blijft zelfs nog tijd over om deze blog net voor het diner af te ronden. 

Kortom, na een etappe als vandaag lijkt het allemaal goed te doen. Dit werd versterkt door het verhaal van een Nederlander met wie ik de Côte des Trois-Epis opreed. Hij rijdt de Tour de France nu voor de derde keer en had nog wat nuttige tips. Die zal ik met name de komende drie dagen nodig hebben, want morgen hebben we niet alleen die zeven klimmen voor de boeg, maar overmorgen nog eens 230 km, waarop zaterdag mijns inziens de zwaarste etappe volgt. 

Update na vierde etappe Reims-Nancy

"Weegschaaltje op de grond, wiens buik is weer rond?", vraag ik om 6:05 hoopvol aan het stuk electronica onder mijn rechtervoet. "Die van jou", lijkt het te glunderen, want gelukkig weeg ik twee kilo meer dan gisteren. De invloed van dit bericht op mijn humeur is prima. Fris en fruitig stappen we na een kleine verplaatsing per bus om half acht op de fiets. Het weer is prima en dit stuk Frankrijk is mooi. We is het goed oppassen geblazen in de ochtendspits op de D-weg de eerste uren ons parcours vormt. Om ons peletonnetje te versmallen, besluiten we in twee waaiers van drie te rijden. Dat voelt wat decadent, want nu rijdt er één teveel in de wind. We rijden door prachtige plaatsen als Châlons-en-Champagne en sommelier Wieger trakteert ons op wetenswaardigheden over deze voor zijn werk nogal relevante streek. "Vroeger stonden de rozenhegjes rondom een wijngaard om zelf ziek te worden en daarmee de wijnstokken gezond, maar nu is dat louter nog omwille van de traditie." Ze staan inderdaad mooi. We komen door een dorp van naar schatting 500 inwoners, op basis van het aantal fietsen dat ze om de 10 meter langs de weg hebben opgesteld. De laatste vier kilometer voor de eerste stop op 75 km draait de weg en hebben we de wind pal tegen. Christjan heeft vandaag in plaats van een hongerklop zoals vrijdag een superdag en doet daar al het kopwerk. Tijdens de stop fietst een groep Britten die we al eerder tegenkwamen voorbij. Ze fietsen pal achter hun volgwagen uit de wind. Schande! Hun volgwagen zou derny moeten heten. 

Na de stop blijft de wind lastig en rijden we tot de volgende stop 60 km kop-over-kop. We zijn het er allemaal eens dat we nu eigenlijk te hard rijden, maar toch gebeurt dat en - nog opmerkelijker - blijft het ook gebeuren. Ra-ra, hoe kan dat? Daar ga ik nog een boek over schrijven, maar vanavond niet.

Tijdens de tweede stop, doe ik iets doms. We hebben besloten dat Jan R met de bus direct naar de finish rijdt, omdat we verwachten dat het vinden van een goede parkeerplek aldaar lastig is. Uit angst om de laatste bijna 80 km onvoldoende te hebben aan twee bidons, drink ik snel nog een bidon in één teug leeg. De laatste 50 km protesteert mijn buik hevig tegen deze tsunami. Ik rijd geen meter meer op kop, wat gelukkig niet heel erg is omdat Christjan toch al bijna al het kopwerk doet. Ik ben blij als we over de finish rijden. Gelukkig voel ik me daarna snel weer beter, maar deze les was geen fijne.

Tot slot nog iets over de flecheurs. Die hebben ons vandaag bijna ingehaald maar niet helemaal, zodat we de hele dag zelf moesten navigeren. Ze slapen in hetzelfde hotel als wij en hebben beloofd morgen beter hun best te doen. Ik verdenk ze ervan halverwege op een terrasje aan het centrale plein van Commercy neergestreken te zijn. Die bezigheid kan niet alleen goed concurreren met pijlen trekken, maar ook met fietsen, zo mooi is het daar.   

