Mission trip Roemenie 2009

Het volgende verhaal gaat over een fantastische reis die ik, mijn oma, en 16 anderen vrijwilligers gemaakt hebben naar het International Children’s care kinderdorp in Roemenië, een Weeshuis voor wees- en verlaten kinderen. We hebben veel armoede gezien, en we hebben na deze reis toch zeker wel een week nodig gehad om alles wat we gezien hebben een plaatsje te geven. Maar we hebben ook veel vrolijke kinderen gezien, kinderen die dankzij het fantastische werk van International Children’s Care en Stichting Internationale Kinderhulp Nederland weer een thuis en een toekomst hebben. In het volgende verhaal wordt duidelijk hoe hard een kind de liefde en aandacht van een familie nodig heeft. En ook hoe belangerijk het is om te helpen, zodat een kind weer even kind kan zijn.

Alvast bedankt voor het lezen van het volgende verhaal!


Woensdag 2/7/2008

Vandaag vertrokken we naar Roemenië voor een 12-daagse Mission trip naar het International Children’s Care kinderdorp in Odobesti.
Toen we de mensen in onze omgeving vertelde dat we naar Roemenië zouden gaan, om te werken bij een huis voor wees- en verlaten kinderen, reageerde ze allemaal enthousiast. We vertelde ook dat we naar de arme mensen zouden gaan, om kleren en anderen spullen uit te delen. Toen ze dat hoorden, gaven ze ons spontaan kleurpotloden, schriften, kleren, en anderen benodigdheden mee, om aan de mensen te geven.
Vandaag was de dag, waar ik en oma zo lang naar uitgekeken hadden, eindelijk aangebroken! Papa en mama hadden aangeboden om ons naar het vliegveld in Amsterdam te brengen, en om 9 uur vertrokken we. Ik had er erg veel zin in, maar vond het ook spannend, wat zal ons allemaal te wachten staan?
Op het vliegveld nam ik afscheid van papa en mama, en daarna stapte we het vliegtuig in. Na een vertraging van 30 minuten, moesten we nog eens 3,5 uur vliegen om in Boekarest te komen. Op het vliegveld in Boekarest zagen we de anderen 9 mensen, allemaal afkomstig uit IJsland, voor het eerst. Ze lijken me erg aardig, en ik hoop dat we over een paar dagen net één grote familie zullen zijn. Na 3,5 uur vliegen, moesten we nu nog zeker anderhalf uur rijden over hobbelige wegen.

Buiten in het veld, waren mensen aardappels aan het rooien. En langs de kant van de weg reden huifkarren volgeladen met hout, aardappels, of hooi. Het is in Roemenië een uur later dan in Nederland. Dus toen we de koffers uitgepakt hadden, de kamers verdeeld waren, en iedereen zich beneden in de woonkamer had geïnstalleerd, was het tijd voor het avondeten. We aten Roemeense soep, en salade, wat de plaatselijke bevolking voor ons had klaargemaakt.
Het gastenverblijf ligt tegenover het kinderdorp. En bestaat uit 3 slaapkamers, voor vier tot zes personen, een woonkamer, een keuken, en twee badkamers met toilet en douche.
Na het avondeten was er tijd om te douchen, en daarna hadden we een avondwijding. Iedereen vertelde wat over zichzelf. Natuurlijk werd er uit de bijbel voorgelezen, en we bespraken alvast wat de plannen waren voor de volgende dag. Als afsluiting van de avond zongen we liedjes, en daarna ging iedereen, vermoeid van de lange reis, naar boven.




Donderdag 3/7/2008

Toen ik vanmorgen om half 8 beneden kwam stond er thee, muesli, en brood op de ontbijttafel. En hoewel nog niet iedereen beneden was, waren er toch al heel wat stoelen bezet.
Om half 10 ’s ochtends kregen we een rondleiding door het kinderdorp dat “Lubire si Camin Pentru Copii” (“Liefde en Thuis voor Kinderen”) heet. Het kan hier in de velle zon wel 40 graden worden, en daarom is het erg belangerijk dat je voldoende water drinkt, en ook het dragen van een pet is niet onbelangrijk.
In het kinderdorp staan 3 huizen voor 8 á 10 kinderen. Alle kinderen die hier wonen zijn wees- of verlaten. Hun ouders zijn dood, zitten in de gevangenis, of de kinderen hebben als straatkinderen op straat geleefd. Gelukkig hebben ze het nu heel erg goed, ze gaan naar school, naar de kerk, en krijgen liefde van hun ‘ouders’ (elk huis heeft twee huisouders, die de taak van vader en moeder op zich nemen.)
Bij het receiving center hoorde we vrolijke kinderstemmen. Toen de kinderhuizen er nog niet waren woonde de binnengebrachte kinderen in het receiving center.
Nu is het receiving center omgebouwd tot een klein schooltje, waar de kinderen les hebben. Toen we voor het klasje stonden waren de kinderen net aan het zingen, en dat kunnen ze héél mooi.

