30 november 2018, de dag dat ons leven veranderde. Amber, mijn vrouw, begint aan haar uniformdienst bij de politie.
De eerste melding was overlast in een daklozenopvang. Een agressieve, dakloze man met de ziekte van Heineken (bezopen dus) wilde de opvang niet verlaten. Nadat hij wat tegensputterde is hij, met hulp van nog twee collega’s, aangehouden en is hij in hun politievoertuig gezet. Onderweg naar het bureau stopte de man met ademen. Natuurlijk hebben ze gelijk doorgepakt en zijn ze begonnen met reanimeren. Ze waren er erg snel bij, dus de man is met hartslag naar het ziekenhuis vervoerd.
Eenmaal terug op het bureau hoorden ze dat de man een besmettelijke ziekte onder de leden zou hebben. Voor dit soort gevallen is er een protocol die is uitgelopen. Een dag later hebben ze allebei een tweetal injecties gekregen.
Binnen een uur na de injecties begon de ellende. Dit was het begin van haar ziek zijn.
In de twee jaar die volgden heeft Amber ontzettend veel medische onderzoeken gehad, waar zo goed als niets is uitgekomen. Zelf heeft Amber daarbuiten om ook heel veel geprobeerd. Haar klachten negeren en haar op het werk proberen te focussen bijvoorbeeld. Haarzelf twee keer in de week naar de fysio slepen, lange wandelingen maken, cognitieve gedragstherapie, psychologisch onderzoek, want zal het toch geen PTSS zijn wat iedereen steeds roept?? NEE, DUS! Ik kan wel zeggen; ze heeft echt alles geprobeerd om van haar klachten af te komen, maar het werd alleen maar erger.
November 2020 is Amber naar een Cardioloog geweest en daar viel veel op zijn plek. Ze heeft Myalgische Encefalomyelitis (ME) met orthostatische intolerantie (OI). Het ergste en meest invaliderende gedeelte van ME is de PEM (Post Exertional Malaise) oftewel de inspanningsintolerantie. Bij fysieke of mentale inspanning krijgen mensen met ME een terugval. Zij worden letterlijk ziek van even douchen, een eenvoudig kopje koffie met een vriendin of van stressfactoren zoals erkenning krijgen voor je ziek zijn bij haar werkgever.
NeuroPhysics Therapy in Australië is haar lichtpunt aan het einde van de tunnel.
Amber heeft vorig jaar de mogelijkheid gekregen om vier weken naar Engeland te gaan om de prille basis, zeg maar de ultralight versie, van NeuroPhysics Therapy te leren. Hierdoor heeft zij een kleine vooruitgang geboekt in haar herstel, waardoor zij nog meer gemotiveerd is om af te reizen naar Australië om de volledige therapie te ondergaan.
Hierna kwam gelukkig het bericht, na ruim drie jaar wachttijd, dat zij vanaf 24 juli 2023 terecht kan bij het NeuroPhysics Therapy Center in Australië.
Omdat Amber fysiek niet in staat is om alleen te reizen zal ik met haar mee moeten. Dit brengt enorme kosten met zich mee die wij ons niet kunnen veroorloven.
De politie, die wel erkent dat het een beroepsincident is, neemt echter niet haar verantwoording waardoor ik mij genoodzaakt voel om deze fundraising op te zetten.
Van haar lieve collega's, van het bureau waar zij werkte, heeft Amber al een donatie van € 580,- gekregen! Dank jullie wel daarvoor.
Met pijn in mijn hart vraag ik dan ook om een donatie zodat Amber haar therapie kan volgen en wij ons oude leven weer op kunnen pakken.
Hieronder een trailer van een documentaire van NeuroPhysics Therapy
Doneer nu 