Update na derde etappe Binche-Epernay

De dag begint slecht. Mijn roommate Gerben, die het klappen van de zweep kent als het gaat om meerdaagse martelingen op de fiets, heeft een klein weegschaaltje meegenomen. Door jezelf elke dag te wegen kun je in de gaten kunt houden of je overdag genoeg eet. Wat blijkt? Ik weeg vanochtend twee kilo lichter dan gisteren! Gisteren heb ik nauwelijks 35 km gefietst en de hele dag gegeten en gedronken, dus hoe kan dat? Als dit zo door gaat weeg ik aan het eind van Tour 28 kilo! Ik hoop maar dat het ligt aan de onnauwkeurigheid van de weegschaal, maar het zit me niet lekker. De grinta is weg. We ontbijten om 7 uur op straat voor de bus (ik uiteraard extra veel vanwege de weegschaal), omdat ons hotel op zondag pas ontbijt vanaf 8 uur serveert. Dat vinden wij te laat gegeven de 215 km en 2628 hoogtemeters die vandaag weggetrapt moeten worden. Door wat wegafzettingen parkeert Jan R onze bus iets later dan gepland bij de start. Net als we allemaal klaar staan om weg te fietsen, dient Murphy's law dient zich aan. Naast weinig grinta vanwege de weegschaal begint het te regenen. Twee gelukjes bij een ongeluk zijn dat mijn regenjasje klaar ligt in mijn emmertje en dat er wat wind in onze rug waait. Het blijft echter 100 km lang regenen. Om uit de regen te komen wordt er hard gereden. Dat is niet perse een slimme strategie met de wind in de rug. Nu de weegschaal mijn grinta heeft ontnomen, kan ik het nauwelijks bij houden. Ik heb me voorgenomen om elke 20 km te eten, maar het opeten van een ontbijtkoekje met appelstroop duurt al bijna 10 km waardoor het meer op een eet- dan fietsevenement begint te lijken. Gelukkig zitten er weinig bochten in en verkeer op het parcours, want remmen lukt nauwelijks nog.

Na 130 km klaart het weer op en houden we een lunchstop. Ik begin me wat beter te voelen en probeer twee kilo te eten ter compensatie van het slecht-nieuws gesprek met de weegschaal. Dit lukt zowaar, mede dankzij de verse taartjes die Jan R voor ons heeft gekocht. Na de lunch voel ik de grinta terugkomen en ik verschijn zowaar af en toe op kop. Na 175 km volgt de eerste klim van de vierde categorie. Mijn hoofd weet het weegschaalincident nu in mijn voordeel te draaien en ik rijd gemakkelijk omhoog. Nu volgen er nog drie klimmetjes van de derde categorie. Ik neem ik een gelletje. Dit blijkt te werken als een blik spinazie in Popeye, al hoop ik dat je van gel dikker wordt dan van spinazie.

Tot 210 km vliegt de koers voorbij. Door de regen zijn de flecheurs blijkbaar  langer in bed blijven liggen en zijn er geen pijlen die de route aangeven. Helaas breekt ons dat in de laatste 5 km op en zijn we van de route af. UIteindelijk bereiken we met 220 km op de teller Champagne-stadje Epernay. Jan R heeft het nog moeilijker om de finish te bereiken want het hele centrum is afgesloten. Toch is iedereen blij en opgelucht, want iedereen reed goed vandaag. Geen hongerklop voor Christjan en Wieger peddelt schijnbaar moeiteloos zijn eerste lange etappe weg.

Terug naar de emmers waar ik gisteren over schreef. Deze blijken ook goede wasmachines te zijn. Nu maar hopen dat de was vannacht snel droogt, want morgen heeft ons IBIS budget hotel om 6:30 uur het ontbijt klaar staan. Vlak daarvoor vindt het belangrijkste moment van de dag plaats: Op de weegschaal staan...

Update na tweede etappe ploegentijdrit Brussel-Brussel

Om maar meteen met het goede nieuws in huis te vallen: Mijn wielerhandschoentje is gevonden. Deze blijkt in een nog niet-gebruikte emmer te liggen. Iedere atleet heeft zo'n emmer. Atleet is een term die Axel Koenders, de initiatiefnemer van de Tour de France één dag vooruit fietsen, gebruikt voor de fietsers die aan zijn initiatief durven deel te nemen. Ik vind "atleet" een stuk indrukwekkender klinken dan "fietser", dus ik gebruik hem ook. Elke emmer heeft een unieke kleur en is voldoende groot om helm, schoenen, zonnebrand, bord, extra kleding, isotone dorstlesser en andere aan doping grenzende voedingsupplementen in op te bergen. Als de bus onderweg stopt, zetten we al deze persoonlijke emmers op een rijtje buiten op de grond, zodat zoeken vinden wordt. Waarom was er een niet-gebruikte emmer? Omdat vandaag een nieuwe atleet, Wieger, ons peleton is komen versterken en wij zijn emmer al bij ons hadden. Wieger heeft alle werelddelen befietst en is bij mijn weten de hardst fietsende sommelier ter wereld. Vrijdag moest Wieger nog wijn proeven en dat moet hij over twee weken weer, dus komt hij later en vetrekt hij eerder.