Na de rondleiding werd het werk verdeeld. Sommige moesten kuilen graven voor de bakkerij, die hier binnenkort gebouwd wordt. Anderen moesten zand in kruiwagens scheppen, en weer anderen moesten opruimen of stenen opstapelen.
Ik en Jóhanna, iemand uit IJsland, gingen stenen opstapelen. En hoewel het opstapelen van deze stenen erg zwaar en vermoeiend was, waren we er al voor het middageten mee klaar. Oma had ’s morgens een halfuur afval opgeruimd, en daarna nam ze in het gastenverblijf de taak om het eten te bereiden op zich. Om 12 uur had iedereen zich in de woonkamer verzameld, en hebben we spaghetti gegeten. We eten geen vlees, omdat dat op het plattenland niet erg betrouwbaar is.

Na het middageten hebben we elke dag 2,5 uur vrije tijd, omdat juist dat het heetste moment van de dag is. De meeste mensen gaan dan even slapen, want het werken is zwaar en vereist veel inspanning. Ook zijn er een paar mensen die naar het internet café gaan, dat op ongeveer 15 minuten lopen van het gastenverblijf ligt. Een half uur internetten kost hier maar 1,5 lei, dat is ongeveer 45 cent, heel goedkoop dus.




Op 5 minuten lopen van het gastenverblijf ligt ook een klein winkeltje. De meeste mensen gaan daar vaak even naartoe om limonade, koekjes, chips of snoep te kopen.

Om half 5 begonnen we weer met het werk. De meeste mensen zette hun, nog niet afgeronde klusjes, voort. Ik had mijn werk al wel af en begon aan een nieuwe klus: het schilderen van een afdak. Voor het schilderen gebruikten we een oude tafel, om op te staan, en zodat we toch bij het afdak konden.

Wij vinden het trouwens niet alleen geweldig om bij het kinderdorp te werken - de kinderen vinden het al net zo leuk dat wij hier bij hun zijn. ’s Middags komen de meeste kinderen even kijken, of helpen ze helpen ons een handje mee. Het is leuk om te zien dat deze kinderen zo gelukkig zijn.


Vrijdag 4/7/2008

Om 8 uur vanochtend was er weer ontbijt, en nadat iedereen de juiste werkkleding aangetrokken had, konden we beginnen met werken. Het schilderen, waar ik sinds gisteren mee begonnen ben, zal voorlopig nog niet klaar zijn. Om half 11 kwam oma langs met een schaal Roemeense watermeloen, en iedereen hier is het erover eens dat deze watermeloen veel lekkerder is dan die in Nederland.
Oma doet meestal dienst in het gastenverblijf, ze maakt de stoelen, de vloer, en de kamers schoon, en soms helpt ze met koken.
We hebben allemaal weer erg hard gewerkt, en meer dan de helft van het afdak is nu geschilderd. ’s Middags aten we aardappels met champignon saus, brood, en salade met komkommer en tomaat. De buurvrouw heeft ons groenten gegeven, zodat we voorlopig genoeg te eten hebben. Want een deel van ons eten zit nog in de vrachtwagen, die pas aanstaande maandag aan zal komen.
Oma en ik zijn inmiddels in de Leusder krant geweest, en gelukkig kon ik die krant hier in Roemenie bekijken. We vertellen in het interview over hoe we denken dat het hier zal zijn, en ook over het werk wat we hier gaan doen.

Vanmiddag kwamen ook een paar kinderen uit het kinderdorp naar ons gastenverblijf. Normaal mogen ze niet de weg oversteken, dus ze vonden het erg leuk. We hebben een spelletje gespeeld, en vanmiddag hoefde we niet te werken. Om 7 uur aten we rijst met sojavlees. En ’s avonds, tijdens de avondwijding, hebben we liedjes geoefend voor de kerk.


