Wandelen voor stichting Stomaatje

Nijmegen 2010

Waar ik verleden jaar nog niet op had durven hopen is nu volbracht "de vierdaagse van Nijmegen".

Dit jaar ben ik langzaam aan begonnen met trainen en leefde naar de vierdaagse toe. Om iets af te sluiten, te zeggen dit is geweest en nu vooruit kijken. Soms verloor ik wel eens de moed als het zwaar werd maar door mijn omgeving en mijn vrienden putte ik de moed om weer door te gaan. Nog geen paar weken geleden was mijn laatste training, de Falcon walk in Schaarsbergen. Dat werd afzien, heuvels en hitte, soms moest ik echt langzaam aandoen maar toen eenmaal de finish bereikt was en ik weer 30 km in mijn wandelboekje kon bijschrijven had ik nog maar één doel: Nijmegen halen.

De sfeer al op de maandagmorgen deed mij alles vergeten wat de afgelopen 2 jaar zo nadrukkelijk een stempel op mijn leven heeft gedrukt. Een zonovergoten Wedren, het massale publiek, het inschrijven dat alles alleen al deed me denken "ik ben er weer". Ik genoot met volle teugen en voelde me bijna als herboren toen ik vol ongeduld op een terrasje in Nijmegen zat en verwachtingsvol popelde ik om dinsdag om 08.00 uur te kunnen starten. Het zat even tegen met inschrijven, veel is er tijdens deze dagen mis gegaan met het uit- en inscannen en de controle onderweg maar voor mij waren dat peanuts. De eerste dag, de bekende taferelen bij de start, het passeren van de Waalbrug waar ik kippenvel kreeg "IK WAS GESTART" nog 120 km te gaan maar wie let daar op. Het werd al snel warm, heet zelfs, maar eenmaal in Elst gaf de enorme opkomst van het publiek me vleugels en vooral moed. Ik hield me aan het advies van de marsleiding om me te koelen en vooral veel te drinken. Moe maar voldaan terug in Nijmegen wist ik het al zeker: Ik zou hem uitlopen!

De tweede dag, weer warm en een hoge luchtvochtigheid. Mensen die met me mee liepen bleven bij me en de gezelligheid was troef en voordat ik het wist liepen we over de Waalkade richting de roze buurt. Dit is al een belevenis op zich, een straat waar de kleur roze alles overheerst, ik genoot met volle teugen!!! En wat is het dan heerlijk met wandelvrienden op een schaduwrijk terrasje te ontspannen en te kijken naar de vele duizenden die nog binnen komen.

Dag drie. Uit ervaring weet ik dat deze dag saai begint, lange stukken en stil met af en toe hier en daar wat mensen aan de kant. Maar dat verandert snel als we Mook binnenkomen, even wat gegeten op een terrasje en dan het pittige gedeelte, de heuvels op richting Groesbeek en dan de Zevenheuvelen weg naar Berg en Dal. Na Mook komt al snel de eerste heuvel en dat is een "kuitenknijper". Nog maar tien meter op deze heuvel werd ik even terug gefloten, letterlijk en figuurlijk, door mijn wandelmaatje. In mijn enthousiasme was ik met een flink tempo begonnen maar daar was hij het niet mee eens, dus een paar tandjes terug en dat was achteraf maar goed ook. Dan Groesbeek, de rust van ons onderkomen de Linde, even dacht ik terug aan een jaar geleden toen ik als toeschouwer de 4daagse bekeek en nog in het bezit was van een stoma. Nu nam ik plaats op bijna dezelfde stoel, maar als wandelaar. Dat gevoel is niet te beschrijven het maakte me alleen maar sterker.

De laatste dag, vaak was ik die nacht wakker, nog 30 km te gaan voordat ik kon zeggen: "Ik heb het gehaald!" Een soort nervositeit ontstond anders weet ik het niet uit te leggen. Voor de laatste keer aan de start, het leek uren te duren voordat ik uit gescand werd, het was maar een minuut of tien, maar toch. Onderweg kwam de spanning wat vrij in de vorm dat ik veelvuldig naar de wc moest, de darmen werkten niet echt mee. De laatste rustpost voor Malden, ik nam het er van, nog eenmaal een bezoek aan het toilet en toen liepen we naar het punt waar alle afstanden bij elkaar komen. Malden! Nog ruim 8,5 km te gaan. Bij de rotonde waar de lopers van alle afstanden bij elkaar komen stap je een groot feestgedruis in. De hele weg naar Nijmegen staat het publiek je aan te moedigen. Is het eerst één rij dik, al snel worden het er 2- 3 - 4 en vlak voor de finish zelfs 5 en meer rijen dik. Onderweg, vlakbij het ziekenhuis in Nijmegen stonden mijn kleindochter en haar vriend met witte gladiolen. Ik kreeg even een brok in mijn keel. "Ik ga het halen" gonsde het door mijn hoofd. De laatste 3 km, al die mensen, al die muziek, als in een droom liep ik. Even had ik een neiging om het uit te schreeuwen " IK BEN ER WEER, IK BEN WEER BETER!!!!!"

