Help mij mijn familie financieel te ondersteunen

Lieve allemaal,

Mijn naam is Essam Mohsen. Ik ben 24 jaar oud, ik kom uit Syrië en woon ik in Nederland al zes jaar. Toen ik een klein kind was, droomde ik altijd van een schitterende toekomst waarin ik al mijn dromen zou vervullen, mijn doelen zou bereiken en mijn gezin een betere leven kunnen geven. Mijn ouders werkten hard en deden het onmogelijke voor mij en mijn broertje zodat we onze studie konden voortzetten en een beter leven zouden hebben dan zij.

Mijn broer en ik waren hard aan het studeren om onze ouders niet teleur te stellen, we deden alles wat we konden en waren tot een bepaald moment superieurs op school, maar helaas toen ik 13 jaar oud was en mijn broertje was 10 jaar oud was de oorlog in Syrië begonnen en vanwege de oorlog moesten we ons huis verlaten. Wij gingen naar een ander gebied in Syrië die wat veiliger was, zodat we onze studie kunnen voortzetten en in vrede kunnen leven, maar mijn vader kon zijn werk niet verlaten en hij moesten alleen in de hoofdstad blijven wonen om ons van geld te kunnen voorzien en zodat mijn broer en ik konden blijven studeren.

Ik heb vijf jaar met mijn moeder en broertje in een klein dorpje in Zuid-Syrië gewoond en mijn vader werkte nog steeds in de hoofdstad en kwam één ​​of twee keer per maand een dag op bezoek.

Omdat ik de oudere broer was, moest ik voor mijn gezin zorgen en de verantwoordelijkheid al op jonge leeftijd leren. Naast mijn studie werkte ik soms wanneer ik kon, en tijdens de zomervakantie (schoolvakanties) mijn broer en ik werkten dagelijks tot de school begon.

In 2015 had ik mijn middelbare school met uitstekende cijfers afgerond en me aangemeld voor de Universiteit van Franse Literatuur (ik heb er altijd van gehouden om andere talen en culturen te leren), maar toen de universiteit begon, verslechterde de oorlogssituatie en kon ik niet dagelijks naar de universiteit gaan. Ik was toen 18 jaar oud. Als ik stopte met studeren, moest ik in mijn land de verplichte legerdienst in.

Ik wilde niet deelnemen aan de oorlog, het is niet mijn oorlog. Toen mijn ouders zagen dat de situatie in deze mate was verslechterd, hebben ze ons huis verkocht, (het enige dak dat ons beschutte) en ze huurden een klein huis en met het geld dat over was verliet ik Syrië om asiel in één van de Europese landen te vragen.

Ik was toen 18 jaar oud en ging ik alleen mijn land uit op zoek naar een toevluchtsoord. Het was geen gemakkelijke reis, want ik moest de wereld van het ene continent naar het andere over land, zee en door de lucht oversteken totdat ik Nederland bereikte. Onderweg kwam ik veel gevaren tegen, maar er was geen weg terug en ik moest mijn bestemming bereiken om mijn gezin te kunnen helpen.

Na mijn aankomst in Nederland begon de asielprocedure en moest ik tussen veel gebieden verhuizen totdat mijn asielaanvraag werd ingewilligd. Ik heb een jaar in AZC in het Limburgse Weert gewoond. Nadat mijn asielaanvraag was ingewilligd, heb ik gezinshereniging aangevraagd voor mijn ouders en jongere broer, maar in de ogen van het IND was het een verloren zaak omdat ik ouder dan achttien ben en volgens de Nederlandse wet als zelfstandig beschouwd word behandeld en ik ben niet gerechtigd om gezinshereniging aan te vragen. Dit was een grote schok voor ons, want in dit geval moest mijn familie hun leven in het oorlogsland in erbarmelijke staat voortzetten en ik moest hen financieel helpen zodat ze vooruit konden, maar hoe kan ik in Nederland werken als ik dat doe spreek de taal niet en weet niets van het land en het was ook niet dat ik toen een huis had!