Zaterdag 5/7/2008

Vandaag zijn we naar de kerk geweest. Als je het zou vergelijken met een kerk in Nederland – dan zou je zeggen dat het een erg klein gebouwtje is, op een loopafstand van ongeveer 20 minuten. Om 10 uur begon de dienst, die helemaal in het Roemeens was, en die bijna niemand van ons kon verstaan. Toch was het wel leuk om een keer een andere kerkdienst dan in Nederland mee te maken. Na de dienst hadden we buiten, onder een dak van druiventrossen en groene bladeren, Bijbelstudie. Na de Bijbelstudie zijn de meeste mensen naar huis gegaan.
Eenmaal thuis aangekomen hebben we soep met sojavlees gegeten. En daarna hebben we kleren, schriften, potloden, en cadeautjes in tassen gepakt, en werd de groep in tweeën gedeeld. De ene groep ging naar een familie die, zo bleek later op de dag, niet thuis was.

De andere groep, waaronder ik en oma, gingen naar een wijk waar heel veel arme mensen wonen. Daar ontmoette we Marie, een meisje van 18 jaar dat elke dag van 4 uur ’s morgens tot 12 uur ’s avonds werkt. Daarnaast helpt ze ook haar moeder met het huishouden, en de zorg voor haar broertjes en zusjes. Als je dat hoort schrik je heel erg. Ik zit elke dag 7 uur op school, en moet eerlijk bekennen dat ik er soms tegenop zie om weer naar school te moeten. Nu heb ik spijt dat ik dat soms zeg.
Aan Marie hebben we kleren gegeven voor haar broertjes en zusjes.
Omdat ze een beetje Engels spreekt wilde ze ons graag verder helpen, en zo kwamen we bij nog meer arme gezinnen. De mensen hier zijn heel gastvrij, ze vonden het allemaal leuk om een praatje met ons te maken, en waren erg dankbaar voor de spullen die ze kregen.
Het laatste huisje wat we bezochten, was het huis van de oma van Marie. Ze heeft een hersenbloeding gehad, en omdat de medische zorg hier een stuk minder goed is dan in Nederland, is ze ernstig ziek. Ook het huisje waar ze in woont verkeerd in een slechte toestand. Op de plekken waar eigenlijk een deur hoort te zitten, hangen oude dekens. Ook was er geen wc. Alleen een klein hokje zonder deur, en met een gat in de grond. Op het erf ligt her en der afval verspreid, waar kalkoenen en jonge hondjes met luizen en schurft doorheen lopen. Naast haar huisje, waar ze samen met haar zoon, schoondochter en kleinkinderen woont, stroomt een smalle rivier. Deze rivier is ernstig vervuild, maar toch is ze er erg trots op.
We lieten daar wat kleren, potloden, en schriften achter en brachten daarna Marie naar huis.



Als dank voor alles wat ze deze dag voor ons gedaan had, zongen wij een liedje voor haar dat we deze morgen ook in de kerk gezongen hebben. Toen zij ze dat ze ook nog een verassing voor ons had. Het bleek een duif te zijn die ze in haar handen hield, en symbolisch voor ons los liet. Dit vond ik erg bijzonder, en ik zal het niet snel meer vergeten!

