De voorbereiding van de Rotterdam Marathon was deze keer niet erg goed. Vanaf de kerst diverse blessures gehad en tot een week geleden was het niet zeker of ik wel kon lopen. Een dag of vijf niet getraind in de aanloop om rust te nemen. Het heeft voor de blessure in ieder geval goed geholpen. Vrijdag zien de weersvoorspellingen er niet erg goed uit, 70% kans op regen. We zullen het wel zien. Zoals altijd slecht geslapen zaterdagnacht. Er is toch altijd die wedstrijdspanning, wat gaat het doen, hou ik het vol, kan ik het tempo volhouden. Niet dat ik er mee zit, maar onbewust ben ik er blijkbaar wel mee bezig. Op tijd in Rotterdam. Half elf naar het startvak. Ik start in het C vak wat maakt dat je snel over de startstreep bent en snel je eigen tempo kunt lopen. Het weer is geweldig en het ziet er naar uit dat het zo blijft. Zonnetje met af en toe wat wolken. Temperatuur van zo'n 12-13 graden. Nog een paar minuten. Lee Towers is al naar boven geklommen om zijn "you never walk again"te zingen. Horloge aanzetten en daar klinkt het startschot en gaan we op weg. 42 kilometer en 195 meter. Al voor de Erasmusbrug loop ik mijn eigen tempo. Eerste kilometer in 4 minuten, prima zo. De eerste 15 kilometer gaan goed. Soms iets sneller dan de bedoeling is maar meestal ligt dat door de wind in de rug of dat de weg net een beetje naar beneden gaat. Dan heb ik een eerste kleine inzinking. Niet vanwege de blessure want dat gaat super, maar geestelijk en lichamelijk, ik krijg het zwaar. Doorgaan natuurlijk. Wel meteen mijn eerste koolhydratenshot genomen. Voelt na ruim een kilometer alweer wat energie terugkomen.
Tussen de 15 en 20 krijg ik het steeds warmer. Ik had vanwege de wind een thermo shirtje aangedaan wat er nu voor zorgt dat de temperatuur op gaat lopen. Uitdoen dus. Ik blijf doorlopen want stilstaan kost veel te veel tijd en is ook niet goed voor de benen. Singlet uit, themoshirt uit. Publiek vindt het wel mooi zo te horen. Singlet weer aan. Riem met flesjes weer in orde doen en singlet tussen de riem vouwen. Wat een verlichting. Op de helft zit ik nog steeds mooi op schema. Dan gaat het snel minder worden. Het tempo gaat eruit en ik krijg het steeds zwaarder. Volhouden is het enige wat je dan kan doen. Tot op het tandvlees. Het is vechten voor elke kilometer die ik afleg. Ik zie uit naar de finish. Nog 10, 9,8. nog maar 4 en ik reken hoeveel minuten er nog te gaan zijn. aan de overkant lopen de mensen die er nog minstens 12 moeten. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik nu nog zo'n afstand zou moeten overbruggen. Het is nu werkelijk aftellen. Weer een drankpost, water, heerlijk en oh zo nodig. 1,5 kilometer en ik zie en collega langs de kant van de weg. Ik ga dood kan ik nog uitroepen, voort maar weer. De laatste bocht. Een gele streep die aangeeft dat ik nog 1000 meter te gaan heb. Geweldig, ik mag dadelijk uitrustten, stoppen, wandelen, zitten. Ik sleep mijzelf voort. Het laatste stuk. Rijendik met mensen die klappen en juichen. Ik maak het nauwelijks mee, denk alleen aan de finish die ik nu al kan zien. 500 meter nog, 350, 175, 100, 50 meter en dan eindelijk die rode mat met daarboven de finish. Ik ben er, ik heb het gehaald, ik mag stoppen. 3.08.23 als eindtijd. Gezien de voorgeschiedenis prima. Belangrijkste is dat ik het weer gehaald heb en dat het weer een geweldige dag was. Ik strompel verder en ontvang mijn medaille. Het zit erop en het was goed.
Doneer nu 