Die handschoenen zijn vandaag niet nodig. Het is vandaag een rustig dagje met 27 km ploegentijdrit, uitgezet door de mooiste stukjes Brussel over brede, goed lopende wegen. Experts beweren dat de profs het record van de hoogste gemiddelde snelheid, dat nu op 57 km per uur staat, morgen kunnen verbeteren. Bij het village depart is het gezellig druk rondom de vele ploegbussen. We hebben hier met Guus, een fietsvriend die inmiddels in België woont, afgesproken om samen de ploegentijdrit te fietsen, maar hebben zijn telefoonummer niet bij ons. In de tijd die het lot neemt om elkaar toch te vinden, komen we een Australiër tegen die de Tour de France ook aan het voorfietsen is. In plaats van één dag voor de profs uit te fietsen, zoals wij doen, rijdt hij alle etappes op dezelfde dag als de profs. Dit betekent dat hij 's nachts vertrekt. Als wij hem om 11 uur 's ochtends spreken heeft hij net de 195 km van onze etappe van gisteren afgelegd(!). Dat Australiërs een extreme sportinstelling hebben wist ik al via Robbie McEwen uit Bisbane. Deze sprinter had als enige van de sprinterselite geen treintje nodig om te winnen. Hij zocht en vocht zelf zijn weg naar voren met zo nu en dan behoorlijk wat collateral damage. Als de jury hem daarop aansprak, speelde hij met "Is het dan niet de bedoeling om als eerste over de streep te komen?" de vermoorde onschuld.

Ook zie ik Christian Prudhomme, directeur van de Tour de France al bellend zelf nog wat dranghekken finetunen. Toen hij vorig jaar van diverse kanten kritiek kreeg op het etappeschema met onhandige verplaatsingen reageerde hij briesend: "U denkt toch niet dat ik met uw belangen rekening ga houden? Het gaat hier om het belang van de Tour de France en dat is groter dan dat van u, groter dan dat van iedereen!" Interessant om de maker van deze quote eens in het echt te zien. 

In de bus naar het hotel luisteren we Radio Tour de France. Zowel de analyses als de muziekkeuze geven grinta voor morgen. Nadat ik de laatste loodjes van de to-do-list voor mijn werk min of meer (werk is immers nooit af) heb afgerond, druk ik met een sierlijke druk op de "activate out-of-office" knop.  

Nu zit ik in een Avondetappe-achtige setting op de binnenplaats van een hotel-restaurant op 17 km afstand van de start morgenochtend. We hebben heerlijk gegeten en uiteraard uitgebreid gediscussiëerd over de vraag of de politieman die vóór het dranghek stond mijn winstvoorspelling van gisteren ten val bracht.

Deze retraite lijkt nu al geslaagd, mits de 215 km van morgen geen roet in het eten gooien. 