Zondag 6/7/2008

Ik ben nu al weer 2 dagen met het schilderen bezig, en vanochtend heb ik extra mijn best gedaan om het af te krijgen. Na zeker 2 en half uur gewerkt te hebben, met af en toe een kleine pauze ertussen, had ik het dan eindelijk af. Daarna heb ik in de opslagplaats geholpen met het verplaatsen, en uitzoeken van spullen.
’s Middags gingen een paar mensen naar Opa Stephan. Ze waren al erg snel terug en Stephan vond het erg leuk om meer mensen in zijn huis te mogen ontvangen. Daarom zijn ook ik, oma, Maria, Christa en Johan daarna naar hem toe geweest. Hij heeft onlangs een nieuw huisje van Stichting Internationale Kinderhulp gekregen, en daardoor gaat het erg goed met hem. Toch was dit tot nu toe de grootste schok die ik in deze hele reis meegemaakt heb.
Zijn oude huisje was verschrikkelijk om te zien, er zaten gaten in de muren, en in het dak. En het huisje was koud en kaal. Zijn oude huisje, zo vertelde Christa, is zelfs nog een beetje opgeknapt. Maar als je het ziet geloof je dat bijna niet. En dan te bedenken dat hij bijna zijn hele leven in dat huisje heeft geleefd.
Ondanks deze enorme schok gingen we ’s middags wel weer gewoon aan het werk. We moesten zand in kruiwagen scheppen, en ook oma heeft even meegeholpen. Daarna is oma naar de opslagplaats geweest om daar te helpen met het uitzoeken van kleren. Het was vandaag een warme dag: 40 graden.
En we moesten veel water drinken. Ook de kinderen kwamen ons weer meehelpen toen we met de kruiwagens aan het werk waren.
Die avond hebben we gesproken over hoe we Opa Stephan zouden kunnen helpen, en hebben we met z’n allen een lijst met ideeën samengesteld. Zoals nieuwe dekens, een dik matras, een zaklamp, een nieuwe radio en aardappels. Ook moest zijn waterput gerepareerd worden, en er moest een nieuwe ketting aan de waterput komen.







Maandag 7/7/2008

Vanochtend is eindelijk de vrachtwagen met hulpgoederen uit Nederland gekomen. Hij zou eerst vorige week donderdag komen, maar door vertraging kwam hij dus pas vandaag. De afgesproken tijd was tussen 9 en 10 uur. Maar op een gegeven moment was de vrachtwagen er nog niet, en zaten we met z’n allen buiten in de schaduw een boek te lezen. De buurvrouw had ons net een stuk watermeloen gebracht, toen de vrachtwagen eindelijk de hoek om kwam rijden. Iedereen heeft daarna meegeholpen om alle goederen in de opslagplaats neer te zetten, ook ons eten en een speciale samengestelde doos voor opa Stephan zat in de vrachtwagen.
Verder zat er een fiets in, kleren, kerstkaarten, biscuitjes voor de kinderen, eten, en nog veel meer spullen.

Nadat we ongeveer de helft van alle goederen uit de vrachtwagen hadden gehaald, gingen we naar het gastenverblijf voor het eten. Om te vieren dat de vrachtwagen eindelijk was aangekomen, aten we pannenkoeken.
’s Middags zag ik voor het eerst een groep zigeuners. Ze riepen hard door de straten om hun spullen: oude pannen, dekens, en gereedschap, te verkopen. Je kan ze herkennen aan hun kleurige kleding, en de grote huifkarren waarmee ze door het hele land trekken. Er was van tevoren aan ons verteld dat, wanneer er zigeuners op de weg waren, we beter niet in de buurt konden komen. Er zijn namelijk zigeuners die erg gevaarlijk kunnen zijn, en mensen aan kunnen vallen, daarom kun je maar beter op je hoede zijn.
Om half 5 moest de andere helft van de vrachtwagen leeggehaald worden. Waaronder veel tegels, stenen en vloerparket voor de bakkerij. Ook dit keer was het erg hard werken, maar we hadden het nog voor half 7 af.

Dinsdag 8/7/2008

Tot nu toe vind ik de Mission trip erg leuk. Het is erg fijn dat je spullen kan brengen aan arme mensen, die dat juist zo hard nodig hebben. Maar ook het werken is erg leuk. Je weet dat je het voor de kinderen doet, en dat ze dan zo dankbaar zijn maakt het werken alleen maar leuker.

Vandaag moest ik eerst zand in de kruiwagens scheppen, maar na verloop van tijd waren daar erg veel mensen en té weinig kruiwagens. Daarom had het niet langer zin dat ik daar hielp, en ging ik opzoek naar ander werk.
Maar dat was tevergeefs - er was nergens werk meer.


Na het warme eten van die middag, ging er een groep naar opa Stephan om hem dekens, een matras, een zaklamp, aardappels, en een radio te brengen.

