21 Juli 2016 zou een dag moeten worden als vele andere dagen die er aan vooraf zijn gegaan.
’s Morgens voor dag en dauw fluitend op de fiets naar het werk. Het werk wat tegelijk mijn hobby en mijn grote passie was: vrachtwagenchauffeur. De planning had voor die dag een mooie rit samengesteld. Het eerste adres was al mooi op tijd afgewerkt, 1 colli afgeleverd bij een school in aanbouw. Op naar het tweede adres in Nieuw-Vennep. Op de bouw aangekomen heb ik mij gemeld bij de uitvoerder op de bouwplaats. Auto opgesteld om de stellages met kunstof kozijnen te lossen die ik de dag ervoor had geladen aan de zaak.
Ik had de vracht op een paar stellages na gelost, toen het op een gegeven moment vreselijk mis ging. Op een voor mij onverklaarbare wijze is er een stellage losgekomen uit de haak van de autolaadkraan. Deze stellage kreeg ik achter op mijn hoofd en op mijn rug, ik ben voorover gevallen en helaas lagen de kozijnen met een gewicht van een kleine duizend kilogram boven op mij.
Het enigste wat ik mij kan herinneren is dat ik heel hard heb geschreeuwd, wat weet ik niet meer.
De bouwvakkers en installateurs die op de bouw aan het werk waren hebben waarschijnlijk mijn geschreeuw gehoord, en hebben direct 112 gebeld. Ze hebben vervolgens met 5 of 6 personen de stellage van mijn lichaam afgehaald. Dit alles is mij later verteld omdat ik op dat moment niet bij kennis was. Toen de ambulance gearriveerd was hebben ze mij gestabiliseerd en naar het LUMC in Leiden gebracht. Ondertussen was mijn werkgever op de hoogte gebracht van het ongeval, en die moest toen het slechte nieuws overbrengen aan het thuisfront.
Niemand wist op dat moment hoe ik er aan toe was. Mijn vrouw is met haar vader en een collega in allerhaast naar het ziekenhuis in Leiden gereden. Daar aangekomen werden ze opgevangen door een verpleegster die op dat moment alleen kon vertellen dat ik geopereerd werd. Aan het eind van de middag kregen zij te horen dat ik een dwarslaesie had opgelopen. Dit zelf hoorde ik pas twee dagen later, omdat ze mij slapende hadden gehouden. Als je dat te horen krijgt dan stort je hele wereld op dat moment in, maar gelukkig kon ik het navertellen!
Ik ben niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten, en ik wou zo snel mogelijk uit dat ziekenhuis weg. Na drie maanden revalidatie kwam de handbikebattle in Oostenrijk op mijn pad waar ik Dennie Jager heb ontmoet. Hij was bezig om met de stichting Walk-on een exoskelet te verkrijgen zodat hij weer kon lopen. Dit heeft erg veel indruk op mij gemaakt. En ik had de hoop dat dit in de toekomst ook voor mij mogelijk zou zijn. Ondertussen ben ik de trotse bezitter van mijn eigen exoskelet, die ik door deelname aan een tv programma heb verkregen.
Door het gebruik van het exoskelet word de kwaliteit van leven weer een stuk beter.
Ik zou het geweldig vinden dat dit voor meerdere mensen met een dwarslaesie mogelijk zou worden, en daarom loop ik voor het goede doel.
Stichting Walk-on is verkozen tot het goede doel van de 4 mijl van Groningen. Het is natuurlijk een prachtig evenement om het exoskelet onder de aandacht te brengen, en te laten zien wat het met ons doet. Mijn doel is om een gedeelte van de 4mijl4you in Groningen te lopen, en hiermee Stichting Walk-on te helpen met het realiseren van een tweede exoskelet. Hiermee kunnen meer mensen een kans krijgen om weer te gaan lopen.
Evert Bloemert
Doneer nu 