Update na eerste etappe Brussel-Brussel

De eerste zogenaamd vlakke etappe van 195 km met toch 1767 hoogtemeters zit erop. Om 5:45 uur gaat de wekker. Snel de laatste spulletjes ingepakt en - ter compensatie van mijn nogal egocentrische me-time-plan om mijn gezin drie weken achter te laten - nog even naar de benzinepomp gereden om de banden van onze achterblijvende auto op te pompen. Om 7:00 uur stipt zet Pris mij af in Ouderkerk, alwaar onze huurbus al klaar staat. Vandaag zijn we met zijn zessen: Jan R, Jan dG, Gerben, Edwin, Christjan en ik. Christjan en Jan R zijn respectievelijk onze chauffeur en gastrijder voor de eerste week. Jan dG, Gerben, Edwin en ik gaan voor de hele tour. Uiteindelijk staan we om 11 uur klaar bij de start in Brussel. De hele logistiek is nog wennen. De bus puilt uit van de reservewielen, gelletjes, helmen, wielerhandschoentjes, etc. Is alles wat je nodig hebt nog vindbaar? Dat geldt alvast niet voor één van mijn twee spiksplinternieuwe wielerhandschoentjes. Gelukkig wil Jan zijn setje aan mij uitlenen. De eerste kilometers door Brussel zijn uiteraard vol van verkeer. Stoepen op en af, maar zonder al te veel vertraging. Een lelijk stuk België volgt. Pas in Gerardsbergen werd het weer mooi. Hier ligt één van de twee klimmetjes van vandaag. Het is voor mij de eerste keer dat ik de muur van Gerardsbergen opfiets en dat voelt heel bijzonder. Op tv zag ik hier ooit Fabian Cancellara demarreren terwijl hij aan de buis van zijn frame peuterde. Daar zou een motortje inzitten, beweerden kwade tongen toen. Volgens mij had hij dat helemaal niet nodig. Hij had immers zijn core stability, waardoor hij zittend als een standbeeld op zijn fiets iedereen naar huis reed. Ik moet vooral zorgen dat ik op de steile kasseien niet ga steigeren. Daarna nog de Bosberg. De benen voelen niet super maar het is te doen. De dorpjes waar we doorheen rijden trillen al van Tour de France opwinding, zeker nu de versie van dit jaar in het teken staat van Eddy Merckx. Diverse Belgen zijn al aan het oefenen hoe ze in een tuinstoel zittend met een biertje in de hand morgen naar de koers kunnen kijken. Hun aanmoedigingen voor ons vallen kennelijk ook onder deze oefening want deze voelen aan alsof we een profprestatie neerzetten. Nu volgt een kasseistrook van slechts twee kilometer, maar wel de eerste in mijn nog niet zo lange wielerloopbaan. De rest loopt uit, op Christjan na. Aan het eind staan ze te wachten en vertrouwen ze me een tip toe die ik liever vooraf had gekregen: Niet in je stuur knijpen. Na 150 km komen we in Waterloo en fietsen we langs de enorme berg met daarbovenop het beeld van een kolossale leeuw. Jan R staat met zijn bus om wat foto's van ons tegen deze bijzondere achtergrond te maken. De symboliek druipt ervan af als Christjan in zijn remmen knijpt en bekend dat hij een hongerklop heeft. Hij zet zijn fiets in de bus. Als zelfs Napoleon hier verslagen werd, is dit geen schande voor Christjan, zeker omdat hij toch niet van plan was om de hele tour te rijden en ook omdat hij later supernuttig zal blijken bij het helpen navigeren van de bus door het al half afgezette Brussel. Gerben en Jan dG beschouwen Christjans afstappen als het sein dat er nu gekoerst kan worden. In rap tempo wordt het gemiddelde weer boven de 30 gebracht. Gelukkig begin ik me wat sterker te voelen en lukt het om te genieten. Ons gemiddelde stort snel weer in als we de laatste 10 km door Brussel moeten klunen. Fiets op de nek trappetjes af en op, fietspaden die plots eindigen en eindeloos veel stoplichten en tramrails. Dan doemt de finish toch echt op. Dat de Tour de France één van de drie grootste sportevenementen ter wereld is, zie je terug in hoe deze finish aangekleed is. Ik verword tot een soort lead-out voor Gerben die de sprint, licht oplopend met een flauwe bocht naar rechts, overtuigend wint. Dit lijkt mij een geschikte machtsprint voor Dylan morgen. Het is Jan en Christjan gelukt om de bus door alle wegafzettingen te krijgen en pal achter de finish te parkeren, mede dankzij een paar op de bus gepakte Tour de France pijlen die we van de flecheurs (mooi Frans woord voor route-uitpijlers) hebben gekregen. Een half uurtje later arriveren we in ons hotel, waarvan helaas het restaurant gesloten is. Dus weer in de bus naar een restaurant, dat zo propvol is, dat mijn bord spaghetti pas om kwart voor 10 wordt uitgeserveerd. De portie zou ook als je 400 km gefietst had voldoende gweest zijn en smaakt prima. Morgen lekker rustig dagje: tijdrit van 27 km en nog de laatste werkmail wegwerken. Dan gaat de out-of-office aan en gaat het zware werk echt beginnen....

Update 29 juni 2019

Over 6 dagen is het zover. Vrijdagochtend 5 juli vertrekken we om 7:00 AM met ons busje naar Brussel om daar de eerste etappe weg te trappen. Veel te trainen valt er nu niet meer. Tenminste, dat zeggen de meesten. Wereldkampioen 1975 Hennie Kuiper werkte de dag voor de koers nog een beuktraining van 200 km in zijn eentje af. Wat is wijsheid? Voor mij levert dit gelukkig geen dilemma op, want ik moet donderdag gewoon nog werken. Morgen nog een rustige duurtraining van 120 km naar mijn schoonvader in Brabant. Maandag- en dinsdagavond nog een rondje van 50 km en dan de beentjes omhoog!

Met de geefactie lijkt het in elk geval de goede kant op te gaan: nog ruim €1000 te gaan... Dank aan alle gulle gevers!