Het laatste stuk, op nog geen 100 meter afstand zag ik het grote spandoek over de weg met de letters "FINISH" het leek naar me toe te springen alsof het me toelachte. De laatste 10 km was het wat bewolkt geweest maar nu brak ineens de zon door. Ik voelde de warme stralen op mijn gezicht, alsof de zon voor mij alleen scheen, mooier dan een medaille. Als in trance hoorde ik mijn wandelmaatje zeggen: "Margriet je bent er, je bent binnen, je hebt het gehaald". Hij gaf me een knuffel en een dikke zoen, ik kon me niet meer bedwingen en voelde de tranen over mijn gezicht lopen. Ik huilde van blijdschap en geluk, zo onbeschrijfelijk mooi was dit moment, ik had iets overwonnen waarvan ik een jaar geleden nog dacht "hoe lang nog?" Nu weet ik voor mijzelf, heel lang nog.

Hallo Allemaal,

Ik heb het dus gedaan! Mijn eerste 30 km van dit jaar gelopen. Maar mensen wat was het zwaar. 's Morgens eerst ging het nog wel hoewel het parcours toen al erg zwaar was door het klimmen, dalen en het rulle zand. Het ging echter door de bossen dus grotendeels in de schaduw. Daarna kwamen we uit in Arnhem, moeten jullie je voorstellen, tussen de huizen op asfalt waarvan de hitte afstraalde en windstil. Toch ging het toen nog redelijk en ik hoefde nog niet vaak te gaan zitten.

Toen we Arnhem uitkwamen duurde het nog even en toen ging het over en langs de hei. Als er een boompje stond namen we alweer eventjes een rustje, soms al weer na een half uur. Zei ik voor gisteren dat het goed georganiseerd was door de militairen, nou dat viel toch behoorlijk tegen. De route was schitterend maar de verzorging was waardeloos. Op de eerste rust, (12,4 km) hadden we gelukkig nog extra drinken gekocht en op ca. 18,6 km zou er een extra waterpost zijn ivm de hitte. Die post bestond dus uit een 10 tal jerrycans die langs de kant van de weg lagen en allemaal LEEG waren.

Ik had 3 flesjes met drinken bij me van 0,5 ltr en dat is normaal gesproken ruim voldoende tot een volgende rustpost. Nu moesten we echt doseren en af en toe een paar slokjes nemen. Gelukkig stond er nadat we de heide voorbij waren een bestelbus met daarin jerrycans met water. Mijn petje volgegooid met water en over mijn hoofd, alle flesjes gevuld en daarna nog een keer pet natgemaakt. Nu zou de eerstvolgende rustpost zijn op 27,6 km. dus eigenlijk vrij kort voor het eindpunt (belachelijk natuurlijk). Tussendoor toch nog geregeld een paar keer rust genomen waarbij we 3 keer door dezelfde militair werden gewaarschuwd dat we ons zelf moesten controleren op teken omdat we op de grond zaten. Nou dat interesseerde me op dat moment echt helemaal niet meer.

Op die laatste rustpost heb ik mezelf nog maar weer eens nat gegooid en heb er 20 minuten gelegen met mijn petje voor mijn gezicht, helemaal uitgeteld was ik. Mijn wandelmaatjes vroegen of ik het laatste stuk nog wel zou kunnen maar ik antwoordde dat ik binnen zou komen op mijn voeten, dat had ik me nu eenmaal voorgenomen en dat ging ik doen ook. Op ons elf en dertigste hebben we het laatste stuk gelopen maar ik heb het gehaald. Eenmaal binnen hebben we een lekker koud flesje sinas gedronken, die suiker doet je dan zo goed. Traditie getrouw worden er op de kazerne pannenkoeken gemaakt voor de wandelaars, op een parkeerplaats in de brandende zon, dus jullie raden het al, geen hond die daar belangstelling voor had.

Ik kon het niet meer opbrengen om over de gloeiend hete parkeerplaatsen naar mijn autootje te lopen dus mijn wandelmaatje heeft de auto opgehaald en me naar die van mij gereden. Dat rotding (autootje kon er natuurlijk ook niets aan doen) stond dus ook in de brandende zon maar met alle ramen open was het tijdens het rijden te doen. Ik moet hier nog een groot compliment geven aan mijn wandelmaatjes die normaal een behoorlijk tempo lopen en nu dus met mijn traagheid moesten zien om te gaan. Die waren dus gisteravond ook totaal op want van niets wordt je zo moe als van langzaam lopen. Om 20.45 uur lag ik in mijn bed. En nu? Nu gaat het alweer prima met me. Nijmegen is geen enkel probleem want ook al zou het daar net zo warm zijn dan is het daar niet constant klimmen en dalen. Daarbij wordt er overal langs de route water aangeboden, zijn er kraampjes met eten en vooral drinken genoeg.
DUS, NIJMEGEN HERE I COME.