Ook ging om 5 uur de groep met alle Nederlanders naar een hele arme familie. De andere groep ging op dat moment huis nummer 3 bezoeken in het kinderdorp.
De arme familie waar wij heen gingen, woont 30 kilometer buiten Odobesti. Gelukkig hebben ook hun een nieuw huis gekregen van Stichting Internationale Kinderhulp Nederland. Het gezin bestaat uit de ouders, en 6 kinderen tussen de 8 maanden en 14 jaar. Helaas is hun woontoestand, ondanks het nieuwe huis, erg slecht.
Ze hebben al weken geen water meer, en moeten dat bij de buren gaan halen. De kinderen zijn helemaal zwart, omdat ze zich waarschijnlijk al dagen niet hebben gewassen. Ook hun haren zijn heel lang, en zitten vol klitten. Overal ligt afval verspreid, en de kinderen zitten er middenin. De moeder kan niet voor ze zorgen, en geeft ze de schuld van de puinhoop in- en rond het huis. Ook de vader kan de zorg voor de kinderen niet op zich nemen – hij is al een tijd aan de drank. Daarbij komt ook nog kijken dat ze een jaar geleden een kind verloren hebben, dat is aangereden op de straat. Voor de kinderen hebben we nieuwe kleren meegenomen, en heel veel speelgoed.

Na ons bezoek aan de familie, heb ik paspoortnummers overgeschreven in het kantoor van het kinderdorp, en hebben we er tomaten gehaald. We gaan morgen de hele dag weg, en het zal een lange en vermoeiende dag worden.

Donderdag 10/7/2008

Vandaag moest er na een lange dag weer gewoon gewerkt worden. Ik moest samen met 7 anderen uien rapen. Het kinderdorp gebruikt de uien voor eigen gebruik en om te verkopen. Het plukken van de uien is erg vermoeiend werk, en je moet voordurend veel blijven drinken.
’s Middags na het eten hoefde er niet meer gewerkt te worden. De groep die eerder deze week naar de arme familie ging, ging vandaag naar huis nummer 1 in het kinderdorp. De andere groep ging naar het ziekenhuis, om de kinderen knuffels, kleren, en speelgoed te brengen.

Huis nummer drie was erg mooi ingericht, er hingen kleurplaten aan de muur, en de kinderen sliepen op stapelbedden. In de woonkamer stonden twee banken, er was een eettafel, en een kleine keuken. De kinderen waren erg blij met de tennisballen, de kleurblokken en de snoepjes die we voor ze hadden meegenomen. En na afloop van ons bezoek hebben we nog even spelletjes met ze gespeeld.
Het ziekenhuis, waar de andere groep heen was geweest, scheen heel anders te zijn dan een normaal ziekenhuis – zoals je dat in Nederland of IJsland hebt. De ziekenzalen zijn klein, en simpel ingericht, en er zijn maar weinig medische voorzieningen. Gelukkig wordt er wel geprobeerd zo goed mogelijk voor de zieke patiënten te zorgen.

Om 7 uur vanavond gingen we naar twee mensen die eerder in het kinderdorp hebben gewerkt, en die ons allemaal hadden uitgenodigd. We kregen een rondleiding door de tuin, waar ze tomaten en anderen groenten verbouwen, en op het erf liepen kleine kuikentjes. Ook hadden ze een paard in de schuur. Toen we ons even later in de woonkamer geïnstalleerd hadden, kregen we bessensap die ze zelf gemaakt hadden, en die heel erg lekker was.
Tegenover het huis van deze mensen, wonen 18 anderen mensen; 12 kinderen en 6 volwassenen, waaronder een zwangere vrouw, in een heel klein huisje, met maar 2 kamers.
Hoewel 18 mensen voor 2 kleine kamers natuurlijk véél te veel is, zijn de kamers wel netjes ingericht. Maar helaas; ook deze mensen roken, en zijn verslaafd aan de drank. Er is wel geld voor sigaretten in dit huis, maar geen geld voor het kopen van voedsel, of nieuwe kleren voor de kinderen. Terwijl er toch zat plek is om een groentetuintje te onderhouden.



Na het bezoek, kwam er iemand die zendings werk heeft gedaan in Zuid-Amerika, in een gebied waar heel veel arme mensen wonen. Hij heeft daar geprobeerd, om samen met anderen, een kerk op te zetten. En de mensen te vertellen over het geloof en vertrouwen in god. Omdat het heel erg moeilijk was om aan materiaal te komen, is de kerk nog niet helemaal af gekomen.
Maar binnenkort gaan er vrienden van hem heen die gaan proberen de kerk verder af te maken.