Ik gebruikte mijn tijd in het asielcentrum om eerst Engels te leren (het was erg moeilijk om Nederlands te leren zonder leraar) en een jaar later kreeg ik een klein huis in Noord-Brabant en ging naar school om Nederlands te leren en deed mijn best om dat zo snel mogelijk te doen. Vijf maanden later solliciteerde ik bij Fontys om een ​​schakeljaar te studeren, waar ik mijn Syrische middelbare schooldiploma kon aanpassen aan het Nederlandse onderwijsniveau (Diploma waarderen).

(Opmerking: al die tijd werkte ik 's avonds in een restaurant als afwasser zodat ik wat geld kon verdienen om naar mijn familie in Syrië te sturen)

Een jaar later bij Fontys was mijn Syrische diploma als een Havo5 diploma gewaardeerd en begon ik met een Mbo4 opleiding Internationale Business (Marketing & Communications) bij Koning Willem l College in Den Bosch.

Een jaar na het begin van mijn studie had ik schulden opgebouwd en kon ik de financiële lasten niet meer dragen, dus moest ik stoppen met studeren en fulltime gaan werken om in mijn behoeften en die van mijn gezin te kunnen betalen (met in de loop van de tijd werd de economische situatie in Syrië slechter en moest ik dus meer geld sturen).

Toen mijn broertje de leeftijd van 18 jaar bereikte, moest hij ook het land verlaten (omdat het in die tijd erg moeilijk was om door te studeren en net zoals ik wilde hij de verplichte legerdienst niet in).

Maar we hadden geen geld meer voor hem om naar Europa te laten komen (destijds was het bijna onmogelijk om naar Europa te komen), dus verliet hij het land naar Afrika, wetende dat hij voor een lange tijd niet terug naar Syrië zou kunnen.

De situatie in Afrika was erg moeilijk en mijn broer kon daar geen werk of huisje vinden, dus ging hij vandaar naar Iraaks Koerdistan om werk en onderdak te zoeken. Om naar Iraaks Koerdistan te gaan, moest hij per vliegtuig naar Iran, vandaar over land naar Koerdistan, terwijl hij over land van Iran naar Koerdistan overstak, werd hij ontvoerd door bandieten en nadat zij alles wat hij bezat hadden gestolen en hem zwaar had geslagen, lieten ze hem achter in de woestijn alleen. Een lokale bewoner vond hem, behandelde hem en hielp hem Koerdistan te bereiken en dat was in januari 2020.

Helaas voor hem begon het Corona-virus kort na zijn aankomst en daardoor kon hij geen baan of zelfs een huis vinden (soms logeert hij een dag of twee bij een vriend, en anders verblijft hij in openbare parken).

Ik werk de hele tijd en probeer mijn familie te helpen. Nu stuur ik geld naar mijn broer in Koerdistan en mijn ouders in Syrië. Ik heb mijn financiële behoeften hier in Nederland en ik heb wat schulden die ik maandelijks betaal ook. En zeker omdat ik geen diploma heb, verdien ik gewoon een minimumloon.

Ik probeer dagelijks mijn best te doen om een ​​legale manier te vinden om mijn broer naar Nederland te brengen, maar helaas kan ik geen oplossing bedenken.

Ik ben nog steeds standvastig en worstelend, maar de situatie verslechtert met de dag en ik kan ook geen financiële hulp vinden en door de druk en verantwoordelijkheid op mijn schouders, krijg ik bijna een psychologische crisis.

Alles wat ik nodig heb is wat hulp voor mij en mijn familie en hopelijk zal het op een dag beter worden.

Ik heb mijn familie voor 6 jaar niet gezien, mijn broertje was een kind toen ik hem laatste zag en nu is hij een man van 21 jaar oud, ik mis hem heel erg.