Vrijdag 11/7/2008

Vandaag hebben oma, en nog een paar anderen, in het kantoortje kleding, handdoeken, zeepjes, shampoo, en babyspullen uitgedeeld aan arme mensen.
Oma hielp de mensen met het passen van schoenen, en de toilet diende als kleedkamer.
Gisteren heeft Christa ze in het Roemeens zo goed mogelijk proberen duidelijk te maken, dat ze om 2 uur ’s middags naar het kinderdorp moesten komen. Toch waren er nog mensen die om 6 uur ’s middags bij het hek stonden. Volgens mij heeft iedereen vandaag een geslaagde dag gehad.

Zaterdag 12/7/2008

Vandaag is alweer de allerlaatste dag dat we hier in Roemenië zijn. We zijn weer naar de kerk geweest. Vandaag ging Lambro preken in het Engels, en iemand van het kinderdorp vertaalde het voor de Roemenen in het Roemeens. Ik vond het erg leuk dat ik eindelijk wat kon verstaan van de kerkdienst. Ook gingen de kinderen uit het kinderdorp zingen, en zoals ik eerder al zei kunnen ze dat héél mooi.
De kinderen uit het kinderdorp hebben een koortje van 8 tot 12 jaar, en samen hebben ze hun eigen cd opgenomen. Ook gaan ze waarschijnlijk in Oktober naar Israël om daar in de kerk te zingen. Dat zal voor hen waarschijnlijk een hele bijzondere ervaring zijn.

Na de kerk gingen we naar huis, om de picknick, die we ’s middags met de kinderen zouden hebben, voor te bereiden. We namen pannenkoeken, plastic bekers en borden, brood en popcorn mee naar het kinderdorp. In het gras stond een tafel waar we de spullen op hebben gezet. En daarom heen lagen picknick kleden om op te zitten. De mensen van het kinderdorp hadden Roemeense salade, een soort cake en limonade meegenomen.



Vlak voordat de picknick afgelopen was ging Johan naar huis, omdat zijn lievelingstante was overleden. En hij moest vandaag vertrekken om de begrafenis van Dinsdag bij te kunnen wonen. Speciaal voor hem hadden we een kaartje gemaakt, en er al onze namen opgezet. We vonden het erg leuk dat hij deel was van onze grote familie.

Daarna gingen we met alle kinderen picknicken. Lambro had zijn gitaar weer meegenomen, en samen met alle kinderen gingen we liedjes zingen in het gras. Voor mij, en waarschijnlijk ook voor alle anderen, was dit een middag om nóóit meer te vergeten! Na de picknick hadden we tijd om iets voor ons zelf te doen, de meeste mensen genoten nog even van de tijd die ze hier hebben, aangezien we vannacht weer naar huis vertrekken.

Johan en Adriaan gingen naar het huis van opa Stephan, om zijn waterput te repareren en er een nieuwe ketting aan te leggen. Toen het werk af was, was opa Stephan zo blij dat hij de ketting van de waterput kuste. Vanavond kregen we ook nog een speciale gast: Opa Stephan kwam bij ons thuis op bezoek.
Hij at avondeten met ons mee, en als grote verassing hadden we als toetje een taart voor hem gekocht. De laatste keer dat hij taart had gegeten, was 20 jaar geleden, vertelde hij ons.
Toen we gitaar gingen spelen, en liedjes begonnen te zingen, danste hij mee op de muziek. Vlak voordat hij weg ging kreeg hij van ons nog een paar kleine cadeautjes.

Het afscheid wat we die avond hadden vond ik heel erg moeilijk, het liefst bleef ik nog veel langer bij het kinderdorp, want het is fantastisch om met de kinderen te zijn- spelletjes met ze te doen, en naar de kerk in Roemenië te gaan. En het was al helemaal geweldig dat we de arme mensen voedsel, kleding, en spullen konden brengen. Tijdens het afscheid zongen de allerkleinste kinderen uit huis nummer 3 een liedje voor ons. En daarna stonden we met z’n allen in een grootte kring en zongen wel liedjes mee met de gitaar. De afgelopen 12 dagen waren voor mij één grote ervaring, waarin ik heel veel geweldige mensen heb mogen leren kennen, die ik nooit meer zal vergeten!

Ingrid Berendse